Του Απ. Αποστολόπουλου
Αντί να διυλίσουμε τον κώνωπα, ποιος κέρδισε, ποιος ζημιώθηκε, μπορούμε να προεξοφλήσουμε το αποτέλεσμα του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κανένα κίνδυνο να πέσουμε έξω. Το Συνέδριο, αλλά και η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τη διαπλοκή, προ ημερών στη Βουλή, έχουν κοινό χαρακτηριστικό το μηδέν. Η κυβέρνηση δεν είχε καμία ανάγκη από το κουβεντολόι στη Βουλή για να χτυπήσει τη διαπλοκή. Είχε ενάμιση χρόνο να μαζέψει τα στοιχεία, να καταγγείλει τις υποθέσεις και να παραπέμψει στη Δικαιοσύνη τους ενόχους. Αντ’ αυτού προτίμησε το θέαμα, ελλείψει άρτου. Ουδείς στο σκαμνί. Τράβα με να σε τραβώ να περνάμε τον καιρό. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο, αυτό είναι το σκάνδαλο.
Τα μνημόνια δεσμεύουν όλη τη ζωή του τόπου, όχι μόνο την οικονομία. Οι αχυράνθρωποι της Γερμανίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Βρετανίας, όλο το εγχώριο υπηρετικό προσωπικό των επικυρίαρχων, είναι προφυλαγμένο, στο άβατο. Στα Συνέδρια μετράμε κουκιά, συσχετισμούς προσωπικής ισχύος, δηλαδή τρικλοποδιές, μαχαιρώματα, σπιουνιές. Η πολιτική συζητιέται και αποφασίζεται αλλού, εκτός Ελλάδας, ενίοτε, όταν ο χρόνος πιέζει, στο Χίλτον, όχι απαραιτήτως με ελληνική συμμετοχή.
Έτσι, λοιπόν, το σπιθαμιαίο μέγεθος των δήθεν «διαφοροποιημένων», των υποτίθεται «βλέπουμε αλλιώς», των μνημονιακώς σοσιαλιζόντων, των «δεν ψηφίζουμε πλην όμως υποκύπτουμε στα καλά και συμφέροντα», απαγορεύει ρητώς να αμφισβητηθεί στο Συνέδριο η κυρίαρχη θέση του Τσίπρα. Λίγα ψίχουλα αγάπης του γυρεύουν, να γίνουν κι αυτοί παρατρεχάμενοι ζητούν, μια καταδεκτική καλημέρα, έστω από τον «αντ’ αυτού» Αλέκο, οι τολμηροί ίσως επιθυμούσαν στα μύχια όνειρά τους ένα νεύμα από τον Νίκο, τουλάχιστον πριν από τις γνωστές τηλεοπτικές ιστορίες, να τις διηγείται η Μενεγάκη και να κλαις.
Οι 53, και τα άλλα, υποτίθεται μη γνησίως προεδρικά παραμάγαζα, παιδιά του σωλήνα και των διασωληνώσεων, εξαντλούν τη ζωή τους εντός των εργαστηρίων κατασκευής τους, εκτός θνήσκουν ελλείψει του απαραίτητου οξυγόνου της λαϊκής πνοής. Ανασχηματισμοί και διευρύνσεις με όσους συντηρούνται διά τεχνητής αναπνοής, τι καλό να περιμένεις; Ποια περιφανή νίκη να πανηγυρίσεις επάνω σε κάτι τύπους που παριστάνουν το παλικάρι, ενώ είναι φτιαγμένοι από πλαστελίνη, οικολογική ασφαλώς.
Οι άλλοι, πάλι, νομάδες απρόσωποι, αδύναμοι να βρουν όνομα και ταυτότητα, επιβιώνουν ως «πρώην τάδε», λαθραίοι ενός τεθνεώτος πατριωτισμού, ανάμνηση μιας πολλά υποσχόμενης πλην διαψευσθείσας νεότητος. «Είναι κάτι χαρακτήρες, τελειωμένοι αναπτήρες», λέει το λαϊκό άσμα. Παίρνουν αυτό που τους αξίζει, ένα καφέ στο Κολωνάκι, να το λένε στα εγγόνια τους.
Σε τι διαφωνούν οι «διαφωνούντες» ώστε να δώσουν μάχη; Δεν έχουν αποδεχθεί το Μνημόνιο και όλα τα συνοδευτικά προαπαιτούμενα, θυσία βεβαίως για το καλό της πατρίδας; Στη Ν.Δ. υπάρχει, λέει, εντολή να μην χρησιμοποιούν τη λέξη «πατρίδα» αλλά στη θέση της να λένε «χώρα», ούτε τη λέξη «λαός» αλλά να την αντικαταστήσουν με τη λέξη «πολίτες». Και αν είναι έτσι (που είναι) κάθε πότε ακούμε τη λέξη πατρίδα από τα ηγετικά στελέχη, ιδίως από μερικούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ; Με εντολή του υπουργού Παιδείας συρρικνώνεται στα σχολικά βιβλία η αναφορά στις μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας, η Αθηναϊκή Δημοκρατία και ο Περικλής κ.λπ. χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τους σπιθαμιαίους άφωνους.
Στα οικονομικά υποκύπτουμε για το καλό της πατρίδας, στα υπόλοιπα τη διαγράφουμε, κακός μπελάς κι αυτή, να τη σβήσουμε να ξεμπερδεύουμε. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να κατηγορηθεί για μύρια όσα, τα περισσότερα δικαίως. Ωστόσο, αυτή η Εκκλησία έχει απόλυτη ανάγκη, για τη δική της επιβίωση, την πατρίδα, στα μέτρα της ασφαλώς, αποκούμπι, ταυτόχρονα και σημαία. Η Εκκλησία, για λόγους συμφέροντός της, είναι εμπόδιο στην κατεδάφιση της πατρίδας, όπως επιδιώκουν τόσοι και τόσοι, εντός και εκτός Ελλάδας. Η Ρεπούση απλώς τους συμβολίζει και το υπουργείο Παιδείας τους πατρονάρει. Πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τώρα τα θρησκευτικά βιβλία (θέμα συζητήσιμο και επίμαχο) ούτε ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας – και το γνωρίζουν στην κυβέρνηση. Όταν, όμως, η μείωση της Εκκλησίας συμπλέει με τη συρρίκνωση της Ιστορίας, το μυαλό σου πάει σε σκοπιμότητες και στρατηγικές να χτυπηθούν ταυτόχρονα και οι δυο πυλώνες που συγκροτούν, έστω κουτσά-στραβά, την ταυτότητα αυτού το τόπου. Διότι άλλο ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας και εντελώς διαφορετικό πράγμα η σχέση της Εκκλησίας με το έθνος.
Η υποβάθμιση της Ιστορίας και οι αλλαγές στο (αποστεωμένο, αναχρονιστικό) βιβλίο Θρησκευτικών δεν αφορούν ούτε καν αγγίζουν το διαχωρισμό Κράτους/Εκκλησίας που είναι ο διακηρυγμένος στόχος της -υποτίθεται- Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Πλήττουν, όμως, τη σχέση του λαού με το έθνος και τη Δημοκρατία, καθώς και τη σχέση του έθνους με την Εκκλησία, αποκαλύπτοντας τα ενδιαφέροντα και τις στοχεύσεις του υπουργού Παιδείας, της τάσης των 53 όπως και άλλων υποστηρικτικών μηχανισμών.
Το κόμμα κρατήθηκε μικρό και καχεκτικό, υπό τον αυστηρό έλεγχο των παλαιών στελεχών τής -υποτίθεται- «ανανεωτικής Αριστεράς». Αύριο βράδυ, μετά την καταμέτρηση των σταυρών, θα φανεί η ικανότητα ψηφοθηρίας των «οπλαρχηγών». Αν κάτι συγκεντρώσει στιγμιαία την προσοχή, θα είναι ο ανασχηματισμός – την ερχόμενη Τρίτη, το πιθανότερο. Κανείς δεν γίνεται υπουργός ενάντια στη θέληση ορατών και αόρατων κέντρων εξουσίας, ξένων και ελληνικών. Αλλά, καμιά φορά, από την επιλογή προσώπων, διαφαίνεται ο βαθμός δέσμευσης του εκάστοτε πρωθυπουργού και κατά πόσον υπάρχει στοιχειώδης επικοινωνία με το λαϊκό αίσθημα που κρίνει τις εκλογές. Φαίνεται ότι οι γραμμές επικοινωνίας έχουν νεκρώσει.
