Μια σελίδα από προσωπικό ημερολόγιο
Ξημερώνει. Χρειάζεται κανείς λίγο χρόνο για να συνέλθει όταν ξυπνάει για να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται, τι μέρα είναι, τι του συμβαίνει. Είναι και αυτή η θολούρα τώρα πια στο μυαλό και αυτός ο πόνος μόνιμα πλέον καρφωμένος στο δεξί μηνίγγι. Φαίνεται πως δεν θα βρέξει σήμερα. Η μέρα ξημερώνει φωτεινότερη από τις προηγούμενες.
Τη νύχτα η θερμοκρασία -1ºC.
Παραμονή Χριστουγέννων. Τα μαύρα Χριστούγεννα του 2012. Αναρωτιέται κανείς αν αυτά τα μαύρα Χριστούγεννα του 2012 είναι τα χειρότερα και πώς θα είναι τα επόμενα Χριστούγεννα σε ένα χρόνο.
Τι θα γίνει στη διάρκεια του χρόνου που έρχεται;
Πρώτη είδηση στο ραδιόφωνο. Κάηκε ολοσχερώς κατοικία στην Καλληράχη της Θάσου. Το κακό τρίτωσε στη περιοχή της Καβάλας. Η φωτιά ξεκίνησε από τη σκεπή, από τα μπουριά της ξηλόσομπας. Οι γείτονες είδαν τις φλόγες στη στέγη και έβγαλαν το ζευγάρι των ογδοντάχρονων ανθρώπων πριν να είναι πολύ αργά για τη ζωή τους. Το σπίτι κάηκε και μαζί του και η δεξαμενή με το πετρέλαιο. Ο παππούς και η γιαγιά τρομοκρατημένοι από τα μνημονιακά μέτρα και από την τιμή του πετρελαίου άναβαν την ξυλόσομπα για να θερμαίνονται και το πετρέλαιο το φύλαγαν στη δεξαμενή για να το κάψουν τις δύσκολες ώρες της παγωνιάς
Ακούω τις ειδήσεις κάτω από τα σκεπάσματα, με σφιγμένους τους μύες από το κρύο, κολλημένη στο σύντροφό μου για να ζεσταινόμαστε από τα σώματά μας.
Και η μικρή μου κόρη στη μια άκρη, γιατί μόνη της στο κρεβάτι της κρυώνει περισσότερο.
Αυτό το κρύο μέσα στο σπίτι σε τρελαίνει. Σε κρατάει συνεχώς σε υπερένταση. Δεν σ’ αφήνει να χαλαρώσεις.
Το κακό τρίτωσε λένε στις ειδήσεις. Το δεύτερο σπίτι κάηκε πριν από μια εβδομάδα περίπου, σε φτωχογειτονιά του Προφήτη Ηλία.
Στην τουριστική Καβάλα όλοι οι επισκέπτες χαιρόντουσαν να σκαρφαλώνουν στην όμορφη συνοικία του Προφήτη Ηλία με τα χαμηλά ακόμα αρκετά σπίτια και από εκεί να θαυμάζουν την απέραντη θέα στην πόλη, το λιμάνι, τη θάλασσα, τη Θάσο, το Αγ. Όρος, το Αιγαίο… Σ’ αυτή την παραδοσιακά φτωχογειτονιά κάηκε το δεύτερο σπίτι αυτού του χειμώνα.
Και το πρώτο σπίτι που κάηκε στην περιοχή μας… εξαιτίας της αύξησης της τιμής του πετρελαίου και της στροφής των κατοίκων στη χρήση τις ξυλόσομπας είναι στη Μεσορρόπη του Παγγαίου.
Έχει περίπου ένα μήνα…
Κάηκε το σπίτι μιας μάνας εκπαιδευτικού με 10 παιδιά. Είχαν εγκατάσταση καλοριφέρ πετρελαίου, άλλα στραφήκαν στη λύση της ξυλόσομπας εξαιτίας της υπερβολικής αύξησης της τιμής του «μαύρου χρυσού». Το κρύο τσουχτερό, η ξυλόσομπα στο σπίτι έκαιγε όλη νύχτα. Το σπίτι λαμπάδιασε. Τρία από τα δέκα παιδιά της μάνας κάηκαν ζωντανά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι την ώρα που κοιμόντουσαν. Το αποκρουστικό πρόσωπο της τρόικας εσωτερικού κοιτάζει ανέκφραστο και παρακολουθεί ανάλγητο τα αποκαΐδια στα σπιτικά των λαϊκών ανθρώπων. Η κοινωνία της περιοχής της Καβάλας συγκλονίζεται, το πανελλήνιο σοκάρεται.
Πού αρχίζει και πού τελειώνει ο κύκλος θανάτου των μνημονίων;
Η κοινωνική κατάθλιψη, η θηλειά των οικονομικών χρεών οδηγεί πολλούς στην αυτοκτονία…
Ο υψηλός έμμεσος φόρος στην τιμή του πετρελαίου και η αύξηση της τιμής του πετρελαίου οδηγεί την κοινωνία στη Βόρεια Ελλάδα σε διαβίωση μέσα στο κρύο, οδηγεί σε μια εξαθλιωμένη καθημερινότητα.
Αλήθεια, ειδικά η Βόρεια Ελλάδα, γιατί χτυπιέται μ’ αυτή τη «διάκριση» τις ίσης μεταχείρισης στην τιμή του πετρελαίου;
Ν’ αλλάξουμε τον τρόπο θέρμανσης…
Λέβητες ξύλου, πέλετ, ηλεκτρολέβητες, θερμαντικά σώματα, αιρκοντίσιον. Όποιος μπορεί, κάνει μετατροπή της εγκατάστασης πετρελαίου, άλλα πόσοι μπορούν;
Πού να βρεθούν μαζεμένα χρήματα γι’ αυτό τον σκοπό; Και πόσοι μπορούν να πάρουν τραπεζικό δάνειο για εξοικονόμηση ενέργειας;
Οι τράπεζες δίνουν τα δάνεια πολύ δύσκολα και οι περισσότεροι βρίσκονται καταχωρισμένοι ήδη στον «Τειρεσία». Τελικά, μένεις με την εγκατάσταση που είχες. Παίρνεις λίγο πετρέλαιο ή καθόλου. Στην Καβάλα αγόρασε πετρέλαιο μόνο ένα στα πέντε σπίτια. Τοποθετείς ξυλόσομπα όταν το επιτρέπει η κατασκευή της κατοικίας, αλλιώς κάποιο ηλεκτρικό θερμαντικό σώμα. Ανάβεις το πετρέλαιο -αν υπάρχει- ελάχιστα, μια ώρα το πρωί, μια ώρα το βράδυ. Ίσα-ίσα να μη γίνονται ανυπόφορες εντελώς οι θερμοκρασίες μέσα στο σπίτι. Τα μπαλκόνια στις πολυκατοικίες γέμισαν ξύλα που βρέχονται και μετά καίγονται δύσκολα και καπνίζουν. Το πρωί στα απόκεντρα της πόλης η ατμόσφαιρα γεμάτη καπνούς από τα μπουριά που καπνίζουν και δυσκολεύουν την ανάσα.
Στα χωριά όλες οι αυλές είναι γεμάτες ξύλα. Τα δάση αποψιλώνονται από την συνεχή ξύλευση. Οι έλεγχοι του Δασαρχείου μηδαμινοί. Δεν υπάρχει προσωπικό και επίσης δεν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο για την κίνηση των αυτοκινήτων για τις μετακινήσεις των δασικών υπαλλήλων.
Η αλήθεια είναι ότι το κρύο μέσα στο σπίτι δεν αντέχεται, δεν υποφέρεται. Φοράς μπλούζες, πουλόβερ, μπουφάν και προσπαθείς να κάνεις τις δουλειές σου, άλλα πόσες μπορούν να γίνουν με αυτό τον τρόπο; Σφίγγεσαι, τρέμεις και πονούν τα κόκαλά σου από το σφίξιμο και το κρύο. Το πιο δύσκολο είναι όταν πρέπει να γράψεις ή να διαβάσεις, τα χέρια παγώνουν, τα αφτιά και η μύτη κρυσταλλιάζουν. Το κρύο σε μουδιάζει και μετά από πολύ ώρα τρέμουν τα χέρια, τα πόδια, η καρδιά. Δεν μπορείς να σταματήσεις το τρέμουλο, το ακούς και στη φωνή σου καθώς μιλάς. Και όταν έρθει η στιγμή να ανάψεις το θερμαντικό για λίγη ώρα, η συσσώρευση του κρύου στο σώμα και το μικρό σπάσιμο της θερμοκρασίας στο χώρο σου φέρνει υπνηλία.
Η υποβαθμισμένη ποιότητα στη διατροφή, τα υποκατάστατα τροφίμων και με κύρια τροφή επιβίωσης τα ζυμαρικά, δεν περιέχουν τα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία για να νιώθει ο οργανισμός υγιής, να αισθάνεται καλά, να μην κρυώνει. Αντίθετα, το ανοσοποιητικό πέφτει και τα κρυολογήματα έρχονται τα ο ένα μετά το άλλο…
Υποσιτισμός, πείνα και κρύο. Συντελείται μια γενοκτονία.
Καθώς η ώρα πλησιάζει οχτώ το πρωί και ακούω την ενημερωτική εκπομπή στο ραδιόφωνο αναρωτιέμαι γιατί πολλοί συμπολίτες μου αισθάνονται ακόμη «τυχεροί»:
-επειδή έχουν ακόμη μια επισφαλή ψευτοδουλίτσα και δεν είναι ΑΝΕΡΓΟΙ
-επειδή ακόμη έχουν σπίτι και ίσως το ψευτοθερμαίνουν και δεν είναι ΑΣΤΕΓΟΙ
-επειδή ακόμη έχουν δικό τους φαγητό, έστω και ζυμαρικό και δεν περιμένουν στην ουρά για ΣΥΣΣΙΤΙΟ.
Γιατί λοιπόν, αισθάνονται οι συνάνθρωποι μου «τυχεροί» γι’ αυτή τους την «πλεονεκτική» θέση; Γιατί πιστεύουν ότι μια «θεϊκή» δύναμη τους προστατεύει; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι υπάρχει μια θεότητα που επιλέγει να προστατεύει αυτούς και επιλέγει να καταδικάζει τους υπόλοιπους;
Τι στερεότυπα, τι νοοτροπία, τι μεσαιωνικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις!
Εκείνη τη στιγμή στο ραδιόφωνο ακούγεται η τηλεφωνική συνέντευξη ενός βουλευτή της Καβάλας, της Ν.Δ., της κυβέρνησης, που βρίσκεται στην Αθήνα για τις υποχρεώσεις του στη Βουλή. Σε ερώτηση για την εξαθλίωση της κοινωνίας στην Ελλάδα -μέρα που είναι- Παραμονή Χριστουγέννων, απαντά ότι «κάθε μέρα περπατά από το Κολωνάκι μέχρι την Αιόλου και πουθενά δεν βλέπει και δεν συναντά σημάδια και εικόνες δυστυχίας, ανέχειας, εξαθλίωσης»!
Αγανακτώ με το σύστημα, με τους τροϊκανούς εσωτερικού και εξωτερικού, με τους συμπολίτες μου που αισθάνονται ακόμη «τυχεροί» και λουφάζουν, με τον εαυτό μου που σέβομαι τόσο πολύ την προσωπικότητα του καθένα ώστε να του λέω τόσο διακριτικά τη γνώμη μου, για να μη θεωρήσει ότι προσπαθώ να τον πείσω και να του την επιβάλω.
Όμως, είναι ανάγκη να σηκώσουμε το ανάστημά μας, να μη μείνουμε σκυφτοί.
Χρειάζεται να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, να χειραφετηθούμε όλο και περισσότερο, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Να διασφαλίσουμε την ποιότητα στη ζωή μας. Χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος. Η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός, η χειραφέτηση, η οργάνωση είναι κόκκινη και αναγκαία.
Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό ρεύμα, ένα αριστερό πολιτικό ρεύμα που θα παιανίζει τους στοίχους του Βάρναλη:
«…κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει… …άντε θύμα, άντε ψώνιο
άντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…»
Και θα εμψυχώσει τις λαϊκές μάζες (δυνάμεις) να συστρατευθούν για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ όλης αυτής της καταστροφικής πολιτικής.Να τους ανατρέψουμε για να λεφτερωθούμε!
Π.Τ.
Καβάλα, 24 Δεκεμβρίου 2012
