editorial

Βρισκόμαστε στις παραμονές ενός νέου πολιτικού κύκλου. Αυτός δεν θα είναι η συνέχεια του προηγούμενου, που έληξε με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και τις πλατείες. Ο νέος πολιτικός κύκλος θα πατήσει πάνω σε βάθρα που αφορούν τη λαϊκή διαθεσιμότητα, έτσι όπως αυτή διαπερνάει και τη βάση του μαζικού κινήματος.

Δεν βρισκόμαστε προ της χρεοκοπίας. Βρισκόμαστε μέσα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία και δυναμώνουν οι όροι για να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Ενώ παρακολουθούμε το ξεδίπλωμα της μεγαλύτερης επίθεσης στην κοινωνία, που παίρνει και έντονα φασίζοντα χαρακτηριστικά (η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη καταλυμένη από δυνάμεις καταστολής και γεμάτη από μπλόκα και ελέγχους –ο Λοβέρδος επιτίθεται με πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης εναντίον όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο, για να καλυφθεί το αίσχος των απολύσεων και της κατάλυσης του Συντάγματος– η Διαμαντοπούλου αναφέρεται στην Παιδεία ως κοινός Λατινοαμερικανός δικτατορίσκος των περασμένων δεκαετιών), παράλληλα, όπως είναι φυσικό, έχουμε τη φυσιολογική αντίσταση και αντίδραση μιας σειράς κοινωνικών χώρων και κλάδων εργαζομένων.

Υπάρχει μια σειρά από διαπιστώσεις για την εμπλοκή που παρουσιάστηκε στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης – τρόϊκας και οι οποίες οδήγησαν στη διακοπή της συνάντησης Βενιζέλου – τροϊκανών το βράδυ της Πέμπτης. Οι καθησυχαστικές δηλώσεις όλων λίγες ώρες μετά, όπως και η έκτακτη συνέντευξη Τύπου του υπουργού, έγιναν για να μετριαστούν οι εντυπώσεις.

Στις αρχές του Αυγούστου η χώρα δεν έχει καμιά πολυτέλεια να περιμένει ώς τον…Σεπτέμβρη. Το αύριο είναι εδώ. Οι σπασμοί της βαθιάς συστημικής κρίσης στην Ευρωζώνη ακυρώνουν πολύ γρήγορα τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς και κλονίζουν τα πλανητικά κέντρα. Όλες οι αντιθέσεις πυροδοτούνται, κάτι που είναι αναμενόμενο όσο τα αδιέξοδα του καπιταλισμού γιγαντώνονται και η παγκόσμια κρίση περισφίγγεται όλο και πιο απειλητικά στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.

Οι πανηγυρισμοί δεν κράτησαν ούτε μία βδομάδα. Το καλοκαίρι δεν θα κυλήσει χωρίς αναταράξεις και προβλήματα. Οι αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και κυρίως η εξειδίκευσή τους καθώς και οι λεπτομέρειές τους δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο που ακόμα δεν είναι γνωστό σε όλο  το πλάτος και βάθος του. Οι δηλώσεις του Σόιμπλε ότι η Ελλάδα θα χάσει ένα μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της είναι αποκαλυπτικές για το τι πρόκειται και πώς πρόκειται να γίνει από δω και μπρος. Το ίδιο υπογραμμίζει και το ταξίδι της Χ. Κλίντον που συνοδεύτηκε από δουλοπρεπείς υποκλίσεις των πολιτικών μας προς τις ΗΠΑ, όπως οι διθύραμβοι για τη σωτηρία που προσφέρει το νέο «Σχέδιο Μάρσαλ». Εκεί καταντήσαμε, δυστυχώς…

Οι πανηγυρισμοί για τα τη νέα συμφωνία στην οποία κατέληξαν -μετά από πολλές παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις και με την άμεση παρουσία εκπροσώπων των τραπεζών- στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα

Οι όρκοι που παίρνει το πολιτικό προσωπικό για την αποφυγή της χρεοκοπίας, οι ερμηνείες των όρων που λέγονται αλλά δεν περιγράφουν ακριβώς χρεοκοπία αλλά κάτι άλλο (π.χ. «επιλεκτική χρεοκοπία»), οι αντιπαραθέσεις περί «στρατιωτικής πειθαρχίας» που πρέπει να επιδεικνύει η αντιπολίτευση (όπως είπε ο Βενιζέλος) και το «απαγορεύεται η λέξη χρεοκοπία» του Α. Σαμαρά, απλώς περιγράφουν μια κατάσταση που δεν θέλουν να ονοματίζουν ανοικτά.

Μόλις τέλειωσε η ψηφοφορία για το Mεσοπρόθεσμο και ξανάρθε το χαμόγελο στα χείλη, σε ευρωκράτες και εγχώριους κλεπτοκράτες, η περιφερειακή επιτροπή του Γ. Παπανδρέου, αυτό που λέγεται «κυβέρνηση», στρώθηκε τάχα στη δουλειά για να μαζέψει το χρήμα που πρέπει να πάρουν οι δανειστές-τοκογλύφοι.