Η περίπτωση του Ελληνικού Πρακτορείου Διανομής Ξένου Τύπου
«Το Ελληνικό Πρακτορείο Διανομής Ξένου Τύπου ΕΠΕ είναι ο μοναδικός εισαγωγέας και διανομέας Διεθνούς Τύπου στην Ελλάδα, 350 εφημερίδων και 3.500 περιοδικών από περισσότερες από 40 χώρες. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται 8 εφημερίδες, 800 περιοδικά καθώς και βιβλία τσέπης των μεγαλύτερων εκδοτικών οίκων της Γαλλίας. Ο Γαλλικός Τύπος διατίθεται σε 1.850 σημεία πώλησης ανά την Ελλάδα μεταξύ των οποίων και 38 καταστήματα NEWSSTAND, το μοναδικό δίκτυο καταστημάτων Διεθνούς Τύπου στην Ελλάδα»…
Αυτό είναι το σύντομο προφίλ που αναγράφει για την εταιρία του ο ιδιοκτήτης της εταιρίας (και παράλληλα πρόεδρος του Ελληνογαλλικού Επιμελητηρίου) στο newsletter του Επιμελητηρίου που «ταξιδεύει» εκτός Ελλάδος και σε γαλλικό έδαφος… Του διέφυγε του ιδιοκτήτη, ωστόσο, να αναφέρει, πώς οι εργαζόμενοι της «μοναδικής» αυτής στο είδος της εταιρίας έχουν «περικοπεί» από 280 προ 3ετίας σε μόλις 126 σήμερα, του διαφεύγει επίσης να αναφέρει ότι η εταιρία έχει φύγει από βασικά σημεία πώλησης που ήλεγχε στο παρελθόν (όπως αυτό του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών) ενώ μάλλον λησμόνησε να αναφέρει ότι το σύνολο των εναπομεινάντων εργαζομένων υποαπασχολείται εδώ και 3 χρόνια σε καθεστώς «εκ περιτροπής εργασίας» για 9 μήνες το χρόνο και μάλιστα, παρανόμως, κάποιοι εξ αυτών σε τριήμερη και κάποιοι σε 4ήμερη απασχόληση (με ό,τι σημαίνει αυτό για τις αποδοχές τους, αλλά και τα ένσημά τους).
Λησμονεί, επίσης, ο ιδιοκτήτης να αναφέρει πως οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες με «έναντι» που αντιστοιχούν σε εισοδήματα του 2013, ενώ από το 2014 έχουν λάβει μόνον το νόμιμο «δώρο» Πάσχα. Ο ίδιος άνθρωπος που ως πρόεδρος του Ελληνογαλλικού Επιμελητηρίου διοργανώνει και πρωταγωνιστεί σε φιέστες χιλιάδων ευρώ στο Ζάππειο Μέγαρο, με χορηγούς γαλλικές εταιρίες στην Ελλάδα και ομιλητή τον αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλο, ο ίδιος άνθρωπος που φωτογραφίζεται (σε άλλα εταιρικά events) δίπλα στον πρόεδρο του ΕΒΕΑ και του ΣΕΒ, «προάγοντας την επιχειρηματικότητα», κοροϊδεύει συστηματικά εδώ και τρεις μήνες τους εργαζόμενούς του, υποσχόμενος «άμεσες πληρωμές, εφόσον δεν τον μπλοκάρουν οι τράπεζες». Είναι απορίας άξιο πώς ένας άνθρωπος που παράλληλα έχει διατελέσει στο παρελθόν μέλος του Δ.Σ. της Emporiki Bank, «μπλοκάρεται» από τις τράπεζες. Εάν ένας επιχειρηματίας-ιδιοκτήτης επιχείρησης, έχει τέτοια χρέη ή έστω «ανοικτές υποχρεώσεις» που δεν μπορεί να μεταφέρει ρευστό από το εξωτερικό ή το εσωτερικό για την ικανοποίηση των καταστατικών του υποχρεώσεων προς το προσωπικό του -έχοντας όμως αξιοποιήσει κατά το συμφέρον του όλα τα αντεργατικά «εργαλεία» που του δίνει ο νόμος- αποτελεί πραγματικό ερώτημα (και όχι ρητορικό) αφενός γιατί κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος και αφετέρου πώς αυτός ο άνθρωπος είναι η «κεφαλή» ενός διμερούς επιμελητηρίου. Εκτός και αν στη μνημονιακή Ελλάδα τα διμερή επιμελητήρια έχουν μονομερή χαρακτήρα: «να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων χωρών στην εν Ελλάδι επιχειρηματική σκηνή» και όχι και το αντίστροφο…
Δημιουργία κλίματος
Οι 126 εργαζόμενοι της εταιρίας βρίσκονται σε διαρκή αναβρασμό από τις αρχές του έτους και έχοντας συστήσει μια άτυπη Επιτροπή Αγώνα, προχώρησαν στις αρχές της εβδομάδας, και αφού παρήλθαν χρονικά όλα τα περιθώρια που ο ίδιος ο εργοδότης έθετε προς αποπληρωμή μέρους των χρεών (αναιρώντας συνεχώς τον εαυτό του), σε ομαδική κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων, δηλώνοντας αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους και να διασφαλίσουν το εργασιακό τους μέλλον.
Χαρακτηριστικό της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε» που επικρατεί στην εταιρία (αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι το επιχειρησιακό σωματείο «ανέστειλε» ουσιαστικά ησύχως τη δράση του από το 1988!) είναι το γεγονός πως μία ημέρα μετά την προσφυγή ομάδας εργαζομένων στη νομική διεκδίκηση, κυκλοφόρησε στους διαδρόμους της εταιρίας ένα κείμενο τύποις ιδιωτικού συμφωνητικού «Σύμβασης Εργασίας» με αναγραφόμενο ως νέο ιδιοκτήτη μια εταιρία διανομών με έδρα την Τρίπολη, για το οποίο ο νυν ιδιοκτήτης δήλωσε… άγνοια, κατηγορώντας αορίστως τους εργαζόμενους ότι «έχουν συμφωνήσει (!) να περάσουν σε νέο καθεστώς και γι’ αυτό πολεμούν την εταιρία».
Το εν λόγω έγγραφο (που έχει στη διάθεσή του ο Δρόμος) περιλαμβάνει, βέβαια, όλα τα «μαργαριτάρια» της μνημονιακής πολιτικής, ορίζοντας σε διάφορα εδάφιά του πως: «Η εταιρία προσλαμβάνει τον μισθωτό δυνάμει συμβάσεως μισθώσεως εξαρτημένης εργασίας […] αόριστης διάρκειας που ξεκινά (σ.σ. όταν υποθετικά θα ισχύσει η «εξαγορά»)»… Αναφέρεται ρητά πως «η σύμβαση διέπεται από τον κανονισμό εργασίας της εταιρίας» ενώ σε άλλο σημείο αναγράφει πως «ο μισθωτός υποχρεούται να παρέχει εντός του νόμιμου ωραρίου υπηρεσίες με συναφή χαρακτήρα […] εφαρμόζεται το πενθήμερο σύστημα εβδομαδιαίας εργασίας. Η εταιρία, όμως, διατηρεί το δικαίωμα να απαιτήσει από τον μισθωτό να εργαστεί και επιπλέον του νόμιμου ωραρίου, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, καθόσον ανήκει στο στελεχιακό δυναμικό της εταιρίας».
Με απλά λόγια, οι εργαζόμενοι που είναι στην πλειοψηφία τους εργαζόμενοι πολλών ετών, με βαρέα ανθυγιεινά, χάνουν όλα τα δικαιώματά τους, η αμοιβή τους θα οριστεί εξαρχής, ενώ οι όροι απασχόλησής τους είναι αντικείμενο επιλογής του… φεουδάρχη.
Οι ίδιοι, παραχωρώντας όλα τα παραπάνω στοιχεία στον Δρόμο, αναρωτιούνται πόσο τυχαίο είναι όλα να βγήκαν στη φόρα μετά την αντίδρασή τους και την ίδια ημέρα που διέρρευσε η «σύμβαση» με το νέο ιδιοκτήτη, η γαλλική συνιδιοκτήτριά τους, τους ανακοίνωσε επισήμως πως «σταματά την προμήθεια γαλλικών εντύπων».
Κ.Μπ.
