Μετά από 10 χρόνια επίθεσης εναντίον της κοινωνίας, με τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις να μας αναστατώνουν, μοιάζει σήμερα σαν να οδηγούμαστε σε μια κοινωνική κατάσταση παρεμφερή με την «αφασία». Ο ιατρικός ορισμός είναι χοντρικά ο εξής: «Πρόκειται για διαταραχή της επικοινωνίας που αφορά την ολική απώλεια της ικανότητας κατανόησης και εκφοράς γραπτού και προφορικού λόγου».
Σαν να πάσχουμε κι εμείς από μια ανάλογη διαταραχή της επικοινωνίας και οφείλουμε να το αντιληφθούμε. Γιατί είναι πια τόσο συνηθισμένες οι πολλαπλές εκδοχές μιας επιθετικότητας και ενός άκρατου υποκειμενισμού αντί για μια προσπάθεια συνεννόησης. Τελούμε σε αδυναμία κατανόησης, την ίδια στιγμή που ο καθένας νομίζει ότι κατέχει πολύ σημαντικό και μη διαπραγματεύσιμο τμήμα ή και το όλον της Αλήθειας. Μέσα μάλιστα σε συνθήκες όπου γύρω μας, γύρω από τη χώρα και την κοινωνία μας, συμβαίνουν πολλά και σημαντικά. Τέτοια που αργά η γρήγορα θα έχουν σοβαρότατες επιπτώσεις. Άλλωστε η άγνοια κινδύνου οδηγεί σε όξυνση της αφασίας και σε πολλαπλασιασμό των εκδηλώσεών της.
Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά οφείλονται στην απώλεια μιας νοηματοδότησης που αγκαλιάζει σήμερα πολλές πλευρές και διαστάσεις της ζωής, ίσως το Όλον της κοινωνίας και σίγουρα και τη χώρα. Καρυδότσουφλο εν τρικυμία, με τα μποφόρ και τους τυφώνες, τα τσουνάμι και τους σεισμούς. Αλλά και αντίστροφα: Ας ζήσουμε το όνειρό μας, το κακό σταματά εδώ, δεν μπορεί να υπάρχει χειρότερα. Κι ας τσακωθούμε όσο περισσότερο μπορούμε, ας καταρρεύσουμε κατάκοποι από το δικό μας μικροπόλεμο, ο ένας ενάντια στον άλλο, ας είναι καλά και το διαδίκτυο. Δεν θέλουμε να ξέρουμε.
«Αφού δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις καλύτερα μην πεις κανένα».
Ο παλιάτσος και ο ληστής συνομίλησαν:
Υπάρχει μια διέξοδος, είπε ο παλιάτσος στο ληστή
Κι αν σου ‘χει μείνει μια σταλιά ντροπή, δώσε λιγάκι προσοχή
Εμπόροι πίνουν το κρασί μας, και κλέβουνε τη γη
Εσύ είσαι η μόνη μας ελπίδα, σε περιμένουμε να ‘ρθείς
Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, ήταν τα λόγια του ληστή
Έχουν περάσει όλα αυτά, πάει καιρός πολύς
Εδώ απάνω στα βουνά, δεν δίνουν δυάρα τσακιστή
για ό,τι έχει κερδηθεί, για ό,τι έχει πια χαθεί
Πάνω απ’ του κάστρου τη σκοπιά οι πρίγκιπες κοιτούν
καθώς γυναίκες και παιδιά, τρέχουν για να σωθούν
Κάπου έξω μακριά, ο άνεμος βογκά
ζυγώνουν καβαλάρηδες με όπλα και σκυλιά
Κι η δικιά μας ελπίδα, ποια μπορεί να είναι; Αφύπνιση. Πολλαπλή, γεμάτη, σύγχρονη, ανθρώπινη, εθνική και οικουμενική.
