Το καλοστημένο σκηνικό της συναίνεσης και των τρομοκρατικών εκβιασμών του λαού για να αποδεχθεί τα νέα πακέτα μεσοπρόθεσμων μέτρων-σφαγείου, κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα από ένα μεγαλειώδες ξέσπασμα του λαού στις πλατείες της χώρας και με στόχο ολόκληρο τον ένοχο, πολιτικό κόσμο.Ένα κίνημα που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν το άκουγε να έρχεται. Κι όμως, όλες οι ενδείξεις υπήρχαν και βοούσαν. Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν…
Η 5η δόση έκλεισε (ενώ ήταν αμφίβολο) το πακέτο μέτρων καταβάλλεται προσπάθεια να στρογγυλέψει και να περάσει η ουσία του, γίνεται η συνήθης διεργασία να πειστεί όλη τη Κοινοβουλευτική Ομάδα να το ψηφίσει, τριβές στα κόμματα, συναντήσεις αρχηγών κομμάτων, σύνοδοι ανώτατων οργάνων των κομμάτων, ένταση, ζυμώσεις, πλασαρίσματα ποικίλων ειδών. Έρχονται πολιτικές εξελίξεις και στον αέρα είναι ένας τολμηρός ανασχηματισμός -με τεχνοκράτες-βοηθούς της ομάδας του Γ. Παπανδρέου- αμφίβολης αποτελεσματικότητας.
Όλα αυτά, όμως, μπορεί να παραμείνουν σχέδια στα χαρτιά εάν ο ξεσηκωμός πάρει διαστάσεις παλλαϊκές/πανεθνικές. Όλος ο λαός σε όλες τις μεριές της χώρας. Μέρα με τη μέρα χτίζεται μια νέα συνείδηση και συντελείται μια αφύπνιση εκατομμυρίων ανθρώπων. Ξανατραγουδιούνται τραγούδια του αγώνα, ξανασμίγουν άνθρωποι στις πλατείες, γεννώνται νέες πρακτικές και συνήθειες μέσα από την δημοκρατία των πλατιών. Ένα νέο ρεύμα λαϊκής συμμετοχής αναβλύζει πάνω σε μια νέα συνείδηση για μια καλύτερη ζωή, για μια διέξοδο της χώρας, για μια απαλλαγή από τις μάστιγες που μας κρατάνε καθηλωμένους. Αυτή η νέα συνείδηση είναι κάτι διαφορετικό από την οργή και την αγανάκτηση. Τα χαρούμενα πρόσωπα, το χαμόγελο, το σμίξιμο διαφορετικών ηλικιών και η συνύπαρξη απλών ανθρώπων στις πλατείες, ότι είμαστε τόσοι πολλοί, ότι έχουμε δύναμη και αποφασιστικότητα, είναι στοιχεία ελπιδοφόρα. Πάνω σε αυτά τα υλικά οικοδομείται μια νέα προοπτική, ανοίγει ένας άλλος δρόμος.
Το ξέσπασμα αυτό του λαού είναι τεράστιος κίνδυνος για τις συστημικές δυνάμεις. Η κατανόηση και το χαΐδεμα των πρώτων ημερών το διαδέχεται η συκοφάντηση και οι σχεδιασμοί για το χτύπημά του. Οι προβοκάτσιες είναι κι αυτές μέσα στις επιλογές.
Η αμηχανία, η δυσφορία, η επιφυλακτικότητα κ.λπ. της Αριστεράς -όλων των αποχρώσεων- δείχνει μια μεγάλη αναντιστοιχία και καθυστέρηση που υπάρχει, ένα ξέκομμα από τις λαϊκές ανάγκες. Και ρωτάμε ευθέως: τι θα γινόταν αν η Αριστερά καλούσε το λαό να πάρει μέρος ανοιχτά και να γενικεύσει το ξεσηκωμό; Αν σταματούσε να δρα ως συστημική δύναμη και έλεγε «τέλος» στο εκμαυλισμένο, χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα; Για πόσες ώρες θα κρατιόνταν στην εξουσία ο Παπανδρέου; Είναι γραμμή το «ακούμε τι λένε οι πλατείες;».
Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, με πίστη στον αγώνα του και με πεποίθηση ότι πέρασαν οι καιροί που άλλοι θα αποφασίζουν για τους πολλούς, να κάνουμε το ξεσηκωμό μια καταιγίδα που θα φέρει ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Όλα αυτά, όμως, μπορεί να παραμείνουν σχέδια στα χαρτιά εάν ο ξεσηκωμός πάρει διαστάσεις παλλαϊκές/πανεθνικές. Όλος ο λαός σε όλες τις μεριές της χώρας. Μέρα με τη μέρα χτίζεται μια νέα συνείδηση και συντελείται μια αφύπνιση εκατομμυρίων ανθρώπων. Ξανατραγουδιούνται τραγούδια του αγώνα, ξανασμίγουν άνθρωποι στις πλατείες, γεννώνται νέες πρακτικές και συνήθειες μέσα από την δημοκρατία των πλατιών. Ένα νέο ρεύμα λαϊκής συμμετοχής αναβλύζει πάνω σε μια νέα συνείδηση για μια καλύτερη ζωή, για μια διέξοδο της χώρας, για μια απαλλαγή από τις μάστιγες που μας κρατάνε καθηλωμένους. Αυτή η νέα συνείδηση είναι κάτι διαφορετικό από την οργή και την αγανάκτηση. Τα χαρούμενα πρόσωπα, το χαμόγελο, το σμίξιμο διαφορετικών ηλικιών και η συνύπαρξη απλών ανθρώπων στις πλατείες, ότι είμαστε τόσοι πολλοί, ότι έχουμε δύναμη και αποφασιστικότητα, είναι στοιχεία ελπιδοφόρα. Πάνω σε αυτά τα υλικά οικοδομείται μια νέα προοπτική, ανοίγει ένας άλλος δρόμος.
Το ξέσπασμα αυτό του λαού είναι τεράστιος κίνδυνος για τις συστημικές δυνάμεις. Η κατανόηση και το χαΐδεμα των πρώτων ημερών το διαδέχεται η συκοφάντηση και οι σχεδιασμοί για το χτύπημά του. Οι προβοκάτσιες είναι κι αυτές μέσα στις επιλογές.
Η αμηχανία, η δυσφορία, η επιφυλακτικότητα κ.λπ. της Αριστεράς -όλων των αποχρώσεων- δείχνει μια μεγάλη αναντιστοιχία και καθυστέρηση που υπάρχει, ένα ξέκομμα από τις λαϊκές ανάγκες. Και ρωτάμε ευθέως: τι θα γινόταν αν η Αριστερά καλούσε το λαό να πάρει μέρος ανοιχτά και να γενικεύσει το ξεσηκωμό; Αν σταματούσε να δρα ως συστημική δύναμη και έλεγε «τέλος» στο εκμαυλισμένο, χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα; Για πόσες ώρες θα κρατιόνταν στην εξουσία ο Παπανδρέου; Είναι γραμμή το «ακούμε τι λένε οι πλατείες;».
Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, με πίστη στον αγώνα του και με πεποίθηση ότι πέρασαν οι καιροί που άλλοι θα αποφασίζουν για τους πολλούς, να κάνουμε το ξεσηκωμό μια καταιγίδα που θα φέρει ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Σχόλια
