Την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου παρακολουθούμε τη νεολαία να περνά μπροστά από τους «επισήμους» με στρατιωτική πειθαρχία και (υποτίθεται ότι) αποδίδουν τιμές στους ήρωες που έπεσαν για την πατρίδα. Αυτός είναι και ο ορισμός της παρέλασης. Ο ρόλος των παρελάσεων, τα τελευταία χρόνια, αμφισβητείται έντονα. Το κείμενο αυτό δεν είναι μια κριτική ούτε κάποια ανάλυση. Απλά, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τη δική μου προσωπική εμπειρία, με αφορμή και τα όσα διαδραματίστηκαν φέτος με τους ΟΫΚάδες.Εγώ και οι συμμαθητές μου, πέρυσι, «αναγκαστήκαμε» να κάνουμε «το σωστό» και συμμετείχαμε στην παρέλαση του δήμου, του σχολείου μας.
Γι’ αυτή τη μισάωρη εκδήλωση είχε προηγηθεί προετοιμασία δύο μηνών, σε ώρες που κλέβαμε από τη γυμναστική, που σημειωτέον η γυμναστική για μένα αλλά και για σχεδόν όλους είναι μια πολύ ευχάριστη διαδικασία.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν να παρουσιάσουμε μια πολύ καλή «διμοιρία» που, μάλιστα, επαινέθηκε. Αν ο σκοπός αυτής της παρέλασης ήταν να τιμηθούν οι πρόγονοι που πολέμησαν για την πατρίδα, ξεχάστε το, δεν έπιασε σε μένα. Άλλο κατάλαβα εγώ: ότι κουράστηκα για να φανεί ότι το σχολείο μου είναι ένα καλό σχολείο με καλούς δασκάλους, να το δει ο δήμαρχος, η Επιθεώρηση Μέσης Εκπαίδευσης και οι άλλοι και να το αξιολογήσουν αντίστοιχα.
Μάλιστα, η κούραση και η ανία, που μου προκαλούσαν οι ασκήσεις που σκοπό είχαν να στρατιωτικοποιηθούμε, με έχουν φορτώσει με αρνητικές αναμνήσεις και μόνο δυσάρεστα θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Βέβαια, είχε και την πλάκα του. Έγιναν αρκετά αστεία γεγονότα, αλλά η συνολική εικόνα είναι αρνητική.
Είναι αστείο όταν, από τη μια, γίνεται τόση φασαρία για την κατάργηση των πολεμικών παιχνιδιών και, από την άλλη, να προσπαθούν να περάσουν το μιλιταρισμό και μάλιστα, μέσα από την εκπαίδευση.
Παίζοντας, λοιπόν, αυτό το στρατιωτικό παιχνίδι που, ύπουλα, διοχετεύει μιλιταριστικές απόψεις στο υποσυνείδητο των μαθητών, γινόμαστε στρατιώτες ενός ανύπαρκτου πολέμου, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να αποζητάμε την παγκόσμια ειρήνη.
Έφηβος
