Το «Ξανθό Γένος» άργησε. Άργησε όπως άργησε να φθάσει ο Γκρουσύ στο Βατερλώ. Η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία άφησε την Τουρκία, τα τελευταία δέκα χρόνια, να δυναμώνει. Μάλιστα, ενίσχυσε τα μάλα την ενδυνάμωση της άσπονδης φίλης Άγκυρας. Θα το βρει μπροστά της!
Η Ρωσία, ως ένα ακόμα Κράτος-Εταιρεία, όπως όλα σχεδόν τα κράτη της εποχής μας, δεν φαίνεται να ακολουθεί κάποια Υψηλή Στρατηγική, αλλά αντιθέτως να ακολουθεί (όπως κατά κόρον κάνουν οι ΗΠΑ) μια πολιτική «επιλογών» απέναντι (και) στην Τουρκία. Μάλιστα «επιλογών» βραχέως ορίζοντος, έτι δε κοντόθωρων.
Για πέντε συστοιχίες πυραύλων, ένα πυρηνικό εργοστάσιο και κάποια άλλα ψιλά, αξίας κάποιων δισεκατομμυρίων, η Ρωσία του Πούτιν (!) αφήνει να γιγαντώνεται κάτω από την κοιλιά της, ένας εχθρός, όχι μόνον ιστορικός, αλλά εχθρός εκ των πραγμάτων.
Συνεπώς, εις ό,τι αφορά τη Μόσχα, απεδείχθη ότι η Αγία Σοφία κείται πολύ μακράν του Αγίου Βασιλείου. Βεβαίως, για τη Ρωσική Εκκλησία και την πλειονότητα των Ρώσων Ορθόδοξων το πλήγμα του Ερντογάν υπήρξε πιο βαρύ απ’ όσον εκ πρώτης όψεως φαίνεται.
Είναι παράδοξο, η Ρωσία, μια Δύναμη που ο πληθυσμός της συρρικνώνεται, να μη βλέπει την Τουρκία, μια Δύναμη με τον πληθυσμό της να γιγαντώνεται, ως κάτι κάπως διαφορετικό από έναν εμπορικό εταίρο.
***
Για την Τουρκία, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί έχει την αξία μιας συστοιχίας πυρηνικών όπλων εις όσα αφορούν την επιρροή της στην Μουσουλμανικό κόσμο, κι όχι μόνο τον Τουρκόφωνο.
(Αν ο Τουρκόφωνος –μόνον– κόσμος, συνυπολογισθεί στην τρέχουσα Τουρκική δυναμική, η Ρωσία πληθυσμιακώς υπολείπεται ήδη κατά πολύ των Τούρκων).
Όσο για τη Δύση, δείχνει να βρίσκεται στο 1350, όταν δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα εξ Ανατολών Νέφη. Το μόνον που είναι ικανή η Δύση να ακούσει σήμερα από τη βοή των επερχομένων, είναι ο ήχος του χρήματος.
Κι όταν λέμε Δύση, στη μεταπαγκοσμιοποίηση, εννοούμε τις ΗΠΑ σε κατάσταση εσωτερικής αποσύνθεσης, το ΝΑΤΟ («εγκεφαλικά νεκρό» κατά τον Μακρόν) και την Ευρωπαϊκή Ένωση – ένα σύστημα που έχει αποσυντεθεί στα κράτη που το απαρτίζουν. Κράτη κατά μόνας, κράτη με έναν μικρό όμιλο κρατών-δορυφόρων γύρω τους καθώς και κατά φαντασίαν άξονες, πόσω μάλλον Διευθυντήρια, αυτά είναι που συνθέτουν σήμερα την αποσύνθεση της Ένωσης.
***
Η Γερμανία, ένας (ευτυχώς) στρατιωτικός νάνος, το τέταρτο πιο διεφθαρμένο κράτος στον κόσμο, κινεί όλο και πιο αδύναμα τα νήματα της Ένωσης – ενός οικονομικού γίγαντα με πήλινα πόδια.
Απέναντι στην γηρασμένη Γηραιά Ήπειρο, η Τουρκία φαντάζει σαν τον σθεναρό, νεαρό, άπληστο βάρβαρο που περιγράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο έργο του «Μπαουντολίνο» που αναφέρεται στην πρώτη Άλωση της Πόλης το 1204.
Όσο για μας, τυχόν σύγκρουση με την Τουρκία θα έχει χαρακτήρα «τελικής αναμέτρησης». Δεν υπάρχουν περιθώρια για θερμά επεισόδια ή συρράξεις που θα προετοιμάσουν επόμενες συρράξεις. Το επίδικον πλέον έχει διαστάσεις ιστορικής έκβασης.
Συνεπώς, μόνον αν ο Ερντογάν υποψιάζεται ή φοβάται ότι ο (πιθανότατα υπερτιμημένος) στρατός του, θα υποστεί συντριπτικό πλήγμα, μόνον τότε δεν θα επιχειρήσει στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό.
Θα συνεχίσει όμως, υπό την απειλή ενός πολέμου (που πιθανόν να έχανε),να προσπαθεί να εκμαιεύσει και να κερδίσει (χωρίς πόλεμο) όσα επιδιώκει.
Ο Έβρος έδειξε κάποια πράγματα. Ο Κατευνασμός έχει δείξει κάποια άλλα. Το δίλημμα είναι τόσον απλό όσον το Ελευθερία ή Θάνατος. Patria o muerte…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
15•VII•2020
