στήλες

Επειδή σαν χθες, το 1872, ψήφισε για πρώτη φορά στην ιστορία, παραβιάζοντας το νόμο στις ΗΠΑ η Σούζαν Άντονι και καταδικάστηκε γι’ αυτό σε πρόστιμο 100 δολαρίων, το οποίο αρνήθηκε να πληρώσει.

Της  Έλενας Πατρικίου.

Μια ζωογόνα ανάσα ήταν η ολιγοήμερη συμμετοχή μου στην προεκλογική δουλειά του αριστερού περιφερειακού συνδυασμού Β. Αιγαίου, Με τους πολίτες κόντρα στον καιρό. Στο ψηφοδέλτιο όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, νέοι άνθρωποι, πανεπιστημιακοί, κοινωνικοί αγωνιστές, άνθρωποι αριστεροί, απογοητευμένοι και πεισμωμένοι που αρνούνται να «το βάλουν κάτω» και δεν φοβούνται τις «κόντρες».

…Αισθάνομαι μέσα μου ένα κενό. Αλλά, τι μπούρδες λέω. Είμαι κενή. Προς το παρόν, τουλάχιστον. Είμαι κενή και καταχωνιασμένη σε μια σκοτεινή αποθήκη, μέχρι να βγω αύριο στο φως, να εγκατασταθώ πάνω σ’ ένα σχολικό θρανίο, με τον ήλιο –αν έχει ήλιο– να διαπερνά τις διάφανες πλευρές μου (τι ιδέα κι αυτή να με κάνουν εντελώς διάφανη… Μια χαρά ήμουν κοντραπλακέ. Τώρα αισθάνομαι γυμνή). Σας περιμένω. Κι αυτή την Κυριακή, και την επόμενη, κι ίσως κι άλλες Κυριακές αν ο μεγάλος, ο macho, ο αθληταράς με τα κολάν αποφασίσει να με στήσει καμιά δυο φορές ακόμη μέχρι την άνοιξη. Βέβαια! Το παιδί είναι της άμεσης δημοκρατίας! Εμένα; Η καλύτερή μου… Για σας, δεν ξέρω…

Γεια σας πελάτες και συντρόφια του ταξιτζή. Είμαι αρκετά αγχωμένος αυτό το διάστημα - οι εκλογές, τα ψηφοδέλτια, οι συγκεντρώσεις, τι να πρωτοπρολάβεις; Να τρέχεις για δουλειά και ο εκδότης να σου λέει «σε περιμένω, ταξιτζή, με την κάλπη σου»! Εγώ έπρεπε να έχω πατέρα το κίνημα και μάνα την πορεία! Δεν σας έταξα κάλπη βρε πελάτες μου; Ε, λοιπόν, η κάλπη μπήκε στο ταξί και τώρα είναι στα γραφεία του Δρόμου.

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής - Ελεύθερη Αττική, ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αλέκος Αλαβάνος, οι υποψήφιοι/ες και όλοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετέχουμε σ’ αυτό, εκφράζουμε τα βαθύτερα συλλυπητήριά μας για το θάνατο του συντρόφου Αλέκου Λύτρα, στην οικογένειά του και στην Ομάδα Ρόζα και το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα.

Το Red Notebook (RNB) είναι ένα πόρταλ ενημέρωσης, καθημερινού πολιτικού σχολιασμού και ανάλυσης για όσα αφορούν την πολιτκή, την κοινωνία και τον πολιτισμό - είτε αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, είτε όχι.

Διαβάζοντας κείμενα των τελευταίων ημερών, τρία αποσπάσματα απ’ αυτά μου φάνηκαν περιβλημένα με χαρακτήρα motto – σε ό,τι διακυβεύεται σήμερα.
Το πρώτο ανήκει στον Ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο, από ομιλία του 1955: Σε φοιτητές που, υποστηρίζοντας την ευρωπαϊκή Αντίσταση, αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα της («αδελφοκτόνας») ιταλικής.
Το δεύτερο είναι από άρθρο του Ταρίκ Αλί με τίτλο «Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε σαν τους Γάλλους;» (Guardian, 19/10/2010). Το άρθρο κλείνει με αναφορά στο ποίημα «Η μάσκα της αναρχίας» (1832) του Σέλεϊ, γραμμένο για τη «σφαγή του Πέτερλου» (1819).

Ζωή μιας μέρας, ελπίδα μιας μέρας, όνειρα μιας μέρας κι αυτά όχι κάθε μέρα, μεροδούλι-μεροφάι και ποιος ξέρει. μπορεί και κάποιος να μας βολέψει.
Νέοι με μέλλον μιας μέρας και αιχμαλωσία μιας ζωής.
Κάθε μέρα στο δίλημμα: μεροκάματο ή ανεργία;

1. Ο μισθωτός μοιράζεται επί ίσοις όροις με τον εργοδότη του (κράτος ή ιδιώτη) τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα στον χώρο εργασίας του. Στον εργοδότη εκχωρούνται τα δικαιώματα και στο μισθωτό οι υποχρεώσεις.
2. Ο μισθωτός μοχθεί για τα συμφέροντα του εργοδότη του. Ο εργοδότης επίσης.
3. Εκ φύσεως αλτρουϊστής, ο μισθωτός αδιαφορεί για το ύψος των αποδοχών, τις συνθήκες -και πιθανότητες απώλειας- της εργασίας του και τη δυνατότητα αξιοπρεπούς ασφάλισης και συνταξιοδότησής του. Ο εργοδότης επίσης.