του Μάριου Διονέλλη
Τη μία μέρα θα χειροκροτάς τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Ομπάμα και την επόμενη θα πορεύεσαι στην Πρεσβεία τιμώντας το Πολυτεχνείο. Χθες φούσκωνες από καμάρι με τις ευχές του για το χρέος και σήμερα λουφάζεις που ο Σόιμπλε σου κόβει τα φτερά και το βήχα. Από την αδιαπραγμάτευτη θέση για «μείωση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους όπως έγινε με τη Γερμανία το 1953» απέμεινες στη γωνία του δείπνου Μέρκελ – Ομπάμα, να περιμένεις να σου πετάξουν κανένα ξεροκόμματο. Που κι αυτό τελικά δεν ήρθε.
Τη μια στιγμή θα λες στην παρέα για τους αγώνες της γενιάς σου ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την άλλη θα υπογράφει ο Σταθάκης τη συνέχιση των εξορύξεων στις Σκουριές. Κι εσύ κουβέντα.
Θα φτάσεις να δέχεσαι ως φυσικό φαινόμενο την κατάθεση στεφάνου, πρωί πρωί και στα κλεφτά, στο Πολυτεχνείο. Ποιος, εσύ, που έλεγες ότι πάντα ετούτη η πύλη θα μας χωρίζει από τους «άλλους», ότι πάντα σε τούτο το μνημείο θα ντρέπονται να καταφθάνουν οι δεξιοί.
Και πάει λέγοντας.
Δεν έχει επιστροφή ο δρόμος αυτός, δεν έχει πάτο.
Δε με τρομάζουν ο Ομπάμα και η Μέρκελ, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Σταθάκης.
Με τρομάζεις περισσότερο εσύ, που είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς τις μεγαλύτερες υποχωρήσεις, όχι από εκλογές σε εκλογές, αλλά από μέρα σε μέρα.
Που είσαι έτοιμος να χλευάσεις όποιον αρθρώσει έστω και ένα «μα» ή ένα «μήπως».
Εσύ είσαι η μεγαλύτερη ήττα μου και θα την κουβαλάω για χρόνια.
