Προσπαθώ να καταλάβω τι απέμεινε από τη μομφή και με συγχωρείτε αν χαλάω το κλίμα ευφορίας μετά τις δημοσκοπήσεις. Του Μάριου Διονέλλη
Προσπαθώ να διαγνώσω το κέρδος για τον άνεργο, τον συνταξιούχο και τον απολυμένο της ΕΡΤ. Παλεύω να γεμίσω ένα σακούλι με τα οφέλη που άφησε για όλους μας η συζήτηση και η εξέλιξή της. Βάζω μέσα την αποχώρηση της Τζάκρη και την κρυμμένη αγωνία στο μάγκικο ύφος που αναγκάστηκε να υιοθετήσει ο Σαμαράς. Βάζω και την ξεφτίλα από τις σεξιστικές γελοιογραφίες που πλήρωσε ο Ψυχάρης τον Χατζόπουλο να σκαρώσει για να τα χώσει στην Αριστερά. Μα δε μου φτάνουν.
Δεν έχω πάρει ακόμα απάντηση για το τι θα γίνει με την ΕΡΤ και με τους περιφερειακούς σταθμούς που συνεχίζουν να παίζουν με κόπο από τους απολυμένους. Αλήθεια, ποιος θα υπερασπιστεί και το ΕΜΠ από τους τραμπούκους που απειλούν με νέα εισβολή, αν εκπέμψει από εκεί η ΕΡΤ των απολυμένων στην επέτειο του Πολυτεχνείου;
Δεν με συγκινούν, πού να πάρει, οι έξυπνες ατάκες ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά. Και αυτά για Τέξας και Ελ Πάσο τα ακούω βερεσέ. Θέλω μια σαφή απάντηση τι θα γίνει μετά και όχι αυτά τα περί «καταστροφής αν φύγουμε από το ευρώ». Μου τα είπαν κι άλλοι αυτά και μου φορτώσανε τους ηλίθιους (ο χαρακτηρισμός της Ε.Ε., όχι δικός μου) που θέλουν να πάνε για σκι πριν ασχοληθούν μαζί μας.
Σαν να σώνεται ο χρόνος ρε γαμώτο και δεν ξέρω αν μπορώ ακόμα να περιμένω. Αν θα πηδήσουμε και τούτο το χειμώνα, αν θα απομείνει κανείς να λειτουργεί τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια, αν θα βάλουμε και φέτος πετρέλαιο…
Στο Τέξας πάντως, απ’ ό,τι ξέρω, υπάρχει μπόλικο. Λέτε να είναι εκεί η λύση;
