Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Η απώλεια πρωτοβουλίας από το ΠΑΣΟΚ μπορεί να δημιουργεί εικόνα βαλτώματος στην επικαιρότητα, πλην όμως αφήνει περιθώρια αναβάθμισης των λοιπών πολιτικών διεργασιών. Υποστασιοποιούνται και δυναμώνουν σχεδιασμοί που μέχρι σήμερα ήταν στο ημίφως. Υποκειμενικότητες, πέραν των παγιωμένων κομματικών μηχανισμών, αναδύονται και ζητούν ρόλους.
Η απώλεια πρωτοβουλίας από το ΠΑΣΟΚ μπορεί να δημιουργεί εικόνα βαλτώματος στην επικαιρότητα, πλην όμως αφήνει περιθώρια αναβάθμισης των λοιπών πολιτικών διεργασιών. Υποστασιοποιούνται και δυναμώνουν σχεδιασμοί που μέχρι σήμερα ήταν στο ημίφως. Υποκειμενικότητες, πέραν των παγιωμένων κομματικών μηχανισμών, αναδύονται και ζητούν ρόλους.
Η δραστηριοποίηση προέρχεται κυρίως από τον παραδοσιακά συντηρητικό χώρο. Μίλησε ο Μητσοτάκης, η Ντόρα, ο Γιανναράς παρεμβαίνει συνέχεια, ο Αλέκος Παπαδόπουλος (από το ΠΑΣΟΚ αυτός αλλά σε ανοικτή γραμμή με τον Μητσοτάκη). Στο ίδιο μήκος κύματος, λιγότερο πρωτοκλασάτοι, χτίζουν μεθοδικά την δική τους παρουσία.
Υπάρχει ένα πεδίο σύγκλισης γύρω από όλα αυτά. Η επιδιωκόμενη συντηρητική πολιτική αναδιάρθρωση καθώς και οι προϋποθέσεις της σχηματοποιούνται. Παρά τις ευδιάκριτες σκοπιμότητες, τις αποκλίνουσες ιεραρχήσεις, τα αντικρουόμενα πλάνα διαφαίνεται η κοινή δυναμική. Δεν πρόκειται για συσπείρωση, για έναν πόλο στην πολιτική ζωή. Μάλλον για ρεύμα γύρω από μια κατεύθυνση. Τα γενικό πλαίσιο υπάρχει. Αφορά την διέξοδο για τη χώρα, μέσα από την ένταση στο έπακρο και την απρόσκοπτη εφαρμογή των αντικοινωνικών, μνημονιακών, νεοφιλελεύθερων συνταγών. Το κομβικό σημείο, το κεντρικό επίδικο, επίσης υπάρχει, αφορά το πολιτικό σύστημα, την παράκαμψη και την ανασύστασή του σε αυταρχικότερες, αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές βάσεις. Σαν μέθοδος προτείνονται διάφορες ήπιες, συγκαλυμμένες έως ανοικτές μορφές συνταγματικής – πολιτικής εκτροπής.
Δεν πρόκειται για βλέψεις στα απόνερα της πολιτικής. Πρόκειται για ανιούσα συνιστώσα των πολιτικών εξελίξεων. Την ώρα που οι αγκυλωτικές λύσεις που προσφέρουν τα δύο κόμματα απορρίπτονται καθολικά και η εναλλακτική απουσιάζει, ανοίγονται οι δρόμοι για κάθε είδους πλαστογραφίες. Διαστρέφεται η ισχυρή κοινωνική απαίτηση για συγκλίσεις μέσα από τις οποίες αναζητείται η προσήλωση στα ουσιώδη και απορρίπτονται οι μικροκομματικοί περισπασμοί.
Στην θέση της προβάλουν τα εξωθεσμικά σενάρια, με κυβερνήσεις έκτακτων εξουσιών, στελεχωμένες με μη πολιτικά πρόσωπα, αριστήνδην κ.λπ. Σε παράλληλη εκδοχή επανέρχεται το μοντέλο της τεχνοπολιτικής. Αποκρύπτεται η μαζική απόρριψή της από το λαό στο πρόσωπο των εκσυγχρονιστών. Αγνοείται πως η επικαιρότητα σήμερα καταγράφει τις διαθέσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας για ένταση της δημοκρατίας και επιστροφή της πολιτικής ως ουσιαστικής διαμεσολάβησης.
Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι η συντηρητική πολιτική αναδιάρθρωση έχει ουσιαστικές προϋποθέσεις, κοινωκικοπολιτικά και οικονομικά στηρίγματα. Καταρχήν τμήματα της κοινωνίας με ιδιαίτερη βαρύτητα (κορυφές κρατικού μηχανισμού, παραδοσιακοί διανοούμενοι, τεχνοκράτες κ.λπ.) προβληματίζονται, αν δεν την επικροτούν ανοιχτά. Υπάρχει πράσινο φως από συγκροτήματα Τύπου, ορισμένα μάλιστα πρωτοστατούν και μεθοδεύουν. Υπάρχει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενάντια στο δημόσιο και υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων που πολλαπλασιάζει την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των ΜΜΕ. Παρά το ριζοσπαστισμό που αναπτύχθηκε τον τελευταίο χρόνο, όπως και να το δει κανείς, υπάρχουν κοινωνικά στηρίγματα και εφεδρείες για ακόμα πιο συντηρητικές λύσεις.
Η πρόσφατη παρέμβαση Μητσοτάκη ήταν ενδεικτική. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αντιπολίτευση, είπε. Ήτοι, απαιτείται ενότητα των συστημικών δυνάμεων.
Ενότητα υπό τον Παπανδρέου, ώστε να κοπεί ο δρόμος στον Σαμαρά, αλλά με υπουργό οικονομικών τον Α. Παπαδόπουλο, ώστε να διευρυνθεί η εμβέλεια της κυβέρνησης. Παρά τη στήριξη στον Παπανδρέου, είναι έκδηλη η προσπάθεια παραπέρα ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού και η μετάθεσή του εκτός των σημερινών ισορροπιών. Αποκαλυπτική, επίσης, είναι η αποστροφή πως εκλογές σήμερα θα είναι η καταστροφή.
Φαίνεται πως η λαϊκή ετυμηγορία ακόμα και χωρίς να υπάρχει εναλλακτική στον ορίζοντα, απειλεί τις συστημικές ισορροπίες και κυρίως τις μελλοντικές μεθοδεύσεις.
Τέλος, είναι πάντα διαφανής η λαθραία ταύτιση ανάμεσα στη συστημική σύμπλευση και την εθνική συνεννόηση. Οι κύκλοι που απεργάζονται και καθοδηγούν τις πολιτικές εξελίξεις, έχουν διαγράψει την αμφισβήτηση και την Αριστερά. Οι πολιτικές τους στρατηγικές στηρίζονται στην περιθωριοποίηση, την κονιορτοποίηση, την αποδυνάμωση, τον εκμηδενισμό και όχι στην ενσωμάτωσή της. Η επιχείρηση ενσωμάτωσης της Αριστεράς, θα χρειαζόταν άλλες προϋποθέσεις και περαιτέρω πολιτικές μετατοπίσεις.
Υπάρχει ένα πεδίο σύγκλισης γύρω από όλα αυτά. Η επιδιωκόμενη συντηρητική πολιτική αναδιάρθρωση καθώς και οι προϋποθέσεις της σχηματοποιούνται. Παρά τις ευδιάκριτες σκοπιμότητες, τις αποκλίνουσες ιεραρχήσεις, τα αντικρουόμενα πλάνα διαφαίνεται η κοινή δυναμική. Δεν πρόκειται για συσπείρωση, για έναν πόλο στην πολιτική ζωή. Μάλλον για ρεύμα γύρω από μια κατεύθυνση. Τα γενικό πλαίσιο υπάρχει. Αφορά την διέξοδο για τη χώρα, μέσα από την ένταση στο έπακρο και την απρόσκοπτη εφαρμογή των αντικοινωνικών, μνημονιακών, νεοφιλελεύθερων συνταγών. Το κομβικό σημείο, το κεντρικό επίδικο, επίσης υπάρχει, αφορά το πολιτικό σύστημα, την παράκαμψη και την ανασύστασή του σε αυταρχικότερες, αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές βάσεις. Σαν μέθοδος προτείνονται διάφορες ήπιες, συγκαλυμμένες έως ανοικτές μορφές συνταγματικής – πολιτικής εκτροπής.
Δεν πρόκειται για βλέψεις στα απόνερα της πολιτικής. Πρόκειται για ανιούσα συνιστώσα των πολιτικών εξελίξεων. Την ώρα που οι αγκυλωτικές λύσεις που προσφέρουν τα δύο κόμματα απορρίπτονται καθολικά και η εναλλακτική απουσιάζει, ανοίγονται οι δρόμοι για κάθε είδους πλαστογραφίες. Διαστρέφεται η ισχυρή κοινωνική απαίτηση για συγκλίσεις μέσα από τις οποίες αναζητείται η προσήλωση στα ουσιώδη και απορρίπτονται οι μικροκομματικοί περισπασμοί.
Στην θέση της προβάλουν τα εξωθεσμικά σενάρια, με κυβερνήσεις έκτακτων εξουσιών, στελεχωμένες με μη πολιτικά πρόσωπα, αριστήνδην κ.λπ. Σε παράλληλη εκδοχή επανέρχεται το μοντέλο της τεχνοπολιτικής. Αποκρύπτεται η μαζική απόρριψή της από το λαό στο πρόσωπο των εκσυγχρονιστών. Αγνοείται πως η επικαιρότητα σήμερα καταγράφει τις διαθέσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας για ένταση της δημοκρατίας και επιστροφή της πολιτικής ως ουσιαστικής διαμεσολάβησης.
Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι η συντηρητική πολιτική αναδιάρθρωση έχει ουσιαστικές προϋποθέσεις, κοινωκικοπολιτικά και οικονομικά στηρίγματα. Καταρχήν τμήματα της κοινωνίας με ιδιαίτερη βαρύτητα (κορυφές κρατικού μηχανισμού, παραδοσιακοί διανοούμενοι, τεχνοκράτες κ.λπ.) προβληματίζονται, αν δεν την επικροτούν ανοιχτά. Υπάρχει πράσινο φως από συγκροτήματα Τύπου, ορισμένα μάλιστα πρωτοστατούν και μεθοδεύουν. Υπάρχει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ενάντια στο δημόσιο και υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων που πολλαπλασιάζει την ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των ΜΜΕ. Παρά το ριζοσπαστισμό που αναπτύχθηκε τον τελευταίο χρόνο, όπως και να το δει κανείς, υπάρχουν κοινωνικά στηρίγματα και εφεδρείες για ακόμα πιο συντηρητικές λύσεις.
Η πρόσφατη παρέμβαση Μητσοτάκη ήταν ενδεικτική. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αντιπολίτευση, είπε. Ήτοι, απαιτείται ενότητα των συστημικών δυνάμεων.
Ενότητα υπό τον Παπανδρέου, ώστε να κοπεί ο δρόμος στον Σαμαρά, αλλά με υπουργό οικονομικών τον Α. Παπαδόπουλο, ώστε να διευρυνθεί η εμβέλεια της κυβέρνησης. Παρά τη στήριξη στον Παπανδρέου, είναι έκδηλη η προσπάθεια παραπέρα ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού και η μετάθεσή του εκτός των σημερινών ισορροπιών. Αποκαλυπτική, επίσης, είναι η αποστροφή πως εκλογές σήμερα θα είναι η καταστροφή.
Φαίνεται πως η λαϊκή ετυμηγορία ακόμα και χωρίς να υπάρχει εναλλακτική στον ορίζοντα, απειλεί τις συστημικές ισορροπίες και κυρίως τις μελλοντικές μεθοδεύσεις.
Τέλος, είναι πάντα διαφανής η λαθραία ταύτιση ανάμεσα στη συστημική σύμπλευση και την εθνική συνεννόηση. Οι κύκλοι που απεργάζονται και καθοδηγούν τις πολιτικές εξελίξεις, έχουν διαγράψει την αμφισβήτηση και την Αριστερά. Οι πολιτικές τους στρατηγικές στηρίζονται στην περιθωριοποίηση, την κονιορτοποίηση, την αποδυνάμωση, τον εκμηδενισμό και όχι στην ενσωμάτωσή της. Η επιχείρηση ενσωμάτωσης της Αριστεράς, θα χρειαζόταν άλλες προϋποθέσεις και περαιτέρω πολιτικές μετατοπίσεις.
Σχόλια
