Όταν υπάρχει μία τραγωδία είναι προτιμότερο να κάνεις παρά να μιλάς. Εάν δεν μπορείς να κάνεις καλύτερα είναι να μιλάς όσο γίνεται λιγότερο. Πάντως το χειρότερο είναι να γράφεις στο διαδίκτυο έχοντας στο μυαλό σου το τι συμφέρει το κόμμα και τι θα γράψεις την αυριανή ημέρα. Οι ινσάιντερ της εξουσίας πληκτρολογούν, λένε ό,τι και όπως θέλουν, βρίσκονται σε υπηρεσία, κάνουν το άσπρο μαύρο με ραφινάτο αλλά και χοντροκομμένο τρόπο.
Στην αρχή ο ALEX_TEXAS άφησε ανοικτές υπόνοιες πως ήταν εμπρησμοί με σχέδιο. Μετά συνέχισαν άλλοι με το ακραίο φαινόμενο. Στο τέλος ήρθε το «είστε αυθαίρετοι». Σε έναν τοίχο-ντουβάρι μιας «δικαιωματικιάς» αναρτήθηκε με στόμφο πως στο οικόπεδο που ξεψύχησαν δεκάδες άνθρωποι είχε μπει φράκτης και γι’ αυτό συνέβη το κακό. Μία άλλη προσπαθούσε να της πει πως ο φράκτης είχε μπει γιατί από κάτω ήταν γκρεμίδι 20 μέτρων και πως δεν είχε κλείσει κανέναν δρόμο προς την παραλία. Τίποτα η Λουκά της Αριστεράς, να μην χαμπαριάζει και να κάνει συνδικαλισμό επιπέδου νηπιαγωγείου.
Αυτό το ξεφτιλίκι ενώνεται με το ξεφτιλίκι της προηγούμενης περιόδου από τους πληκτρολάγνους που χειροκροτούσαν Κοτζιά και κατήγγειλαν για φασίστες όποιον είχε διαφορετική γνώμη. Τέτοια καλπάζουσα μορφή αλαζονείας και εξουσιομανίας ήταν δύσκολο να προβλεφθεί, όπως και η ταχύτητα της φωτιάς. Τα κόμματα ανταλλάσσουν ανακοινώσεις, τα ίδια λένε. Μία υπάρχει για την (όποια) αντιπολίτευση και μία άλλη για την (όποια) κυβέρνηση.
Αλλά τα κόμματα και τα κανάλια κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους. Το ζήτημα είναι πως μέσα στο σώμα της κοινωνίας υπάρχει ένα πλήθος που έχει χαλάσει, έχει αλλοιωθεί και είναι τόσο καθυστερημένο που θυμίζει κοινωνικά Νεάντερταλ. Και αν ένα κομμάτι του είναι οι φασίστες που διεγείρονται από την βία, το άλλο είναι δυστυχώς ένα κομμάτι της αριστεράς που ηδονίζεται με την εξουσία. Όπως ένας φασίστας δεν γουστάρει τους Πακιστανούς που βοηθούν έτσι και κάποιοι αριστεροί δεν γουστάρουν που ένας παπάς την έπεσε στον Αμβρόσιο. Όταν κάτι δεν ταιριάζει στην αφήγηση το καταργούμε και προχωράμε με βία και εξουσία.
Είναι όλα μαύρα λοιπόν σαν τα σπίτια στο Μάτι; Υπάρχει κάτι που είναι ελπιδοφόρο. Η τεράστια κοινωνική αλληλεγγύη που εκφράστηκε με θάρρος και απλόχερα ξεπερνώντας μηχανισμούς, δόγματα και αγκυλώσεις. Βέβαια οι πρώτοι σ. πρέπει να εξηγήσουν (την ώρα που ζητωκραυγάζουν για την αλληλεγγύη) πώς μία συντηρητικοποιημένη κοινωνία, που το 50% είναι οριακά φασίστες, βολεψάκηδες κλπ. ορθώνει τέτοιο ανάστημα. Και ας θυμηθούμε πριν καιρό το πώς στάθηκαν οι Μυτιληνιοί στις καραβιές των προσφύγων, με ανθρωπισμό, αγάπη και φροντίδα. Δώστου χειροκροτήματα τότε και λάικ. Μόλις οι άνθρωποι τσίτωσαν και σου είπαν «δε χωράμε», υπάρχει πρόβλημα τότε έγιναν ρατσιστές και φασίστες.
Ευτυχώς κάτι υπάρχει μέσα στην συλλογική συνείδηση του λαού και του έθνους μας. Πάλλεται, όχι όπως θα ήθελαν οι καθαρόαιμοι-ιστές και τα ιερατεία των μικροεξουσιών, αλλά πάλλεται όπως και όταν μπορεί. Πασχίζει να εκφραστεί. Χειραγωγήθηκε με την ανωριμότητα αλλά και το μεγαλείο του το 2010-2012. Εκφράστηκε στις στιγμές των συλλαλητηρίων την ώρα που όλες οι δυνάμεις το φοβόντουσαν και το λοιδορούσαν σαν εθνικιστικό και τσολιαδίστικο. Ξανάδωσε το παρόν πάνω στις καμένες σάρκες με τις χιλιάδες εθελοντών. Κάθε φορά είναι διαφορετικό. Ξαφνιάζει και ξενίζει μερικούς. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν να το εκφράσουν, μόνο να το παγιδεύσουν και να το αλλοιώσουν.
Αυτή η συλλογική συνείδηση του λαού και του έθνους είναι το πολυτιμότερο κεφάλαιο για να αντιμετωπιστούν οι καταστροφές, εθνικές, οικονομικές, οικολογικές, αξιακές. Και ας θυμίζει σε κάποιους λαϊκισμό, ανωριμότητα, εθνικισμό και άλλα ηχηρά.
Ο τόπος και ο λαός έχουν ανάγκη μια μεγάλη αλλαγή που θα αποτινάξει από πάνω μας βαρίδια και σκουριά δεκαετιών. Μεγάλη αλλαγή χωρίς υποκείμενο που να αυτοκριτικάρεται και να θέλει να αλλάξει το ίδιο δε νοείται. Ο νεοέλληνας θα πρέπει να αλλάξει όχι μόνο το τι ψηφίζει, αλλά και το πού και πώς χτίζει, πώς οριοθετεί το ατομικό συμφέρον με βάση το συλλογικό, πώς μεγαλώνει τα παιδιά του, πώς ιεραρχεί τις ανάγκες του και πώς στέκεται απέναντι στην ιστορία του. Και πάνω απ’ όλα να μην είναι τσανακογλείφτης.
Αλέξης Μητσοτάκης
