στήλες

Δεν ήθελα να είναι αλήθεια, όταν διάβασα στο Ριζοσπάστη για το «φευγιό σου». Όχι γιατί τα χρόνια της ζωής σου ήταν λίγα, αλλά γιατί τα δικά μας χρόνια είναι δύσκολα και αγωνιστές-κομμουνιστές σαν εσένα, είναι για μένα τουλάχιστον, απάγκιο και διαβεβαίωση πως «καλά έκανα» κι’ ας μην κατάφερα να τα κάνω όλα καλά.

Γράφοντας αυτό το κείμενο λίγους μήνες αφού εγκατέλειψα την Αίγυπτο μετά από δεκάχρονη παραμονή, δεκαπέντε ημέρες από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, πιστεύω ότι αξίζει να επιστήσω την προσοχή σε δύο ζητήματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με μια ανάγνωση των μέχρι σήμερα εξελίξεων από την πλευρά του καθεστώτος Μουμπάρακ και των υπερατλαντικών και γειτονικών ουσιωδών «εταίρων» του.

Δεν γίνεται διαφορετικά.
Κάθε επίθεση του κεφαλαίου και του συστήματος σε εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα, συνοδεύεται πάντα από ένα εξίσου σφοδρό και μαζικής κλίμακας ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στον εχθρό-λαό. Μια επίθεση στο μυαλό και την ψυχή του λαού, ενάντια σε ό,τι πιο ευγενικό έχει αποθησαυρίσει η λαϊκή συνείδηση από την πολύχρονη ταξική της διαδρομή και την κοινωνική της εμπειρία.

Το πρώτο ραντεβού, στην πλατεία. Το φλερτ, το σούρτα-φέρτα, το χάζεμα στην πλατεία. Οι χαμένοι τουρίστες που νιώθουν ασφαλείς για τον προσανατολισμό τους, όταν βρεθούν στην πλατεία. Να τη στον χάρτη. Είμαστε στο σωστό σημείο. Και οι βιαστικοί εργαζόμενοι που κατεβαίνουν το πρωί απ’ τα λεωφορεία, βγαίνουν κατά κύματα απ’ το μετρό, να προλάβουν να χτυπήσουν κάρτα, διασχίζοντας αστραπιαία την πλατεία. Κι οι ξενύχτηδες που περνούν για καφέ, τσιγάρα, εφημερίδα ή κάτι πρόχειρο να φάνε στα ταχυφαγεία ολονύκτιας εξυπηρέτησης. Η πλατεία δεν κοιμάται ποτέ. Όλες οι πλατείες του κόσμου, ακοίμητες, θορυβώδεις, ανήσυχες, ακόμη και στην ήσυχη καθημερινότητά τους.

Καλημέρα, πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου. Είναι βράδυ Τετάρτης, 23 Φλεβάρη, μέρα απεργίας και μετά από μία μεγαλειώδη πορεία του λαού της Αθήνας στο Σύνταγμα. (Ήταν όλοι εκεί: από την Κερατέα, το κίνημα Δεν πληρώνω, τα συνδικάτα, τα κόμματα της Αριστεράς κ.λπ.) Και εγώ πρέπει να σας γράψω (όχι εκεί που σας έγραψε ένα κομμάτι του κινήματος και της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το Σύνταγμα. Είδε κανείς κάποιο βουλευτή που ψηφίσαμε, όταν μείναμε στο Σύνταγμα Όχι! (Μαύρο στην κάλπη!).

«Δε θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη, θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία», είχε πει ο Τόμας Μαν, επιχειρώντας να φρενάρει την πορεία γερμανοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου κατά τον Μεσοπόλεμο. Από το 1945, αυτά τα λόγια έγιναν σημαία της γερμανικής ελίτ. Και ήταν μια έντονα εξευρωπαϊσμένη Γερμανία που επέβαλλε το 1992 το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Το «Μάαστριχτ» «φυλάκισε» μέσα σε εντελώς αυθαίρετα, από την άποψη των πραγματικών αναγκών και δυνατοτήτων κάθε κράτους-μέλους, ποσοστά το έλλειμμα, το χρέος κ.ά. βασικούς οικονομικούς δείκτες, σηματοδοτώντας τήν επίσημα νεοφιλελεύθερη πορεία της Ε.Ε. και τη νομισματική πολιτική που γέννησε το ευρώ.