περίπτερο ιδεών

Για να καταλάβει κανείς αυτά που συμβαίνουν τις μέρες μας, από την Τυνησία ώς το Μπαχρέιν και την Υεμένη, πρέπει να ανατρέξει λίγο στην ιστορία της περιοχής και των λαών της από κοινού και ξεχωριστά.

Ομολογώ ότι συνεχώς μειώνονται οι επιφυλάξεις που είχα για τη ραγδαία φασιστικοποίηση του καθεστώτος. Στην προχθεσινή μεγάλη πορεία, η οποία είχε διάρκεια μιάμισης ώρας (έχοντας αφαιρέσει τις στάσεις και χωρίς να συνυπολογίζω την παράλληλη πορεία του ΚΚΕ στην Πανεπιστημίου), ήταν μαζική και όχι «αραιοκατοικημένη», με ισότιμη συμμετοχή νέων και μεσηλίκων, το κλίμα ήταν πολύ ειρηνικό. Τόσο ειρηνικό που θα μπορούσε και να παρεξηγηθεί. Αυτό δεν εμπόδισε καθόλου τα κυβερνητικά επιτελεία να εφαρμόσουν το σχέδιο πρόκλησης μεγάλης αναταραχής, στα πλαίσια του γενικότερου εκφοβισμού των πολιτών, με εκτελεστές τα έμμισθα μαντρόσκυλα που διοικεί ως υπουργός του νόμου και της τάξης ο πρώην (μήπως και επίτιμος;) πρόεδρος της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας, της ιστορικής ΕΦΕΕ, και των συνδικαλιστών που αναδείχτηκαν στον αντιδικτατορικό αγώνα και στον αγώνα για τη δημοκρατία στη μεταπολίτευση. Υπουργός στην κυβέρνηση του προέδρου της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» Γεωργίου Παπανδρέου που εξομοιώνεται ταχύτατα και ανεπιφύλακτα με τους συντρόφους μέλη της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» Μπεν Αλί και Μουμπάρακ, των οποίων τα ιδεώδη και τις πρακτικές εφαρμόζει για την «ανόρθωση» του επιπέδου ζωής των Ελλήνων στο επίπεδο ζωής των Αιγυπτίων και Τυνησίων!
Παρ’ όλ’ αυτά, ούτε στην Αίγυπτο, ούτε στην Τυνησία, δεν ρίχτηκαν εν ψυχρώ και σε τόσο τερατώδεις ποσότητες αέρια κατά των διαδηλωτών! Αέρια που έπνιξαν όχι μόνο χιλιάδες άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας που δεν είχαν βγάλει ούτε το δαχτυλάκι τους από τις γραμμές της πορείας, αλλά και ολόκληρες κατοικημένες περιοχές στο κέντρο της πόλης. Οι διμοιρίες όργωναν το κέντρο, από τη Φιλελλήνων ώς την Αλεξάνδρας, σα να είχε μόλις γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα και είχε απαγορευτεί η ελεύθερη έκφραση και μετακίνηση των πολιτών.
Τα αέρια σκέπαζαν περιοχές ολόκληρες, με πυκνότητα που έκρυβε τα κτήρια. Ακόμα κι όταν οι διαδηλωτές αποχωρούσαν χωρίς να έχουν επιτελέσει ούτε μία ενέργεια την οποία θα μπορούσε ο πιο στρυφνός εισαγγελέας να θεωρήσει παραβατική, οι υφιστάμενοι του Παπουτσή βομβάρδιζαν τους πάντες αδιακρίτως, θυμίζοντας σκηνές Πολυτεχνείου ’73.
Στην προκειμένη περίπτωση, η διασπορά δηλητηριωδών αερίων και μάλιστα σε δόσεις πέρα από κάθε μέτρο και λογική, ακόμα και με αστυνομικά κριτήρια, μέσα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, που πλήττουν όχι μόνο διαδηλωτές, αλλά και χιλιάδες αμέτοχους ασθενείς, γέρους και μικρά παιδιά που διαμένουν στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών, θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τις εισαγγελικές αρχές, για τη μεγάλη επικινδυνότητά τους για την υγεία των πολιτών. Όπως επίσης θα έπρεπε να τις ενεργοποιήσουν οι αστυνομικές βιαιοπραγίες, η παράνομη καταστολή μιας ειρηνικής διαδήλωσης, η διατάραξη της κοινής ειρήνης, η παρακώλυση των συγκοινωνιών, η κατάχρηση εξουσίας κ.λπ.. Τις εισαγγελικές αρχές που κατά ένα περίεργο τρόπο άλλοτε ενεργούν αστραπιαία κι άλλοτε παθαίνουν μία παραλυσία.
Δρουν ακαριαία όταν πρόκειται για ένα νεαρό που συνελήφθη για εξύβριση αστυνομικού, ενώ παθαίνουν μπλακ άουτ όταν πρόκειται για τον πρόεδρο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που μπροστά στους αστυνομικούς και τις κάμερες της τηλεόρασης γαμεί και δέρνει στο γήπεδο ή για τον διαφυγόντα ανέτως στο εξωτερικό διευθύνοντα σύμβουλο της Ζίμενς που έχει ομολογήσει ότι έχει δωροδοκήσει με 100 εκατομμύρια ευρώ δύο υπουργικά συμβούλια, τους μισούς βουλευτές και άλλους τόσους συνδικαλιστές και δημοσιογράφους, επιβεβαιώνοντας την ασυλία που παρέχει το κράτος στους προστατευόμενούς του μεγαλοκακοποιούς.
Η αυξανόμενη επικράτηση εισαγγελέων δύο ταχυτήτων είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα ενός καθεστώτος που φασιστικοποιείται ξεχαρβαλώνοντας τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και προετοιμάζοντας το έδαφος για την παραπέρα κατάλυσή της.

Περίληψη προηγούμενου: Η γειτονιά αναλαμβάνει τη φροντίδα των παιδιών των γονιών που δεν έχουν λεφτά για μπέιμπι-σίτιν ή δεν βρίσκουν θέσεις στους λιγοστούς δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, καθώς και των γυναικών που ζουν μόνες, ενώ συζητείται η προοπτική δημιουργίας αυτοδιαχειριζόμενου παιδικού σταθμού με εθελοντική προσφορά εργασίας.)

Δεκάδες δεμένα παιδιά σε κλουβιά, σαπίζουν και αργοπεθαίνουν στα Λεχαινά! Εγκαταλειμμένα από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς, βουλευτές, κόμματα, δημάρχους, διευθυντές, γιατρούς, νοσοκόμες, συγγενείς... από την κοινωνία ολόκληρη.
Εκατοντάδες ναρκομανείς στη Στουρνάρη, δίπλα στην είσοδο του Πολυτεχνείου, περιμένουν, ζητιανεύουν, τρυπιούνται, τρικλίζουν, ξερνάνε, πεθαίνουν με σπασμούς στα πεζοδρόμια!
Εγκαταλειμμένοι από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς, βουλευτές, κόμματα, δημάρχους... από την κοινωνία ολόκληρη.
Χιλιάδες άστεγοι κοιμούνται τουρτουρίζοντας σε παγκάκια, χαρτόκουτα, χαλάσματα και τρύπες, χωρίς σήμερα, χωρίς αύριο!
Εγκαταλειμμένοι από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς, βουλευτές, κόμματα... από την κοινωνία ολόκληρη.

«Μέσα στη ζούγκλα τον Ταρζάν θα πάω να συναντήσω, να παίξω φίνο μπαγλαμά κι ίσως τον συγκινήσω»                                                 (Βασίλη Τσιτσάνη, 1939)

Με έφερε εσπευσμένα ο Ελληνιάδης από την Αφρική. Το σκεπτικό του ήταν ότι, έχοντας ζήσει επί τόσα χρόνια στη ζούγκλα, αντιμέτωπος με τους πιο επικίνδυνους εχθρούς, δίποδους και τετράποδους, θα μπορούσα να σχολιάζω εύστοχα την ελληνική πραγματικότητα που «ζουγκλοποιείται» με ταχείς ρυθμούς μετά από μια περίοδο σχετικής άνεσης και ευφορίας.
Η αλήθεια είναι ότι είχα ήδη τάσεις φυγής από την Αφρική γιατί είχα πια μεγαλώσει και η κατάσταση εκεί γινόταν ανυπόφορη. Όχι πώς ήτανε ποτέ χωρίς σοβαρά προβλήματα η μαύρη ήπειρος, αλλά ζήσαμε μερικά χρόνια ελπίδας που δημιούργησαν οι ηρωικοί αγώνες των λαών ενάντια στην αποικιοκρατία. Δυστυχώς, πολλοί φωτισμένοι ηγέτες, όπως ο Πατρίς Λουμούμπα και ο Αμίλκαρ Καμπράλ δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, και πολλά απελευθερωτικά κινήματα ηττήθηκαν ή εκφυλίστηκαν, ανοίγοντας ένα νέο κύκλο αίματος, εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους.
Αλλά δεν φανταζόμουν ότι η ιδιαίτερή μου πατρίδα, η Ελλάδα, θα είχε αυτό το χάλι που βρήκα επιστρέφοντας μετά από τόσα χρόνια. Έζησα ανάμεσα στα πιο άγρια θηρία, που γίνονταν όλο και πιο επιθετικά επειδή οι άνθρωποι περιόριζαν ασφυκτικά το ζωτικό τους χώρο, καταστρέφοντας δάση, χαράσσοντας δρόμους, ρυπαίνοντας λίμνες και ποτάμια, πουλώντας όπλα και διεξάγοντας πολέμους για λογαριασμό ξένων εταιριών πετρελαίου και διαμαντιών, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι οι συμπατριώτες μου θα είχαν μετατρέψει την ωραία Ελλάδα σε ξέφραγο αμπέλι και θα της προκαλούσαν δεινά αντίστοιχα μ’ αυτά που βιώνουμε τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Αφρική. Η Αθήνα είναι πιο ζουγκλοειδής από τη ζούγκλα, χωρίς τα καλά της ζούγκλας. Εμείς τουλάχιστον, οι κάτοικοι της ζούγκλας, έχουμε μεγαλύτερη αλληλεγγύη μεταξύ μας, αλλά και τα ζώα έχουν ισχυρότερο αίσθημα αυτοσυντήρησης και συνύπαρξης. Δεν επιτίθενται ποτέ το ένα στο άλλο για να κάνουνε περιουσία ή απόθεμα. Πολύ περισσότερο δεν επιτίθενται στους ανθρώπους παρά μόνο όταν κινδυνεύουν απ’ αυτούς και δεν έχουν σημείο διαφυγής. Ούτε έχουν αφεντικά, αστυνομίες, στρατούς, παπάδες και εφοριακούς. Είναι πιο πολιτισμένα, τελικά, τα θηρία από τον Πάγκαλο, τον Ρέππα και τον Παπανδρέου που λεηλατούν για λογαριασμό των τοκογλύφων τους συνανθρώπους τους και τη χώρα.
Εγώ, στη ζούγκλα, στο γιατάκι μου πάνω σε ένα πανύψηλο δέντρο, ονειρευόμουνα μια υπέροχη Ελλάδα ή τραγουδούσα το «πέντε Έλληνες στον Άδη, ανταμώσαν ένα βράδυ» χορεύοντας στην όχθη του ποταμού με θεατές καλοκάγαθους ελέφαντες, πολύχρωμους παπαγάλους, τον Ταρζάν και την Τζέιν, ζεϊμπέκικο. Πίστευα δε, ότι, μετά από τα πολύ δύσκολα χρόνια που ανάγκασαν εκατομμύρια Έλληνες να φύγουν κακήν κακώς από τα χωριά τους και να ξενιτευτούν (κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ στη ζούγκλα), η Ελλάδα θα είχε μετεξελιχτεί σε μια χώρα με ειρήνη, αγάπη, ευμάρεια, ισότητα, δημοκρατία και αλληλεγγύη. Πόσο διαψεύστηκα. Αν και μου αρέσει να γράφω στο Περίπτερο Ιδεών, μακάρι να μην είχα πειστεί από τον Ελληνιάδη να γυρίσω πίσω.


Σημείωση: «Πατέρας του Γκαούρ ήταν ένας ρωμαλέος κι ατρόμητος λευκός κυνηγός. Είχε έρθει στη ζούγκλα από μια μικρή κι ένδοξη χώρα: την αθάνατη Ελλάδα!... Μητέρα του Γκαούρ ήταν μια πανώρια μελαψή γυναίκα της άγριας περιοχής. Απ’ την ξακουσμένη φυλή του Μεγαλέξανδρου!...» (Νίκου Β. Ρούτσου «Γκαούρ-Ταρζάν», τ. 1)

Το Περίπτερο Ιδεών δεν θα ήταν τόσο όμορφο και ευπαρουσίαστο χωρίς τα σκίτσα του Πέτρου Ζερβού, που τον γνώρισα στη «Γαλέρα» και τον απολαμβάνω στην «Ελευθεροτυπία», αλλά και σε ό,τι άλλο μηχανεύεται, ως αρχιτέκτονας μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου! Από τα PORN FLAKES (εκδ. «ΚΨΜ») και το ροκ εξώφυλλο του συλλεκτικού βινιλίου που επιμελήθηκε ο Μπάμπης Πολυχρονιάδης ώς τη συμμετοχή του στη ζόρικη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Ο μαχαιροβγάλτης».

«Δεκαεφτά νέες κοπέλες κάναμε το δύσκολο ταξίδι από την Καστοριά στον Πειραιά, εν μέρει με τα πόδια, όπου και περιμέναμε δεκαεπτά ημέρες για το πλοίο. Σ΄ αυτό το διάστημα τα παπούτσια μου έλιωσαν και ήμουν με γυμνά πόδια. Το ταξίδι με το πλοίο κράτησε 3 εβδομάδες και ήταν φριχτό. Ήμασταν στοιβαγμένοι στα αμπάρια. Ήμουν γεμάτη ψείρες. Υπήρχε πολύς θόρυβος και ο αέρας ήταν αποπνικτικός γιατί σχεδόν όλοι έκαναν εμετό εξαιτίας της ναυτίας.»
(Ανδρονίκη Τσιστίνα, 1916, από το βιβλίο
του George Papaioanou «The Odyssey of Hellenism in America», 1985.)