Η συμφωνία, η κρίσιμη παράμετρος του χρόνου και το απροσδόκητο που καιροφυλακτεί
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί αν καταλήξουμε σε συμφωνία στις «12 και ένα» και όχι «στο παρά πέντε». Πάντως, για πρώτη φορά από την έναρξη των διαπραγματεύσεων, οι εταίροι και οι ΗΠΑ δείχνουν σημάδια ανησυχίας μετά την «κοφτή» δήλωση Τσίπρα ότι οι κυβερνητικές προτάσεις είναι το έσχατο σημείο υποχώρησης. Όσοι είναι υπέρ της ρήξης δυσανασχετούν για τις παραχωρήσεις, αλλά η κυβέρνηση θα κριθεί όχι μόνο από όσα έδωσε αλλά και από όσα αποσπάσει από τους εταίρους, την ύστατη ώρα.
Αν η πλειοψηφία του κόσμου ήθελε έξοδο από το ευρώ, τα κριτήρια θα ήταν άλλα. Το «αστείο» είναι ότι αρκετοί στην Ε.Ε. εξακολουθούν να μας απειλούν με αυτό που φοβούνται και οι ίδιοι, με GRexit. Ωστόσο, «ανακαλύπτουν» πλέον ότι ακόμα και αν δεν πληρώσουμε τη δόση τους δεν χρεοκοπούμε. Αναλύονται σε «στοχαστικές προσαρμογές» και γίνονται γλυκανάλατοι: «Με νοιάζει ο ελληνικός λαός, όχι η κυβέρνηση», λέει ο Γιούνκερ, παραλείποντας ότι ο ελληνικός λαός εξέλεξε αυτήν ακριβώς την κυβέρνηση.
Υποθέσεις εργασίας και μυστικές εκθέσεις
Τα ΜΜΕ στην Ευρώπη υποστήριξαν προ ημερών ότι το GRexit θα κόστιζε μόνο στη Γερμανία ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Προχθές οι FT έγραψαν ότι Γερμανία και Γαλλία μαζί θα έχαναν 160 δισ. ευρώ. Άπαντες αδιαφορούν πλήρως για το χάος της χρηματικής διαφοράς και το κύρος των εκτιμήσεών τους. Οι FT συνιστούν μάλιστα GRexit, αναλύοντας μεθοδικά τα πλεονεκτήματά του.
Η αλήθεια είναι ότι το GRexit θα είναι (ή θα ήταν) γεγονός πρωτοφανές, δηλαδή απρόβλεπτο. Ασφαλώς υπάρχουν μυστικές Εκθέσεις και γίνονται υποθέσεις εργασίας. Αλλά άλλο το τι γίνεται στα γραφεία και άλλο η ζώσα πραγματικότητα. Οι Γερμανοί, σε πόλεμο με τη Ρωσία, άφησαν τον Λένιν να περάσει από το έδαφός τους (στο περιβόητο κλειστό τρένο) υπολογίζοντας ότι στέλνουν στον εχθρό τους έναν ταραχοποιό, πεμπτοφαλαγγίτη. Αλλά προέκυψε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Δεν λέω ότι το GRexit προμηνύει επανάσταση στην Ελλάδα αλλά ότι το απροσδόκητο καιροφυλακτεί, όταν δεν υπάρχει χάρτης.
Η Γερμανία, υπό τη Μέρκελ, καλείται να αποδείξει ότι μπορεί, ως ηγέτης της Ευρώπης, να χειριστεί τα δυο μείζονα θέματα, της Ελλάδας και της Ουκρανίας. Και τα δυο αφορούν, σε διαφορετικό βαθμό και ένταση, στη φυσιογνωμία και ενότητα της Ε.Ε. και στις σχέσεις με τη Ρωσία. Αν το Βερολίνο αποτύχει, η γερμανική κυριαρχία πάει περίπατο, με πρώτο θύμα τη Μέρκελ. Στη Γαλλία το οικονομικό κλίμα είναι βαρύ, καθώς θεωρείται ότι θα εξαναγκαστεί σε μνημόνιο. Το ελληνικό GRexit θα ενισχύσει τη Λεπέν. Το θέλουν;
Η προπαγάνδα των ΜΜΕ, εγχώριων και ξένων, και οι απειλές των επισήμων δεν πιάνουν, επειδή η εξαθλίωση είναι ζώσα και η προοπτική χειρότερη. Το ξέρουν οι άνθρωποι, το ξέρει η κυβέρνηση, το ξέρουν και οι δανειστές. Η διαπραγμάτευση έμαθε πολλά σε πολλούς, ξεγύμνωσε μεγαλόσχημους Ευρωπαίους και Έλληνες υποτελείς τους. Η πλειοψηφία του κόσμου είναι ακόμα διστακτική, τρομάζει με το άγνωστο που κρύβει η έξοδος. Οι σημερινές μειοψηφίες μπορούν να σκοντάψουν μόνο πάνω στη βιασύνη τους.
Ένθετη παρατήρηση: Οι ξένοι δεν θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση επειδή είναι αριστερή, ας μην κολακευόμαστε τόσο πολύ. Η δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε επειδή αντιστάθηκε σε εθνικά θέματα, η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΝΕΛ) αντιστέκεται στα οικονομικά. Η αντίσταση ενοχλεί. Η ιδεολογία, χωρίς αντίσταση, καθόλου. Θυμίζω πόσο ευπρόσδεκτος ήταν ο κομμουνιστής(!) Χριστόφιας…
Η αντίσταση ενοχλεί
Από τι, πραγματικά, κινδυνεύει η κυβέρνηση; Κινδυνεύει αν, όταν υπογραφεί η συμφωνία, ο κόσμος πει «τι μας ζαλίσανε τόσο καιρό αφού καταλήξαμε στα ίδια». Τότε η κυβέρνηση δεν θα έχει μέλλον ακόμα και αν διατηρήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το κεφάλαιο της κυβέρνησης είναι η αντίστασή της, προσδοκώντας θετικό αποτέλεσμα. Ο κόσμος περιμένει λίγα, πολύ λιγότερα από όσα ζητούν στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησης. Αρκεί να υπάρχει προοπτική, π.χ. σαφής μείωση του χρέους.
Στην αντίσταση της κυβέρνησης περιλαμβάνεται και ο ρόλος του Οδυσσέα, να βουλώσει τ’ αφτιά του στις Σειρήνες της «μεγάλης ενότητας» με το Ποτάμι κ.λπ. Θα διατηρήσει, ίσως, την πλειοψηφία στη Βουλή αλλά θα περιμένει απλώς τον ευτελή θάνατό της, όπως οι Σαμαροβενιζέλοι. Είναι άλλο ζήτημα ότι οι ποικίλοι μνημονιακοί πρέπει να εξαναγκαστούν σε αδράνεια με όποιο πρόσφορο τρόπο.
Ο χρόνος πλέον γίνεται κρίσιμη παράμετρος, οι αντοχές του εμπορικού κόσμου είναι οριακές. Αν, όμως, η κυβέρνηση κάνει μόνη της όσα θα έκανε το Ποτάμι, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Π.χ. μόνο συμφέροντα και όχι την οικονομία, εξυπηρετούν τα (μη συνταγογραφούμενα) φάρμακα στα σούπερ μάρκετ. Πέρασε σχεδόν απαρατήρητο αλλά δεν είναι διόλου ασήμαντο ότι έσπασε η κυβερνητική πλειοψηφία στο νομοσχέδιο για τους μετανάστες, ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ. Εξ όνυχος τον λέοντα.
Αν η κυβέρνηση καταφέρει να πείσει ότι η εποχή των «ενοικιαζόμενων Αλβανών και υπενοικιασμένων (από τους Αλβανούς) Πακιστανών» έχει τελειώσει και ότι πρέπει να ιδρώσουν και πάλι οι αγρότες. Αν καταφέρει να πείσει ότι γιατροί, ηλεκτρολόγοι, νησιώτες και λοιποί πρέπει να πληρώνουν επιτέλους μερικούς φόρους. Αν τελειώσει η περίοδος χάριτος για όσους είναι και σήμερα στο απυρόβλητο φορολογικά και ηθικά. Αν πράγματι οι Ρώσοι (σε μεγάλες δυσκολίες) φανούν όσο μπορούν γενναιόδωροι και οι Κινέζοι λιγότερο απαιτητικοί. Αν γίνουν όλα αυτά και η κυβέρνηση εμπνεύσει, τότε μπορεί να επιζήσουμε και να δούμε φως.
