Ένα ελπιδοφόρο υπόδειγμα απέναντι στα αδιέξοδα.
Του Βασίλη Καφετζόπουλου*
Πριν από περίπου ένα χρόνο και με αφορμή την κατάληψη του υπουργείου Υγείας, φάνηκε ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Ένας κλάδος με πολλές ιδιαιτερότητες, έδωσε έναν αγώνα, που εμπεριείχε στοιχεία από αυτό που θα έβλεπε η ελληνική κοινωνία λίγο αργότερα, στις πλατείες. Η έκβαση, αν και όχι απολύτως νικηφόρα, κρίνεται και από τι άφησε πίσω. Το Κίνημα Νέων Γιατρών προήλθε από αυτή την κίνηση. Τα χαρακτηριστικά του όντως έμοιαζαν με αυτό που γέννησαν οι πλατείες: ακηδεμόνευτο, αγωνιστικό, φρέσκο. Χρησιμοποιώντας νέα μέσα αλλά και παλιά, επαναπροσδιορίστηκε το χρήσιμο, η έννοια του «συμμετέχω» και «συναποφασίζω». Ήταν ένα μάθημα, μια δοκιμή αλλά και ένα προμήνυμα, μέσα από το λόγο αλλά και μέσα από τον τρόπο.
Όλο αυτό το διάστημα, από εκείνη την κατάληψη μέχρι σήμερα με τις επισχέσεις που ξεσπούν σε σειρά νοσοκομείων, υπάρχουν κοινοί παρονομαστές, εσκαμμένα που έχουν ξεπεραστεί αλλά και εμπόδια που ακόμη στέκονται στη μέση.
Καταρχήν, η λέξη ενότητα είναι στα χείλη όλων. Μεγαλύτερο σαράκι δεν υπάρχει από τους διαχωρισμούς σε έναν «επιούσιο» κλάδο. Πανεπιστημιακοί και ΕΣΥτζήδες, ειδικευόμενοι και ειδικοί και ο κατάλογος πάει λέγοντας…
Επιμελώς κρυμμένες κάτω από πολλές πέτρες βρίσκονται οι λογικές που δεν επιτρέπουν να δεις το κύριο κάθε φορά, να αναγνωρίσεις το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται. Νιώθεις ίσως ότι είσαι ξεχωριστός, δεν σε αγγίζει τίποτα και δυστυχώς δεν έχει ξεπεραστεί αυτό το στάδιο. Πόσοι γιατροί σε μια χώρα χωρίς Υγεία θα έχουν δουλειά ή, ακόμη περισσότερο, κάτω από ποιους όρους θα ασκείται το ιατρικό «λειτούργημα»;
Κι εδώ η μετανάστευση του επιστημονικού δυναμικού αποκτά καίρια σημασία. Μας στερείται, συλλογικά ως χώρα, αλλά και ατομικά, η δυνατότητα να δημιουργήσουμε επιστημονικό, επιμορφωτικό, εκπαιδευτικό παραγωγικό έργο.
Η μετανάστευση είναι μια πραγματική αιμορραγία. Το δικαίωμα του να ζήσεις και να δουλέψεις στην πατρίδα σου, όμως, είναι αναφαίρετο.
Έχει νόημα να μιλήσει κανείς ενάντια στη μετανάστευση; Είναι εξαιρετικά κρίσιμο σήμερα όλοι οι νέοι γιατροί, όλοι οι νέοι επιστήμονες, να στρατευτούν σε μια κατεύθυνση που λέει «παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου». Συμμετέχω σε ένα ρεύμα αλλαγής. Δεν ανταλλάσσω την εξαθλίωση με τη φυγή. Αναλαμβάνω χρέη αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Είμαστε κομμάτι του κόσμου γύρω μας και μπορούμε να συμβάλουμε καταλυτικά στην αναγέννηση της ελπίδας.
Αλλά πώς; Το παράδειγμα της συμμετοχικότητας, της δημοκρατίας, της διαφορετικότητας του Κινήματος Νέων Γιατρών ίσως μας προσφέρει κάποιες κατευθύνσεις. Το παράδειγμα των τωρινών επισχέσεων εργασίας των ειδικευομένων γιατρών στα νοσοκομεία ίσως κάποιες ακόμη. Είναι και κάτι παραπάνω που σηματοδοτούν οι νέες αγωνιστικές εμπειρίες. Η αίσθηση του συνόλου, το ότι αποτελεί κανείς κομμάτι ενός παζλ, πως αν δεν ενωθεί με τον διπλανό του το μέλλον στερείται νοήματος.
Ένα είναι σίγουρο: Για όσα ήδη έχουν έρθει κι όσα ακόμη αναμένονται, ό,τι έχει διαμορφωθεί ως σχηματοποιημένη αντίσταση, αλλά και ως συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, δεν αρκεί. Αλλά υπάρχει δυναμική πια. Οι νέοι γιατροί δεν είναι εκεί που θα περιμέναμε. Στέλνουν, όμως, μηνύματα.
*Ο Βασίλης Καφετζόπουλος είναι γιατρός και συμμετέχει στο Κίνημα Νέων Ιατρών (ΚΙΝΙ)
