Τα ταξίδια Τσίπρα και η εκστρατεία… διπλωματικής περιθωριοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Του Δημήτρη Υφαντή
Η νεοδημοκρατική παρέα που έχει καταλάβει το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ως «φίλοι Σαμαρά», κατρακυλάει όλο και πιο βαθιά στο μαύρο εμφυλιοπολεμικό παρελθόν. Πώς θα ήταν δυνατόν να αυτοπεριοριστεί στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα; Άλλωστε η κυβερνώσα Δεξιά θεωρούσε ανέκαθεν δικαιωματικό προνόμιό της την εξωτερική πολιτική. Και για να μην αδικήσουμε τον καταρρακωμένο έτερο πυλώνα του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, ομοίως και το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ. «Ανήκαν εις την Δύσιν» και τώρα προσκυνούν το ευρω-διευθυντήριο της Μέρκελ.
Πώς, λοιπόν, να μην σκανδαλιστεί η συγκυβέρνηση Σαμαρά, όταν ο πρόεδρος της Κ.Ο. ξεκίνησε μια σειρά ταξίδια, με στόχο να θέσει την πολιτική πρόταση της Αριστεράς για την εναλλακτική διέξοδο ενάντια στους μονόδρομους της καταστροφής και να προβάλλει την ακραία ανθρωπιστική κρίση, ευαισθητοποιώντας τη διεθνή αλληλεγγύη και ταυτόχρονα ανιχνεύοντας τα περιθώρια και τα γεωπολιτικά δεδομένα για την άσκηση μιας άλλης εξωτερικής πολιτικής που θα διεκδικήσει μια νέα βάση ισοτιμίας και ανεξαρτησίας για τη χώρα στο διεθνή καταμερισμό.
Τι προδίδει ο κυβερνητικός οχετός
Όπως και να το κάνουμε δεν είναι απλό πράγμα να σου χαλάει το εύκολο πολιτικό παίγνιο «κανείς δεν συναντάει τον ανυπόληπτο και τυχάρπαστο Τσίπρα», αυτόματη συνεπαγωγή του δημώδους «είστε μόνο κόμμα διαμαρτυρίας, δεν επιθυμείτε να κυβερνήσετε, δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση». Η κυβερνητική προπαγανδιστική ροή για τη διεθνή περιοδεία του ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώθηκε παράλληλα με την εσωτερική εκστρατεία τρομολαγνικής συκοφάντησης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρουσιάστηκε η επίσκεψη του Α. Τσίπρα στη Βραζιλία, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ως ταξίδι αναψυχής στη διάρκεια των Χριστουγέννων. Εντάξει, οι συναντήσεις στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο με την κυβερνητική ηγεσία μιας χώρας, που έχει κατακτήσει αναβαθμισμένη θέση στο διεθνή καταμερισμό, στο πλαίσιο των αναδυόμενων BRICS, στη G20, στο ΔΝΤ, καθώς και στις σημαντικές περιφερειακές ολοκληρώσεις του αμερικανικού Νότου, όλα αυτά έλαβαν χώρα στο περιθώριο των χειμερινών διακοπών της ανέμελης παρέας των κοσμοπολιτών ΣΥΡΙΖαίων… Βέβαια, το ότι η Βραζιλία έχει απεμπλακεί από τον άγριο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς να υπονομεύσει -το ακριβώς αντίστροφο- τη διεθνή της θέση, ούτε να παραλύσει την οικονομία της, αυτό οι φωστήρες της Δεξιάς μόνο με χυδαίες λοιδορίες μπορούν να το διαχειριστούν.
Παρομοίως η επίσκεψη στην Αργεντινή αντιμετωπίστηκε ως «χρυσή ευκαιρία» για να ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το σκιάχτρο της σαρωτικής χρεοκοπίας, με το οποίο οι εγχώριοι πολιτικοί υπηρέτες της τρόικας δεν δίστασαν σε κάθε κρίσιμη στιγμή να τρομοκρατήσουν το λαό, τα γνωστά περί λεηλασιών, απόλυτης εξαθλίωσης και… τανκς!
Ο Α. Τσίπρας και η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ μέσω επαφών, σε κυβερνητικό και κοινωνικό επίπεδο, προσέγγισαν ακριβώς την πορεία απεμπλοκής της Αργεντινής από τη μέγγενη της χρεοκρατίας, μοιράστηκαν εμπειρίες γύρω από μοντέλα παραγωγικής ανασυγκρότησης και συμμετοχής σε περιφερειακές ολοκληρώσεις, που αμφισβητούν τις νεοφιλελεύθερες επιταγές και τους ατλαντικούς καταναγκασμούς (μια συνολική πορεία όχι χωρίς αντιφάσεις και αντιθέσεις) και ταυτόχρονα έθεσαν τις βάσεις για σύναψη διακρατικών σχέσεων σε ισότιμη βάση. Μια διάσταση που προφανώς απουσιάζει παντελώς από τον ορίζοντα της συγκυβέρνησης Σαμαρά, που ακολουθεί τα βήματα που χάραξε ο… πρωτοπόρος Γ. Παπανδρέου κι οδηγούν πάντα στους… παραδοσιακούς φίλους και συμμάχους εμίρηδες του Κατάρ.
Από την εξωτική Λ. Αμερική στην καρδιά της «δικής τους» Δύσης; Πώς παλεύεται τώρα αυτό; Κανένα πρόβλημα, για το αδίστακτο επιτελείο του Μαξίμου. Ο φίλος του Τσάβες και «προστάτης των τρομοκρατών» Τσίπρας αίφνης ζωγραφίζεται ως αξιοθρήνητος, να παρακαλάει στα σκαλοπάτια του Σόιμπλε και ακόμη περισσότερο να εκλιπαρεί για… πρωθυπουργικό χρίσμα τον Ομπάμα. Δεν προξενεί εντύπωση η δηλητηριώδης χολή που εκκρίνουν η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της από τα συντονισμένα ΜΜΕ, ούτε βεβαίως μπορεί να κρύψει την αμηχανία και την ανασφάλειά τους.
Το κλυδωνιζόμενο πολιτικό κατεστημένο που διασώζεται γαντζωμένο στην κυβερνητική εξουσία, αποκλειστικά χάρη στην προκλητική στήριξη του ξένου παράγοντα, μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τις διεθνείς σχέσεις. Εγκλωβισμένοι στα δεσμά της ένοχης υποτέλειας προδίδονται. Ο μεν Σαμαράς διά των λαλίστατων εκπροσώπων του, ο αμετροεπής Βενιζέλος όμως εκτέθηκε αυτοπροσώπως στη Βουλή κομπάζοντας για τις… σκληρές διαπραγματεύσεις του με τον Σόιμπλε, όταν «έθαβαν» από κοινού τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ομολόγησε με άνεση, στη συνέχεια, τη σκανδαλώδη διαπλοκή του πολιτικού συστήματος με τα γερμανικά μονοπώλια.
Επί της ουσίας
Και όσον αφορά τη διεθνή διάσταση, όπως αντίστοιχα και στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο συμπερασματικά προκύπτει πως η επικοινωνιακή είναι μόνο η μία πλευρά της μάχης επιβίωσης που δίνει το πολιτικό σύστημα. Για Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ η εξωτερική πολιτική συνιστά ένα ιδιότυπο άβατο, στο οποίο επιτρέπεται να κινείται μόνο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, που έχει μάθει να λαθροβιώνει και να παρασιτεί μόνο υπό ξενική προστασία. Στη ριζοσπαστική του δυναμική ο ΣΥΡΙΖΑ «υποθάλπει τους τρομοκράτες», ενώ όταν προβάλλει ως κυβερνητική λύση με διεθνείς αναφορές, τότε στηλιτεύεται ως «υποταγμένος και δίγλωσσος». Έτσι ανακαλύφθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού και ο ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού.
Στοιχειώδης δημοσιογραφική καταγραφή των διεθνών επαφών της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να αναδείξει και τα ακόλουθα: Τέθηκε σε όλες τις επίσημες συναντήσεις και στον Σόιμπλε και στο ΔΝΤ ασφαλώς, η δέσμευση της ακύρωσης του Μνημονίου, δηλώθηκε στις επαφές με το State Department η πρόθεση άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και χαρακτηριστικά ειπώθηκε στους Αμερικανούς αξιωματούχους πως «επιδιώκουμε καλές και ισότιμες σχέσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έχουμε υποχρεωτικά κοινούς εχθρούς, ούτε κοινούς φίλους». Ακόμη για πρώτη φορά σε επίσημο διακρατικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, έθεσε τα «απαγορευμένα» ζητήματα του κατοχικού δανείου και του σκανδάλου της Siemens στη γερμανική πλευρά, που μέχρι τώρα γνώριζε μόνο να υπαγορεύει όρους και να απειλεί με τελεσίγραφα.
Οι κυβερνητικοί επιτελείς με μία μονοκοντυλιά συκοφάντησης και διαστρέβλωσης τα διαγράφουν όλα από τις οθόνες και τις σελίδες των συγκροτημάτων της διαπλοκής. Θεωρούν εύκολο πεδίο να συκοφαντήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως διχασμένο και ανυπόληπτο… Άρα, πώς μπορεί ο λαός να στηριχτεί σε έναν ΣΥΡΙΖΑ, που πολύ γρήγορα αποδείχτηκε μία από τα ίδια, καιροσκόπος και δίγλωσσος;
Η στροφή συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει μόνο ως κρυφός πόθος του νεοδημοκρατικού επιτελείου. Γιατί δεν προκύπτει, δεν στοιχειοθετείται, ούτε σε επίπεδο διακηρύξεων και θέσεων, αλλά πολύ περισσότερο δεν θα το επιτρέψει η λαϊκή βάση που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ και επένδυσε ελπίδες ανατροπών και κυρίως διεξόδου.
Προκύπτει ως στοιχειώδες να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί η επίθεση, που εξαπολύεται από το σκληροπυρηνικό πρωθυπουργικό κέντρο. Η απόκρουση της δεξιάς επιχείρησης σπίλωσης και υπονόμευσης αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί ζωτική μάχη συγκρότησης, αντοχής και συνοχής για την Αριστερά και τους δεσμούς της με τις αγωνίες και τις προσδοκίες του λαού.
Η επιτηδευμένη αλαζονεία της Δεξιάς θα διαψευστεί και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, που μυωπικά το θεωρεί προνομιακό «δικό της γήπεδο».
