Το ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ σβήνει άδοξα όπως τα πυροτεχνήματα στις Απόκριες. Πολύ χειρότερο από τους απαισιόδοξους αριθμούς των δημοσκοπήσεων είναι η αδιαφορία του κόσμου για τα λεγόμενα του κόμματος, των στελεχών και του ίδιου του αρχηγού. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν ότι μπορούσαν όχι απλώς να αγνοήσουν αλλά να περιφρονήσουν τους ψηφοφόρους τους, μια με την τούμπα στο δημοψήφισμα, δυο με τις Πρέσπες. Πίστευαν, αλαζονικά, ότι δεν θα πληρώσουν τίμημα. Ήταν το πρώτο λάθος.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ήταν ότι υποτίμησαν τον αντίπαλό τους. Νόμιζαν ότι μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν ιδανική ευκαιρία για μια «δεξιά παρένθεση» και τη θριαμβευτική επάνοδό τους στην εξουσία. Αλλά η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα από όσα περίμενε ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί από όσους ψήφισαν Μητσοτάκη με μισή καρδιά λέγοντας «και τι να περιμένεις απ’ τον Κούλη»; Αλλά από τις πρώτες κιόλας μέρες αυτό το χλευαστικό «Κούλης» εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιο των ψηφοφόρων αλλά όχι οπαδών της Ν.Δ. Ήταν σαν μην υπήρξε ποτέ. Το ξέχασαν ακόμα και οι οπαδοί της Ν.Δ. αλλά άσπονδοι φίλοι του πρωθυπουργού. Αυτοί που τους έκοψε το βήχα περί ανασχηματισμού. Η ματαίωση του ανασχηματισμού δεν ήταν καμιά πράξη μεγαλειώδης αλλά ήταν κίνηση αρχηγού που τουλάχιστον στα κομματικά χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και οι άλλοι σώπασαν.
Με απλά λόγια ότι είναι να γίνει στην οικονομία και στα ελληνοτουρκικά θα το κάνουν αυτοί που ξέρουμε. Θεωρητικά, η ματαίωση του ανασχηματισμού ούτε παροτρύνει ούτε εμποδίζει περισσότερες θωπείες στο τουρκικό θηρίο. Ωστόσο, έγραφα την περασμένη βδομάδα, όσο η Ν.Δ. είναι μόνη στην κυβέρνηση είναι κάπως δύσκολο να γίνουν απτές υποχωρήσεις προς την Τουρκία. Εκτός αν οι κυβερνώντες έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν ομαδικά. Ισχύει και για την προσφυγή στη Χάγη όπου οι υποχωρήσεις πρέπει να υπογραφούν από κοινού με την Τουρκία πριν εκδικαστεί η υπόθεση.
Ξένοι και ντόπιοι παράγοντες διαπιστώνουν, μετά τις Πρέσπες, ότι στις εκλογές δεν ηττήθηκε απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αυθεντικός εκπρόσωπος του εθνομηδενισμού, αλλά ότι ταυτόχρονα αφυπνίστηκαν κοιμισμένα πατριωτικά αντανακλαστικά με αποτέλεσμα τον ξεσηκωμό στα νησιά και τελικά στον Έβρο. Άρα, σκέφθηκαν, πρέπει να επιμεριστεί η ευθύνη των παραχωρήσεων σε όλο το πολιτικό φάσμα, τα κόμματα πρέπει να φτιάξουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Προϋπόθεση είναι να κατασκευαστεί ένα αναμάρτητο «κεντροαριστερό» μόρφωμα, αντικαταστάτης του ΣΥΡΙΖΑ που πνέει τα λοίσθια. Δηλαδή όχι και τόσο αναμάρτητο αφού ο μόνος προσφερόμενος αρχηγός είναι ο Τσίπρας. Ώστε ο νέος δικομματισμός να εκτελέσει τα σχεδιαζόμενα. Ο Τσίπρας, με περγαμηνές ενδοτισμού από τις Πρέσπες, έχει ήδη προσχωρήσει στην ιδέα γνωρίζοντας ότι την υποστηρίζουν ενεργοί οικονομικοί και άλλοι παίκτες του πολιτικού παιχνιδιού, εξωγενείς και ενδογενείς. Δημοσίως έχει υποστηρίξει κυβέρνηση συνεργασίας, σύμφωνα με τις επιθυμίες και της «μαντάμ Μέρκελ», για να θυμηθούμε τα παλιά. Στον ΣΥΡΙΖΑ ο τωρινός αλληλοσπαραγμός εδράζεται και στο ποιος θα έχει την εύνοια των ημεδαπών και αλλοδαπών παραγόντων ποικίλης ισχύος, προέλευσης, επαφής και συνεννόησης. Κουλουβάχατα.
Όσοι παροτρύνουν τον Τσίπρα να αναλάβει το εγχείρημα της αλλαγής, της επανίδρυσης, της διεύρυνσης και άλλα ηχηρά παρόμοια, παραβλέπουν ότι η πρότασή τους είναι ένα οδυνηρό αδιέξοδο. Ελλείψει ψηφοφόρων
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και μέγα ερώτημα είναι που θα βρουν ψηφοφόρους. Υποτίθεται ότι ο μεν Τσίπρας θέλει ένα μεγάλο, διευρυμένο, κεντροαριστερό κόμμα ενώ οι 53 (Σκουρλέτης, Τσακαλώτος, Φίλης) θέλουν κάτι πιο μικρό αλλά «αριστερό» οπότε μετά τις λίμνες (Πρέσπες) μάλλον θα παραχωρήσουν και λίγη θάλασσα από το Αιγαίο, σκυλεύοντας ότι έχει απομείνει από την Αριστερά. Ψηφοφόρους, όμως, για όλα αυτά που θα βρούνε; Η κεντροαριστερά συσπείρωνε ανέκαθεν πατριώτες, προδικτατορικά αντικομμουνιστές αλλά έντιμους αστούς που βρίσκονταν διαρκώς στην άκρη του γκρεμού, στα όρια της επιβίωσης. Τώρα οικονομικά είναι και πάλι ενώπιον απόλυτης καταστροφής. Εσωτερικά απειλούνται από την εισβολή χιλιάδων αλλοδαπών, αλλά όχι τουριστών, ενώ ο Ερντογάν απειλεί την τελεσίδικη καταστροφή τους με τη συρρίκνωση της πατρίδας. Όσοι παροτρύνουν τον Τσίπρα να αναλάβει το εγχείρημα της αλλαγής, της επανίδρυσης, της διεύρυνσης και άλλα ηχηρά παρόμοια, παραβλέπουν, ίσως ούτε καν αντιλαμβάνονται, ότι η πρότασή τους δεν είναι η Βασιλική Οδός προς την Εξουσία αλλά ένα οδυνηρό αδιέξοδο, όσο άφθονη και αν είναι η χρηματοδότηση. Ελλείψει ψηφοφόρων.
Ο «Σημιτισμός», κυριαρχεί στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι δρώσα συνισταμένη στη Ν.Δ. Διαστρεβλώνει κάθε έννοια της Αριστεράς αλλά δεν έχει καμία σχέση και με την παλαιά Δεξιά. Είναι η εκδοχή της απεμπόλησης για ό,τι ιερό και όσιο έχει απομείνει στη χώρα. Υπόσχεται, υποτίθεται, εξευρωπαϊσμό και εκσυγχρονισμό αλλά φέρνει λατέρνα και φτώχεια χωρίς φιλότιμο και απαιτεί πλούτο και διαφθορά χωρίς όριο. Ο «σημιτισμός» πάντα ήταν και παραμένει μειοψηφία επειδή δεν μπορεί να κρύψει ότι υπηρετεί ξένα συμφέροντα. Κάτι που κλονίζει διαρκώς, άλλοτε ήπια και άλλοτε βίαια και ωμά, την εθνική, πολιτική και κοινωνική ισορροπία.
Πάλι και πάλι ο Ερντογάν απειλεί, τα φερέφωνα αναμεταδίδουν τις απειλές, οι Έλληνες φαίνονται περιδεείς και μετά πάμε για βόλτα, μπάνιο και καφέ. Ούτε τώρα θα κάνει κάτι ο Ερντογάν αλλά, έστω, ότι κάποια στιγμή ο ίδιος ή διάδοχός του μπορεί να μας επιτεθεί. Αυτή τη στιγμή πάντως και στη θάλασσα και στον Έβρο υπάρχει αποδεδειγμένα ετοιμότητα. Και σοβαρότητα. Ο μόνος τρόπος αποτροπής είναι η διαρκής ετοιμότητα και απόφαση να αντιμετωπίσουμε την απειλή, υπερασπιζόμενοι τα σπίτια μας.
