του Γιάννη Ζήβα
Το γλυκύτατο αυτό ζώο, το σύμβολο της στωικότητας, της απέραντης υπομονής, και της φιλίας προς τον άνθρωπο, τυγχάνει της υπέρτατης εκμετάλλευσης από το δίποδο ζώο που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται άνθρωπος.
Στη χώρα μας έχουν λιγοστέψει σε συντριπτικό βαθμό τα υπέροχα αυτά υποζύγια αφού υπηρέτησαν επί εκατοντάδες χρόνια τον αγροτικό κόσμο. Ήλθαν τα Ντάτσουν, τα τρακτέρ και λοιπά μηχανήματα της εντατικής αγροτικής παραγωγής για να εξοβελίσουν το ζώο που αντιστοιχούσε στην φυσική ροή των πραγμάτων, όταν δεν κυριαρχούσαν τα φυτοφάρμακα, και τα αντιβιοτικά και η ζωή κυλούσε σε ρυθμούς κοπιαστικούς μεν, αλλά με την υγεία ανθρώπων και ζώων σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή.
Η απεχθέστατη στάση του ανθρώπου απέναντι στο υπέροχο αυτό ζώο παρατηρείται ιδιαίτερα στην κατά τα άλλα μαγευτική Σαντορίνη. Εκεί προς εξυπηρέτηση των τουριστών έχει διαμορφωθεί ένα κάτεργο για τα γαϊδουράκια αφού τα αναγκάζουν να μεταφέρουν αποσκευές και τουρίστες σε ένα ανηφορικό Γολγοθά με αποτέλεσμα να τραυματίζονται , να πέφτουν συχνότατα από το υπέρογκο βάρος που κουβαλούν στις υπομονετικές τους ράχες και δεν υπάρχει ούτε ένας Σίμωνας Κυρηναίος για να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου τους.
Αυτά τα λίγο λόγια τα καταθέτουμε σαν να ήταν η φωνή διαμαρτυρίας των υπέροχων αυτών πλασμάτων απέναντι στους δημίους βασανιστές τους, εκείνους που μπροστά στο κέρδος μπορούν και τη μάνα τους να πουλήσουν.
Γιατί ο βασανιστής ενός ζώου κάλλιστα μπορεί να καταντήσει και βασανιστής ανθρώπων.
