editorial

Στην πρόσφατη διαδήλωση (Πέμπτη, 15/4) για την αποφυλάκιση του Μάριου Ζ., ακούστηκε ένα ευρηματικό σύνθημα: «Παρασκευή το Δάνειο και πώς να το ξεχάσω – Το Σάββατο η γιάφκα για να το ξεπεράσω». Είχε μαθευτεί πως την Δευτέρα θα καταφθάσουν οι «εκτιμητές» του Οργανισμού για να προχωρήσει το «Δάνειο», η κατάσχεση και ληστεία της χώρας.

Η χώρα βρίσκεται στη δίνη της χρεοκοπίας. Υπό τις αλυσίδες της Ευρωζώνης και του Συμφώνου Σταθερότητας και μέσα στις δαγκάνες του ΔΝΤ, το σίγουρο είναι ότι η πορεία δεν αντιστρέφεται για την οικονομία και τους εργαζόμενους. Το σίγουρο είναι αυτό που λέγεται ειρωνικά για το ΔΝΤ: «Αφήνει άθικτα τα κτήρια, σκοτώνει όμως τους ανθρώπους». Η κοινωνία θα ισοπεδωθεί, αυτό είναι το σχέδιο, αυτή είναι η συνταγή διεθνών και εγχώριων μαθητευόμενων μάγων.

 Όχι, η Αθήνα δεν είναι Καμπούλ, όπως λαϊκίζουν ορισμένοι. Όμως, η βομβιστική ενέργεια με θύματα μια οικογένεια Αφγανών -και μάλιστα παιδιών- έγινε στην Αθήνα, σε μια υποβαθμισμένη συνοικία. Κάθε στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος -ακόμα κι αν ανησυχεί ή δυσφορεί από την παρουσία μεταναστών- δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την «διαδρομή» και τις «αιτίες» που φέρουν τους Αφγανούς στη χώρα μας.

{jcomments off}Μόλις τέλειωσε η σύνοδος κορυφής των 16 ο Γ. Παπανδρέου, συνεχίζοντας τις αερολογίες, δήλωσε: “Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Νίκησε η Ελλάδα του ευρώ”.

Οι θριαμβολογίες δεν θα αντέξουν ούτε μερικά εικοσιτετράωρα, μπροστά στις αδυσώπητες αλήθειες των αποφάσεων που θα δείξουν ότι τα «σωσίβια» αντί να σώζουν, βουλιάζουν και πνίγουν την χώρα και τους εργαζόμενους. Ότι η κοινοπραξία Γερμανίας–Γαλλίας, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας–ΔΝΤ συνεχίζει να έχει ως στόχο την κατάσχεση και δήμευση της χώρας προς όφελος των δανειστών της. Η Ελλάδα του ευρώ βυθίζεται, δένεται πισθάγκωνα, δεν έχει καμία επιλογή. Δεν μπορεί να διαλέξει την Σκύλα (ΕΕ) από την Χάρυβδη (ΔΝΤ), έχει πλέον και την Σκύλα και την Χάρυβδη. Για την χώρα, για την κοινωνία, για το λαό και τους εργαζόμενους έρχονται πολύ χειρότερες μέρες.

Ενώ ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών ταξιδεύουν για να σώσουν οικονομικά τη χώρα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, σύμφωνα με τον καταμερισμό, έχει αναλάβει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Καθημερινά προβαίνει σε προκλητικές και επιθετικές δηλώσεις ενάντια σε κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, ενάντια σε απεργούς και διαδηλωτές, ακόμα και ενάντια στην ίδια τη βάση του ΠΑΣΟΚ σε διάφορες οργανώσεις. Πέρα από αυτά, που γίνονται σε ύφος και τόνο τραμπουκέ, ο κ. Πάγκαλος φαίνεται να είναι πίσω από την ενορχηστρωμένη προβοκάτσια στοχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και της ΚΟΕ για τα επεισόδια με τον Παναγόπουλο στις 5/3 στο Σύνταγμα, και να κινεί τα νήματα της συνδυασμένης επί 10 μέρες πολιτικής όλων των πασοκικών υπουργών -αυτών που εμφανίζονται στα ΜΜΕ, γιατί πολλοί το αποφεύγουν- να ρίχνουν λάδι στη φωτιά αυτής της προβοκάτσιας, κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ ως υποκινητή επεισοδίων.

Ημέρα Παρασκευή. Με συνοπτικές διαδικασίες, καμιά 30αριά παρευρισκόμενοι βουλευτές συμφωνούν πως ψηφίστηκε το νομοσχέδιο με τα έκτακτα μέτρα, με το οποίο καταργούνται δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα.

Κατακτήσεις ενός αιώνα βγαίνουν στο σφυρί με μια κυβερνητική απόφαση, με ένα νόμο που ψηφίζεται στη βουλή κατόπιν άνωθεν εντολών (Ε.Ε. και ΔΝΤ). Το μήνυμα είναι σαφές: θα ξεπεράσουν την κρίση, ισοπεδώνοντας την κοινωνία, παλινορθώνοντας εργασιακές σχέσεις τού 19ου αιώνα, καταργώντας κάθε ίχνος δημοκρατίας και δικαιωμάτων. Απόφαση κυνική, ωμή, ταξική.

Οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν αμέσως μετά την αναγγελία της θεραπείας–σοκ με την οποία η κυβέρνηση αθέτησε σε χρόνο ρεκόρ όσα είχε υποσχεθεί και δεσμευτεί πριν από τέσσερις μόλις μήνες, δείχνουν πως, παρά τις επιδράσεις, η τρίμηνη πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, δεν νέκρωσε ούτε παρέλυσε την αγωνιστική διάθεση και τα ανακλαστικά εργαζομένων και νεολαίας.

Αυθόρμητα και οργανωμένα, κάτω από την πίεση της κατάστασης, χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας, καταλαμβάνοντας δημόσια κτίρια, τηλεοπτικούς σταθμούς, ζητώντας γενική απεργία διαρκείας, γράφοντας συνθήματα έξω από τις τράπεζες και τα υπουργεία. Τα μάτια όλης της Ευρώπης είναι στραμμένα πάνω στην Ελλάδα. Οι έχοντες νοιάζονται να δουν πώς εξελίσσεται το «πείραμα» και πώς αντιδρά το «πειραματόζωο», αφού οι Έλληνες αντιδρούν παράξενα και έχουν στο ενεργητικό τους την εξέγερση του Δεκέμβρη, πριν από ενάμισι μόλις χρόνο. Είναι το μόνο που τους φοβίζει. Οι μη έχοντες βλέπουν στην περίπτωση της Ελλάδας ένα σημαντικό θύλακα αγωνιστικής διάθεσης και στάσης. Επιθυμούν να δουν τα «πειραματόζωα» να παρεμβαίνουν και να χαλάνε το «πείραμα», αφού το ελληνικό παράδειγμα θα λειτουργήσει ως πιλότος για άλλες χώρες. Κατανοούν πως ο αγώνας αυτός έχει σημασία για όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης. Άλλωστε, κερδίζει έδαφος η ιδέα του συντονισμού της πάλης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ο «λεκές» των αγώνων εξαπλώνεται: Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ισλανδία, Γερμανία κ.ά.

Η μάχη δεν έχει κριθεί και θα έχουμε μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα την επόμενη περίοδο. Δεν θα μπει ταφόπλακα στην κοινωνική αντίδραση και τους αγώνες. Οι αγώνες δεν θα είναι τυφλοί και χωρίς πολιτικούς στόχους.

Ήδη ο στόχος να παρθούν πίσω όλα τα μέτρα, να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε. και το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης, να γίνει τώρα δημοψήφισμα (κι όχι ψευτογκάλοπ) για το αν ο λαός αποδέχεται αυτές τις ρυθμίσεις, μπορεί να συνενώσει όλους όσοι πλήττονται από τα μέτρα αυτά και μπορεί να δώσει προοπτική για εναλλακτικές πολιτικές.

Είναι στιγμή δράσης, είναι στιγμή αγώνα, είναι κρίσιμη και ιστορική στιγμή, γιατί θα καθορίσει σε τι κοινωνία θα ζήσουν και κάτω από ποιες συνθήκες τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Φυσικά και σε τι συνθήκες θα ζούμε όλοι μας από αύριο κιόλας.

Με βάση τα γνωστά στάνταρ, η απεργία της 24ης Φεβρουαρίου ήταν πετυχημένη, όχι μόνο γιατί απήργησαν πολλοί εργαζόμενοι, αλλά και γιατί συμμετείχαν πολύ περισσότεροι στις διαδηλώσεις. Αν κριθεί, όμως, με το τι απαιτείται για να παρθούν πίσω τα μέτρα και να αποκρουστεί η τεράστια επίθεση που είναι σε εξέλιξη, τότε δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για πανηγυρισμούς, εφησυχασμούς και δεκάρικους λόγους.

Ζούμε σε μια εξαιρετικά πυκνή σε εξελίξεις περίοδο, σε μια μεταβατική και ρευστή γεωπολιτική κατάσταση, σε μια κρίσιμη στιγμή για όλο τον εργαζόμενο κόσμο, του χεριού και του πνεύματος. Τα βάρη και οι συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης του νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, που ακολούθησαν με ιδιαίτερη ευλάβεια σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, φορτώνονται στους εργαζόμενους, ενώ τα πράγματα δεν είναι εύκολα για τα την Αριστερά και τα κινήματα. Σε μια τέτοια στιγμή έρχεται η έκδοση μιας νέας εφημερίδας, της οποίας το πρώτο φύλλο κρατάτε στα χέρια σας.

Η επίγνωση αυτών  των δεδομένων και η ανάγκη να μην υποταχθούμε στον πραγματισμό που κηρύσσει το σύστημα, η ανάγκη να δώσουμε ζωή σε ενωτικά, αντισυστημικά, ριζοσπαστικά και αριστερά εγχειρήματα, μας οδήγησε να τολμήσουμε την έκδοση μιας βδομαδιάτικης εφημερίδας που να μιλά, να εκφράζει, να ενώνει, να δίνει βήμα, να αθροίζει τη φωνή της μαζί με την κοινωνία που αγωνίζεται.

Επιδιώκουμε, και αυτό ελπίζουμε να φανεί καθώς θα εκτυλίσσεται η προσπάθειά μας, να λειτουργήσουμε και ως γέφυρα ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Αυτός ο ρόλος δεν ακυρώνει τη δική μας γνώμη και άποψη, αλλά καλύπτει μια υπαρκτή ανάγκη.

Κινητήρια ιδέα του Δρόμου είναι η «εφημερίδα-εγχείρημα», όχι η κλασική «εφημερίδα- οργανωτής» των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Η «εφημερίδα-εγχείρημα» πραγματώνεται με ανοικτή συντακτική επιτροπή, δίκτυα ανταποκριτών, αναγνωστών που έχουν λόγο και τρόπο παρέμβασης στην εφημερίδα, έντυπη και ηλεκτρονική. Η εφημερίδα θέλει να λειτουργεί ως γέφυρα και κόμβος κινήσεων, συλλογικοτήτων, οργανώσεων, κομμάτων, διανοούμενων που αγωνιούν για το παρόν και μέλλον που προδιαγράφει ο καπιταλισμός.

Καταστατικές αναφορές του Δρόμου είναι η ενότητα και η δημοκρατία. Η επαναθεμελίωση στέρεων βάσεων για την Αριστερά του 21ου αιώνα περνούν μέσα από την κατοχύρωσή τους στην πράξη.  Η ενότητα, το ενωτικό στοιχείο, είναι απαραίτητη για τη συγκρότηση ενός σκόρπιου και ασυντόνιστου αλλά υπαρκτού δυναμικού, για το ξεπέρασμα του σεχταρισμού και της περιχαράκωσης, του εμφυλίου ανάμεσα σε αριστερές δυνάμεις. Η δημοκρατία είναι απαραίτητη τόσο εντός της Αριστεράς και όλων των μορφών οργάνωσής της, όσο και στις σχέσεις με τα κινήματα, τις συλλογικότητες, την κοινωνία. Η ενότητα και η δημοκρατία είναι τα όπλα της Αριστεράς του 21ου αιώνα.

Η εφημερίδα  Δρόμος θα πορευτεί συνειδητά και τολμηρά για να υπηρετήσει αυτές τις ανάγκες και καλεί τους αναγνώστες της να πάρουν μέρος στο εγχείρημα.

Για να ανοίξουμε μαζί έναν ελπιδοφόρο δρόμο για την Αριστερά και την κοινωνία!