Θηριώδης εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ
Στην Ελλάδα, αυτό που σήμερα είναι διαφορετικό από άλλα μέρη της Ευρώπης, είναι ότι ενώ κι αλλού ένα νέο αριστερό κίνημα κερδίζει έδαφος, στην Ελλάδα έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο. Πώς αλλιώς να κατανοήσεις την θηριώδη εκστρατεία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ στο 99% του ελληνικού Τύπου και στο 99% των παγκόσμιων δικτύων ενημέρωσης. Οι εχθροί της Αριστεράς, παγκοσμίως, βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως πελώρια απειλή. Και αυτό μου θυμίζει τις τεράστιες εκστρατείες που έγιναν εναντίον του Τσάβες, στη Βενεζουέλα από τα βενεζουελάνικα ΜΜΕ, και από τα παγκόσμια ΜΜΕ. Είναι πολύ παρόμοια. Και στην περίπτωση του Τσάβες, του επιτέθηκαν σαν να είναι δικτάτορας, ενώ στην πραγματικότητα, κέρδισε 3-4 εκλογές. Και ο Τσάβες δεν είχε καν προτείνει να καταργήσει το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αξιοποιώντας τον πλούτο του βενεζουελάνικου κράτους να δημιουργήσει εναλλακτικές δομές στην εκπαίδευση, την υγεία, τη γη κ.λπ. Πράγματα που θεωρήθηκαν ανεπίτρεπτα από τη συναίνεση της Ουάσινγκτον. Έκανε πράγματα που δεν επιτρέπονταν. Και το μόνο που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα που είναι σημαντικό, είναι να πει «αρκετά, δεν είμαστε διατεθειμένοι να ψηφίσουμε υπέρ του μνημονίου που επιβλήθηκε στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Και έγινε το δεύτερο κόμμα στην Ελλάδα σε μια νύχτα. Γιατί αυτή ήταν η κλίμακα της κοινωνικής κρίσης στη χώρα. Λοιπόν, σ’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση, αυτό που θα συμβεί στις 17 Ιουνίου γίνεται απολύτως ζωτικής σημασίας. Πρέπει να είμαι τίμιος μαζί σας. Εάν ήμουν Έλληνας πολίτης, στις 17 Ιουνίου, θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ. (Αμηχανία, επευφημίες, μπράβο!, δυνατό χειροκρότημα) Θα το έκανα αυτό, θα σας πω γιατί. (Γίνεται πολύ σούσουρο στην αίθουσα. «Με ρωτούν αν αυτός είναι ο λόγος που σταμάτησα τη μετάφραση!» σχολιάζει χαμογελώντας ο παρακαθήμενος Πέτρος Παπακωνσταντίνου που έχει επιστρέψει το μικρόφωνο στον Άρη Χατζηστεφάνου… από παντού γέλια…)
Το παράδειγμα της Αργεντινής
Οι άνθρωποι στους οποίους αισθάνομαι πιο κοντά, στην Ελλάδα, πολλοί πολλοί καλοί σύντροφοι, είστε εσείς, οι σύντροφοι της Νέας Αριστεράς, του ΝΑΡ. Στην ανάλυσή σας για την τρέχουσα κατάσταση και τι πρέπει να γίνει, συμφωνώ. (Αλλά) κατά τη γνώμη μου, είναι ουτοπικό να πιστεύετε ότι μπορείτε να κλωτσήσετε την Ευρωπαϊκή Ένωση στη μούρη και ταυτόχρονα να παραμείνετε στην ευρωζώνη. Είναι δύσκολο ζήτημα. Γι’ αυτό ένα 60 έως 70% του ελληνικού λαού δεν θέλει να βγείτε από την ευρωζώνη. Είναι τρομαγμένοι. Και καταλαβαίνω γιατί είναι τρομαγμένοι. Γιατί το βιοτικό τους επίπεδο θα πέσει. Καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά, επιτρέψτε μου να σας πω, ότι υπάρχουν προηγούμενα για τροπές αυτού του είδους, όταν μία χώρα είναι κυριολεκτικά υποβαθμισμένη στη χρεοκοπία. Η Αργεντινή δεν είναι μία χώρα τόσο μικρή όσο η Ελλάδα, αλλά μπορεί κανείς να πάρει μαθήματα απ’ αυτήν. Επί δέκα χρόνια, η ελίτ της χώρας εξάρτησε το πέσο από το δολάριο. Για δέκα χρόνια έκαναν ότι τους υπέδειχναν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών. Το σύστημα έσκασε. Βρέθηκα στην Αργεντινή λίγο μετά. Κι έβλεπες παιδιά της μεσαίας τάξης, όχι της εργατικής τάξης, να έρχονται στους κάδους του ξενοδοχείου, μετά τα μεσάνυχτα, με γάντια και να ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια. Παρ’ όλ’ αυτά, οι πολιτικοί αρνούνταν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Εν τέλει, μετά την πτώση τεσσάρων προέδρων σε έξι μήνες, και ένα πελώριο κίνημα που αναπτύχθηκε, με καταλήψεις εργοστασίων, που οι εργάτες ανέλαβαν την παραγωγή και αντάλλασσαν τα προϊόντα με άλλα προϊόντα, σε μια τεράστια πόλη σαν το Μπουένος Άιρες. Σε κάθε περιοχή αυτής της πόλης, συνέρχονταν μαζικές συνελεύσεις με χιλιάδες ανθρώπους που συζητούσαν για το πώς θα ζήσουν την επόμενη βδομάδα. Και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και μάθαιναν ο ένας από τον άλλον. Και κατόπιν, εκλέγεται μια κυβέρνηση που έκανε δύο πράγματα. Αποδέσμευσε το πέσο από το δολάριο, υποτίμησε το πέσο, αντί για ένα πέσο προς ένα δολάριο, νομίζω, έγινε 3,6 πέσο προς ένα δολάριο, και μ’ αυτό τον τρόπο περικόψανε το χρέος, δηλώνοντας ότι θα το αποπληρώνουν με πέσο. Και είπαν ότι δεν πρόκειται να ξοφλήσουμε όλο το χρέος. Διέγραψαν ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Και όλοι έλεγαν ότι η Αργεντινή έχει τελειώσει. Μετά από δύο χρόνια δύσκολης ζωής, η οικονομία ανέκαμψε, ο πληθωρισμός έπεσε από το 30 στο 3%, και μία μερικώς ανεξάρτητη κυβέρνηση αμφισβήτησε την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Πριν από λίγες βδομάδες εθνικοποίησαν την πετρελαϊκή εταιρεία που ανήκει στην Ισπανία. Και η ισπανική κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση είπαν ότι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Και η Κριστίνα Κίρχνερ απάντησε, γιατί;, αφού επρόκειτο να την πουλήσετε στους Κινέζους, σας δίνουμε ακριβώς το ίδιο ποσό που σας προσφέρουν οι Κινέζοι. Και μία βδομάδα αργότερα, ο Έβο Μοράλες εθνικοποίησε μία άλλη ισπανική εταιρία που πήγαινε για πτώχευση.
Να αμφισβητήσουμε τους Γερμανούς
Έτσι, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται σοβαρά να αμφισβητήσει και να κατανικήσει τους μνημονιακούς πολιτικούς για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους λέω με ένα πολύ ανοιχτό και συντροφικό τρόπο, μην περιμένετε πάρα πολύ μέχρι η κρίση να βγει εκτός κάθε ελέγχου. Εάν νικήσετε, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να εθνικοποιήσετε το τραπεζικό σύστημα. (Δυνατό χειροκρότημα) Ναι. Το δεύτερο είναι να κάνετε πολύ ξεκάθαρο ότι ένας διαφορετικός τρόπος λειτουργίας είναι αναγκαίος και να απευθυνθείτε στο λαό, στους Έλληνες πολίτες, να βοηθήσουν για να γίνει αυτή η αλλαγή εφικτή. Μην αποκρύψετε τίποτα απ’ αυτούς! Πέστε τους ότι θα είναι δύσκολα για δυο χρόνια. Περάστε ένα νόμο στη Βουλή για να μειωθούν όλες οι αμοιβές των βουλευτών στο ίδιο ποσοστό που μειώνονται οι αμοιβές των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, χωρίς καθυστέρηση, να γίνουν συζητήσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με χώρες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση και να βοηθήσετε για να έρθουν στην εξουσία (άλλοι) πολιτικοί, στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, και να τους εξηγήσουμε ότι εάν ενεργήσουμε συλλογικά μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να αμφισβητήσουμε τους Γερμανούς. Γιατί, εάν θέλουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση σοβαρά να κάνουν κάτι για να αποκαταστήσουν τις χώρες που είναι στην περιφέρεια της Ένωσης, αυτές οι χώρες δεν χρειάζονται δάνεια, για τα οποία οι άνθρωποι θα περάσουν όλη την υπόλοιπη ζωή τους, και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, προσπαθώντας να τα αποπληρώσουν. Εάν θέλετε, οι χώρες αυτές χρειάζονται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ με τεράστιες ποσότητες βοήθειας που χρειάζονται για να ξαναχτιστεί η βιομηχανική υποδομή αυτών των κρατών. Δεν πρόκειται να το κάνουν αυτό οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και γι’ αυτό αντιμετωπίζουν τη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και πολλές πολλές άλλες χώρες θα εξωθηθούν στην ίδια κατάσταση. Αυτό είναι το μέγεθος του προβλήματος. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει όλα αυτά τα ερωτήματα στο προσκήνιο. Και είναι εξαιρετικά σημαντικό να λέει κανείς εφεξής ότι αυτό είναι το μέγεθος των προβλημάτων που η χώρα θα αντιμετωπίσει. Βεβαίως, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να νικήσει η Δεξιά. Και η Νέα Δημοκρατία να μοντάρει μία συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ ή με τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ και άλλα μικρά κομματάκια στη Βουλή. Νομίζω ότι εάν συμβεί αυτό μέσα στους επόμενους 6 έως 8 μήνες, θα έχετε μαζικές κοινωνικές εκρήξεις. Έτσι, όποιος και να κερδίσει θα υπάρχει μία κρίση. Αλλά είναι καλύτερα να κερδίσει η δική μας πλευρά ώστε να έχουμε μία κάποια επίδραση στο να διασφαλίσουμε ότι η κρίση θα κατανεμηθεί ισοβαρώς. Και λέω, δεν ξέρω αν υπάρχουν μέλη του ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος εδώ… κανένας, λυπάμαι που το ακούω αυτό, γιατί θα έλεγα στους συντρόφους του ΚΚΕ, με δεδομένη την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, το να ξοδεύεις το 80% των επιθέσεών σου στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι εναντίον των ανθρώπων που προκάλεσαν την κρίση, είναι παρανοϊκό. 80% των επιθέσεών τους είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και 10% εναντίον του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και ελπίζω ότι θα πληρώσουν το κόστος γι’ αυτό μέσα στην οργάνωσή τους, και ότι λιγότεροι άνθρωποι θα ψηφίσουν γι’ αυτούς απ’ ότι πριν. Ελπίζω να συμβεί αυτό. (Χειροκροτήματα) Γιατί αυτή είναι σεχταριστική πολιτική χειρίστης μορφής… Ενώ δεν υπάρχει αναλογία στην ιστορία, αφήστε με να σας υπενθυμίσω ότι σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή στη Γερμανία, στη δεκαετία του ’30, όταν μία ενότητα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος θα έδινε μια μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, και τα δύο κόμματα φέρθηκαν σεχταριστικά. Κι εκείνη δεν ήταν Σοσιαλδημοκρατία σαν τη σημερινή. Ήταν Σοσιαλδημοκρατία που είχε ακόμα σημείο αναφοράς τον μαρξισμό. Και το γερμανικό ΚΚ είπε όχι-όχι!, δεν είναι ο Χίτλερ το πρόβλημα. Το κύριο πρόβλημα είναι οι σοσιαλδημοκράτες. Και στην πραγματικότητα, ο ηγέτης του γερμανικού ΚΚ, ο Ερνστ Τέλμαν, είναι γνωστό ότι είπε «πρώτα ο Χίτλερ και μετά θα έρθει η σειρά μας». Ποτέ δεν γίνεται έτσι. Και τελικά, ο τόπος που οι σοσιαλδημοκράτες, οι κομμουνιστές και άλλοι Αριστεροί μπόρεσαν να συμπτύξουν μια ενότητα ήταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Προφανώς δεν είναι ίδια η κατάσταση σήμερα. Δεν θα ισχυριστώ ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για μεγάλα φασιστικά εγκλήματα. Αλλά πάντοτε, σε περιόδους κοινωνικής και οικονομικής κρίσης έχουμε την άνοδο φασιστικών ομάδων. Και αυτή η νέα τάξη που δημιουργήθηκε μετά την πτώση του κομμουνισμού είναι άκρως επιεικής στην εξτρεμιστική Δεξιά…
Ο καπιταλισμός είναι δικτατορία
Το 1921, ο Λένιν περιέγραψε τις καπιταλιστικές αστικές πολιτικές… Στην ουσία του ο καπιταλισμός είναι ένα δικτατορικό σύστημα. Και το βλέπουμε αυτό, σήμερα. Όπου εκδηλώνεται η δημοκρατία δέχεται επίθεση από τους ιδεολογικούς τρομοκράτες των ελίτ. Η δημοκρατία είναι επιτρεπτή μόνο εάν δεν αμφισβητεί τίποτα. Τη στιγμή που εγείρονται αμφισβητήσεις είναι χωρίς αμφιβολία αντιδημοκρατικές. Αυτός είναι ο λόγος για τις επιθέσεις στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλο τον ευρωπαϊκό Τύπο. Κάθε νοτιοαμερικάνος ηγέτης που κέρδισε τις εκλογές στα πρόσφατα χρόνια, ο Τσάβες, ο Έβο Μοράλες, ο Ραφαέλ Κορία, ακόμα κι ο Λούλα, είπα ακόμα κι ο Λούλα, δέχτηκαν την επίθεση του κατεστημένου Τύπου, χωρίς σταματημό. Αυτοί νίκησαν παρά το γεγονός ότι το 99% των ιδιωτικών ΜΜΕ ήταν εναντίον τους. Αυτό δείχνει ότι όταν στις μάζες προσφερθεί κάτι εναλλακτικό, μπορούν να αγνοήσουν ό,τι τους λένε τα Μέσα, κάθε μέρα. Μην το ξεχνάτε αυτό. (Χειροκρότημα). Τελειώνω με μία τελευταία λέξη για την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτό που θα συμβεί στις 17 Ιούνη, είτε κερδίσει η Δεξιά είτε ο ΣΥΡΙΖΑ… και φυσικά θέλω να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, και θέλω να πιστεύω ότι και οι άνθρωποι που στέκονται πολύ κριτικά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουνε να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν θέλουν να νικήσει η Δεξιά. Έχω δίκιο; (Ναι…, χειροκροτήματα). Θα σας ξαναρωτήσω. Είναι σωστό αυτό που λέω; (Πιο έντονα ναι…). Εντάξει, εντάξει. (Ακούγεται σούσουρο, με γελάκια και σχόλια) Ανεξάρτητα από το ποιος θα νικήσει, έχουμε μια πελώρια πάλη στα χέρια μας και αυτή η μάχη πρέπει να διεξαχθεί με την αλληλεγγύη και την υποστήριξη των Ευρωπαίων και άλλων…. Έχετε μεγάλη υποστήριξη. Μην νομίζετε ότι οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν αυτά τα σκουπίδια που λέει η γυναίκα που είναι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Λαγκάρντ. Επιτίθεται στους Έλληνες επειδή δεν πληρώνουν φόρους, πράγμα αληθές για τις πλούσιες τάξεις, αλλά η Λαγκάρντ δεν πληρώνει κανένα φόρο, έχει ένα μισθό απαλλαγμένο από φόρους. Λοιπόν, αγνοήστε τα όλα αυτά…
Σύντροφοι, δεν έχουμε χρόνο. Σας εύχομαι την καλύτερη τύχη για τις 17 Ιούνη και για μετά. Καθολική αλληλεγγύη! (Δυνατό και πολύ παρατεταμένο χειροκρότημα).
(μετάφραση για το Περίπτερο: Στ. Ελλ.)
