Γνωρίζουμε καλά ότι η πολιτική είναι –ανάμεσα στα άλλα- και η συμπύκνωση της οικονομίας. Μέσω αυτής προωθούνται τα ταξικά συμφέροντα. Γνωρίζουμε πως το σχέδιο είναι οι εργαζόμενοι να αποκλείονται διαρκώς από τη σφαίρα της πολιτικής διαχείρισης, από την οποία (και όχι βεβαίως από κάποιες οικονομικές νομοτέλειες) απορρέουν τα εκάστοτε μέτρα. Εδώ και δεκαετίες η κύρια πλευρά είναι η πολιτική διαχείριση των εργαζομένων για να μπορεί να συνεχίζεται η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Η αντιμετώπιση, επομένως, της κρίσης γίνεται κυρίως με πολιτικές διαχείρισης της ζωντανής εργασίας, με πολιτικές συμπίεσης του εισοδήματός τους σε αφάνταστο βαθμό, γίνεται με την απομάκρυνση από την παραγωγή τεράστιου αριθμού εργαζομένων, με πολιτικές που πάνω από όλα εξασφαλίζουν την υποταγή. Όλα αυτά συνιστούν την αστική πολιτική. Την κυρίαρχη πολιτική. Από την άλλη είδαμε μπροστά στα μάτια μας τις τελευταίες δεκαετίες να ισχυροποιούνται οι χρηματοπιστωτικοί κύκλοι και να αποκτούν ένα προβάδισμα, μια κυριαρχία απέναντι σε άλλα τμήματα του κεφαλαίου. Η γιγάντωση αυτού του τομέα έγινε με πολιτικές απελευθέρωσης και απορρύθμισης όλων των φραγμών που υπήρχαν και φάνηκε πως ο τομέας αυτός απομυζά υπεραξία, ιδρώτα, αίμα από όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι (κι όχι μόνο αυτοί) γνωρίζουν και τις δύο αυτές κυρίαρχες πολιτικές. Τη συμπίεση του εργατικού κόστους σε απελπιστικό βαθμό και την απομύζησή τους μέσω της χρεομηχανής. Άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση και χρεομηχανή είναι δύο δυνάστες, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η αστική τάξη και ο πολιτικός της κόσμος έχουν τεράστια κέρδη από τη διπλή αυτή πολιτική. Ευθυγραμμισμένοι σταθερά με τα διεθνή κέντρα «παίζουν» μέσα στα όρια και τις χαραμάδες που υπάρχουν, αλλάζοντας συχνά συμμαχίες και αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Αναζητείται επομένως η ανταγωνιστική πολιτική. Η συντριπτική πλειοψηφία που πλήττεται από την διπλή καταπίεση δεν εκφράζεται σε πολιτικό επίπεδο. Δεν υπάρχει σχέδιο άλλης προοπτικής, ούτε καν οι ελάχιστες προϋποθέσεις για αντίστροφη πορεία. Ακόμα και αυτή η απαξίωση της πολιτικής, η άρνηση του πολιτικού αγώνα είναι εκδηλώσεις ενός τεράστιου κενού που πρέπει το συντομότερο να καλυφθεί. Υποτίθεται πως η υπαρκτή Αριστερά, θεωρητικά έστω, θα κάλυπτε το κενό αυτό. Πλην όμως αυτό δεν συμβαίνει για πολλούς λόγους. Η Αριστερά περιβάλλεται από την γενικευμένη αναξιοπιστία. Το πολιτικό κενό ή καλύπτεται με ουσιαστικό τρόπο ή θα καλυφθεί από άλλες πολιτικές. Η ζωή απεχθάνεται το κενό, όπως λένε. Η ανταγωνιστική πολιτική δεν είναι απλά η τέχνη του εφικτού, όπως πάλι λένε. Πρέπει να εκφράζει συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις και πρέπει να στρέφεται με σαφήνεια ενάντια σε όλα τα εμπόδια (ιεραρχώντας τα βέβαια) για να προωθεί ρήξεις, ανατροπές και διέξοδο.
Ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα σήμερα αποκτά κεντρικό χαρακτήρα που συμπυκνώνει την άρνηση της διπλής καταπίεσης και την απαίτηση μιας άλλης πορείας! Το πολιτικό ζήτημα για τους υποτελείς αυτού του τόπου ενάντια στο κόσμο των αφεντικών, ντόπιων ή τροϊκανών, παραμένει ανοιχτό!
Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι (κι όχι μόνο αυτοί) γνωρίζουν και τις δύο αυτές κυρίαρχες πολιτικές. Τη συμπίεση του εργατικού κόστους σε απελπιστικό βαθμό και την απομύζησή τους μέσω της χρεομηχανής. Άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση και χρεομηχανή είναι δύο δυνάστες, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η αστική τάξη και ο πολιτικός της κόσμος έχουν τεράστια κέρδη από τη διπλή αυτή πολιτική. Ευθυγραμμισμένοι σταθερά με τα διεθνή κέντρα «παίζουν» μέσα στα όρια και τις χαραμάδες που υπάρχουν, αλλάζοντας συχνά συμμαχίες και αντιμαχόμενα στρατόπεδα.
Αναζητείται επομένως η ανταγωνιστική πολιτική. Η συντριπτική πλειοψηφία που πλήττεται από την διπλή καταπίεση δεν εκφράζεται σε πολιτικό επίπεδο. Δεν υπάρχει σχέδιο άλλης προοπτικής, ούτε καν οι ελάχιστες προϋποθέσεις για αντίστροφη πορεία. Ακόμα και αυτή η απαξίωση της πολιτικής, η άρνηση του πολιτικού αγώνα είναι εκδηλώσεις ενός τεράστιου κενού που πρέπει το συντομότερο να καλυφθεί. Υποτίθεται πως η υπαρκτή Αριστερά, θεωρητικά έστω, θα κάλυπτε το κενό αυτό. Πλην όμως αυτό δεν συμβαίνει για πολλούς λόγους. Η Αριστερά περιβάλλεται από την γενικευμένη αναξιοπιστία. Το πολιτικό κενό ή καλύπτεται με ουσιαστικό τρόπο ή θα καλυφθεί από άλλες πολιτικές. Η ζωή απεχθάνεται το κενό, όπως λένε. Η ανταγωνιστική πολιτική δεν είναι απλά η τέχνη του εφικτού, όπως πάλι λένε. Πρέπει να εκφράζει συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις και πρέπει να στρέφεται με σαφήνεια ενάντια σε όλα τα εμπόδια (ιεραρχώντας τα βέβαια) για να προωθεί ρήξεις, ανατροπές και διέξοδο.
Ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα σήμερα αποκτά κεντρικό χαρακτήρα που συμπυκνώνει την άρνηση της διπλής καταπίεσης και την απαίτηση μιας άλλης πορείας! Το πολιτικό ζήτημα για τους υποτελείς αυτού του τόπου ενάντια στο κόσμο των αφεντικών, ντόπιων ή τροϊκανών, παραμένει ανοιχτό!
Σχόλια
