editorial

Η ελληνική -κλασική πια- ταινία με τους «Μαυρογυαλούρους», όπου καταγράφεται μια λαϊκή -πλην απαλή- αντίδραση απέναντι στον πολιτικό κόσμο και τις σχέσεις πελατείας που υπήρχαν στις δεκαετίες του ‘50 και ’60, περιγράφει μια γλαφυρή κατάσταση, αν συγκριθεί με όσα γίνονται στις μέρες σας.

Όπως αποκαλύφθηκε στην πρόσφατη συνάντηση των Ομπάμα-Μέρκελ, τέθηκε ως κεντρικό ζήτημα το «πρόβλημα Ελλάδα». Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που το ελληνικό πρόβλημα μονοπωλεί τις αμερικανογερμανικές σχέσεις.

Το καλοστημένο σκηνικό της συναίνεσης και των τρομοκρατικών εκβιασμών του λαού για να αποδεχθεί τα νέα πακέτα μεσοπρόθεσμων μέτρων-σφαγείου, κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα από ένα μεγαλειώδες ξέσπασμα του λαού στις πλατείες της χώρας και με στόχο ολόκληρο τον ένοχο, πολιτικό κόσμο.Ένα κίνημα που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν το άκουγε να έρχεται. Κι όμως, όλες οι ενδείξεις υπήρχαν και βοούσαν. Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν…

Πυκνώνουν οι πολιτικές εξελίξεις και αγκαλιάζουν σχεδόν το σύνολο των τομέων της κοινωνικής και δημόσιας ζωής. Τα «γιατρικά» της τρόικας και το Μνημόνιο όχι μόνο δεν απέτρεψαν την οικονομική καταβαράθρωση, αλλά οδήγησαν την κρίση σε επιδείνωση.

Οι μέρες που πέρασαν ήταν πυκνές, σκληρές, ωμές και βάρβαρες. Η αστυνομική εγκληματική βία που έστειλε δεκάδες τραυματίες στα νοσοκομεία και ένας ακόμα χαροπαλεύει, τα δύο εγκλήματα που σόκαραν την κοινή γνώμη, τα φασιστικά πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, η τυφλή επίθεση σε αστυνομικό τμήμα με θύματα δύο ανθρώπους της λαϊκής αγοράς - ο ένας σε κρίσιμη κατάσταση. Όλα αυτά μαζί, μέσα σε διάστημα μιας βδομάδας, είναι πολύ ισχυρή δόση βίας, θανάτου, μίσους και απελπισίας. Αυτή η δόση θύμισε, με άλλο τρόπο βεβαίως, τα συναισθήματα που υπήρχαν την επομένη της ΜΑΡΦΙΝ όπου είχαν καεί 3 εργαζόμενοι…

Η πυκνότητα των γεγονότων είναι εντυπωσιακή. Με καταιγιστικό ρυθμό ζούμε, εδώ και ένα χρόνο, μια απίστευτη σειρά επεισοδίων στο έργο Μέρες Μνημονίου-μέρες χούντας σε σενάριο ΔΝΤ-Ε.Ε. και βοηθό σκηνοθέτη τη χειρότερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος.

Τούτες τις μέρες γίνεται στην Αθήνα ένα σημαντικό διεθνές γεγονός. Διεξάγεται ένα συνέδριο για το Χρέος που διοργανώνεται από την Επιτροπή για τον Λογιστικό Έλεγχο (ΕΛΕ).

Γνωρίζουμε καλά ότι η πολιτική είναι –ανάμεσα στα άλλα- και η συμπύκνωση της οικονομίας. Μέσω αυτής προωθούνται τα ταξικά συμφέροντα. Γνωρίζουμε πως το σχέδιο είναι οι εργαζόμενοι να αποκλείονται διαρκώς από τη σφαίρα της πολιτικής διαχείρισης, από την οποία (και όχι βεβαίως από κάποιες οικονομικές νομοτέλειες) απορρέουν τα εκάστοτε μέτρα. Εδώ και δεκαετίες η κύρια πλευρά είναι η πολιτική διαχείριση των εργαζομένων για να μπορεί να συνεχίζεται η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Πληθαίνουν οι ενδείξεις και τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν πως γίνονται έντονες διεργασίες σε πολλά μέτωπα και επίπεδα για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χρεοκοπημένης οικονομίας, της πολιτικής διαχείρισης, της εξασφάλισης των δανειστών, για την αποφυγή αλυσιδωτών αντιδράσεων από την αναδιάρθρωση του χρέους.