Το να ψηφιστούν όσοι στηρίζονται από τα μνημονιακά, κοινοβουλευτικά κόμματα, δεν αποτελεί ενδεδειγμένη επιλογή. Καμιά ψήφος να μην λογαριαστεί ως ενίσχυση αυτής της συμφωνημένης πορείας που το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του σέβεται και υλοποιεί. Κι αυτή η πορεία έχει σαφείς προεκτάσεις και δεσμούς όχι μόνο με την κεντρική διακυβέρνηση αλλά και με όλες τις θεσμικές δομές εξουσίας, αρμοδιοτήτων και αποφάσεων. Δηλαδή σε επίπεδο δήμων και περιφερειών. Αν στο λόγο των πολιτικών δυνάμεων, συνυπάρχει το «ψηφίζουμε πρόσωπα, όχι κόμματα» με το «τιμωρήστε τους σε κάθε κάλπη», είναι ακριβώς για να συνηθίζουμε στο παιχνίδι της εναλλαγής όμοιων σε χοντρικές γραμμές πολιτικών. Άλλωστε, καμιά τοπική διαχείριση δεν ασκείται έξω και ανεξάρτητα από μια γενική πολιτική κατεύθυνση. Και για να χρησιμοποιήσουμε το απολύτως τετριμμένο… υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μαζεύονται τα σκουπίδια.
Έπειτα, είναι τα διάφορα επιχειρηματικά σχήματα. Είτε με σαφείς πολιτικές στηρίξεις, είτε αυτά που προβάλλονται ως ανεξάρτητα. Αυτά που αντλούν δύναμη και κύρος από την οικονομική ισχύ των αρχηγών τους. Αυτοί που θα ανοίξουν δουλειές, που έχουν προσβάσεις στις όποιες εξουσίες, που μπορούν να βολέψουν. Ο δήμος είναι μια εταιρεία και αυτοί τα αφεντικά. Σε διάφορες εκδοχές ανάλογα με τον… κύκλο εργασιών. Απολύτως προσωποκεντρικά, στηριγμένα σε κάποιες «ικανότητες» των επικεφαλής. Οι καλοί διαχειριστές, οι νοικοκύρηδες, αυτοί που μπορούν να βάλουν μια ορισμένη τάξη στο μπάχαλο. Αλλά και όσοι έχουν μεγάλες και καινοτόμες ιδέες, συνήθως αναπτυξιακής υφής, που σπανίως έχουν σχέση με τις ανάγκες των κοινωνιών και των ανθρώπων. Η εμπειρία δε δείχνει και φοβερά αποτελέσματα, πιο ουσιώδη από το «άλλαξε η εικόνα της πόλης».
Όπου υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και αγαπούν πραγματικά τον τόπο τους, όπου γεννιούνται ειλικρινείς και ανιδιοτελείς συναντήσεις, όπου δημιουργείται μια ατμόσφαιρα συλλογική, ζεστή και παραγωγική, όπου δοκιμάζονται πράγματα με ουσία, όπου επιδιώκεται η εντοπιότητα, εκεί μάλλον μπορούν να προκύψουν και οι μικρές διέξοδοι
Μια άλλη λογική θα ήταν η εξής: «Σε αυτό το δύσκολο τοπίο, ό,τι έχει έναν αντιθετικό ή αριστερό λόγο, καλό είναι να στηριχτεί». Μάλλον χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω. Γιατί τί μπορεί να προσφέρει π.χ. η ενίσχυση της Λαϊκής Συσπείρωσης του ΚΚΕ; Ένα πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη για την ενδυνάμωση του κόμματος, δεν δημιουργεί καμιά εξέλιξη στις τοπικές κοινωνίες. Τα κομματικά και περιχαρακωμένα σχήματα, όσα λειτουργούν κυρίως ως μεταφορείς μιας κεντρικής γραμμής, ιδεολογικά τσιμενταρισμένα και χωρίς διεργασίες, δεν μπορούν –και δε θέλουν– σήμερα να υποδεχτούν ανήσυχες δυνάμεις και ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν ή να συμμετέχουν. Ούτε πάλι βοηθούν οι λογικές και τα εκλογικά κατεβάσματα που δίνουν προτεραιότητα ή στοχεύουν στην ενίσχυση μιας Αριστεράς. Ανατρεπτικής, πραγματικής, «αντάρτικης» κ.ό.κ. Συλλογικότητες με αυτοαναφορικότητα, που δε φαίνεται να επιδιώκουν ή να μπορούν να πετύχουν μια ορισμένη γείωση τόσο με τα ιδιαίτερα ζητήματα των περιοχών, όσο και με τους συγκεκριμένους πολίτες.
Όπου υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και αγαπούν πραγματικά τον τόπο τους, όπου γεννιούνται ειλικρινείς και ανιδιοτελείς συναντήσεις, όπου δημιουργείται μια ατμόσφαιρα συλλογική, ζεστή και παραγωγική, όπου δοκιμάζονται πράγματα με ουσία, όπου επιδιώκεται η εντοπιότητα, εκεί μάλλον μπορούν να προκύψουν και οι μικρές διέξοδοι. Δηλαδή προγράμματα, στόχοι και κίνηση που να ταρακουνούν σε κάποιο βαθμό, που να αντιστέκονται, που να χτίζουν όχι μόνο αναχώματα αλλά ενότητα, αλληλεγγύη και συνειδήσεις. Μοιάζει αυτό απολίτικο και άχρωμο; Κανείς δε γεννήθηκε χθες και η Ελλάδα είναι «χωριό». Όμως ούτε οι μεγαλοστομίες, ούτε τα χρώματα αποτελούν εχέγγυα.
Όπου δεν υπάρχει τίποτα ελπιδοφόρο, τίποτα που να ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και των εναγκαλισμό άσχετων επιδιώξεων, υπάρχει και το λευκό και άκυρο ψηφοδέλτιο. Η ενοχοποίηση αυτής της στάσης, είναι κι αυτή δείγμα των προσπαθειών κηδεμονίας και μαντρώματος.
Τ.Β.
