«Ναι, θα τα πάρω, για οικονομία! Δεν έχω πρόβλημα που είναι ληγμένα!», δήλωσε μια από τις νοικοκυρές που ρωτήθηκαν σε τηλε-ρεπορτάζ για τα τρόφιμα περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, που θα διατίθενται με τις ευλογίες αγορανομικής διάταξης. «Για οικονομία!» ήχησε ξανά αδύναμα η απελπισία, μεταμφιεσμένη σε νοικοκυρά. Ντρεπόταν την κάμερα, τον εαυτό της, την οικογένειά της, τις φίλες της, μα τι άλλο να πει; Κρατούσε στο χέρι ληγμένα όσπρια. Αγόρασε, με μειωμένη τιμή, αυτό που κανονικά ο καταστηματάρχης θα πετούσε στον κάδο.
Ο νόμος απαλλάσσει το κράτος από την ευθύνη για την καλή υγιεινή των προϊόντων, τη μεταφέρει στον καταστηματάρχη. Ο νόμος δεν σε στέλνει πια στους κάδους να ψάχνεις για απομεινάρια τροφίμων, στα συσκευάζει και στα πουλάει. Το προϊόν της εξαθλίωσης έχει ετικέτα, ημερομηνία λήξης, θερμίδες, συστατικά, όλα, βρε, νόμιμα, σύμφωνα με τους τύπους. Η εξαθλίωση δεν έχει ημερομηνία λήξης. Απλά γίνεται πιο βαθιά, γιγαντώνεται, βγαίνει από τους κάδους και τις χωματερές και απλώνεται στα ράφια. «Για οικονομία!» Κι ας μεταθέτει η διάταξη την ευθύνη «για την καλή υγιεινή» του προϊόντος στον καταστηματάρχη.
Ποιος απελπισμένος πολίτης δεν θα ρισκάρει; Κι ενώ κράτος και επιχειρήσεις τρίβουν τα χέρια τους που, επιτέλους, ξεπουλάνε «νόμιμα» ένα σκάρτο προϊόν, μου ’ρχεται στο νου η εικόνα από πάμφτωχα παιδιά στο Νέο Δελχί. Τους δίνουν οι τουρίστες ρύζι. Στην αναμπουμπούλα ποιο θα πρωτοφάει… Το ρύζι πέφτει κάτω, ανακατεύεται με τη βρομιά του δρόμου, τα παιδιά όμως το παίρνουν με τις λαίμαργες χούφτες τους και το καταπίνουν. Κι ας είναι βρόμικο. Η Ινδία ήρθε στα ράφια με τη μάσκα της «οικονομίας».
Ο νόμος απαλλάσσει το κράτος από την ευθύνη για την καλή υγιεινή των προϊόντων, τη μεταφέρει στον καταστηματάρχη. Ο νόμος δεν σε στέλνει πια στους κάδους να ψάχνεις για απομεινάρια τροφίμων, στα συσκευάζει και στα πουλάει. Το προϊόν της εξαθλίωσης έχει ετικέτα, ημερομηνία λήξης, θερμίδες, συστατικά, όλα, βρε, νόμιμα, σύμφωνα με τους τύπους. Η εξαθλίωση δεν έχει ημερομηνία λήξης. Απλά γίνεται πιο βαθιά, γιγαντώνεται, βγαίνει από τους κάδους και τις χωματερές και απλώνεται στα ράφια. «Για οικονομία!» Κι ας μεταθέτει η διάταξη την ευθύνη «για την καλή υγιεινή» του προϊόντος στον καταστηματάρχη.
Ποιος απελπισμένος πολίτης δεν θα ρισκάρει; Κι ενώ κράτος και επιχειρήσεις τρίβουν τα χέρια τους που, επιτέλους, ξεπουλάνε «νόμιμα» ένα σκάρτο προϊόν, μου ’ρχεται στο νου η εικόνα από πάμφτωχα παιδιά στο Νέο Δελχί. Τους δίνουν οι τουρίστες ρύζι. Στην αναμπουμπούλα ποιο θα πρωτοφάει… Το ρύζι πέφτει κάτω, ανακατεύεται με τη βρομιά του δρόμου, τα παιδιά όμως το παίρνουν με τις λαίμαργες χούφτες τους και το καταπίνουν. Κι ας είναι βρόμικο. Η Ινδία ήρθε στα ράφια με τη μάσκα της «οικονομίας».
Ηλίας Ακριβάκης
Σχόλια
