Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Χρόνια είχαμε να βρεθούμε με τον Μιχάλη και χάρηκα σαν τον είδα στη Μυτιλήνη, στην παρουσίαση του βιβλίου μου.
Όλη την ώρα τον έβλεπα να τρώγεται με τα ρούχα του.
Όταν τελειώσαμε, με πλησίασε:
-Θα βρεθούμε;
Συναντηθήκαμε την άλλη μέρα σ’ ένα καφενέ στον Συνοικισμό, στην παλιά γειτονιά μας.
-Καλή ήταν η συζήτηση που έγινε στην παρουσίαση, Σωκράτη, όμως ήταν λειψή.
Έτσι άρχισε η κουβέντα μας.
-Τι έλειπε Μιχάλη;
-Έλειπε ένα ερωτηματικό:
Γιατί βρε αδερφέ στη μόνη μνημονιακή χώρα της Ευρώπης, όπου άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, παιδιά λιποθυμάνε από την αφαγιά, ο 1 στους 4 είναι άνεργος και ο «εργαζόμενος» απλήρωτος, γιατί όλοι τούτοι οι «από κάτω» δεν βγάζουν μιλιά;
Γιατί δεν κουνιέται φύλλο;
– Υπάρχουν υπόγειες διεργασίες Μιχάλη.
-Γιατί τα «υπόγεια ρεύματα» του κοινωνικού θυμού, χρόνια τώρα, παραμένουν υπόγεια, ανέκφραστα και ανοργάνωτα;
Τι παραπάνω περιμένουν για να γίνουν κίνημα;
Ζορίστηκα.
Νομίζω πως δεν είμαι ο μόνος που ζορίζεται ν’ απαντήσει σε τούτα.
-Δυσκολευόμαστε Σωκράτη ν’ ανοίξουμε τούτη τη συζήτηση και όταν το κάνουμε, οι απαντήσεις είναι είτε αυτές οι από χρόνια έτοιμες, είτε φταίει ο γνωστός «καπιταλιστής Χατζηπετρής», είτε βολευόμαστε με το γνωστό:
«Πρέπει σύντροφοι άμεσα να πάμε πιο κοντά στον κόσμο».
-Δεν πρέπει, ρε Μιχάλη;
-Ε, τι περιμένουμε χρόνια τώρα και δεν πάμε;
Ποια αόρατη δύναμη τους εμποδίζει να πάνε στο κόσμο;
Και γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει κάποιος, γιατί «ο κόσμος» δεν έρχεται προς τα εδώ;
-Για να είμαστε όμως σωστοί, ο «κόσμος» κινήθηκε μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%.
– Η Δεξιά, φίλε μου, οδήγησε τον κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, όχι γιατί «γειώθηκε» στην κοινωνία, όχι γιατί ο «κόσμος» πίστεψε πως θα υλοποιήσει όλα όσα υποσχόταν προεκλογικά, αλλά γιατί υπέφερε από την αντιλαϊκή πολιτική όλων των εκδοχών της Δεξιάς.
Η κοινωνία, δυστυχώς, δεν αγκάλιασε το ΣΥΡΙΖΑ.
Γαντζώθηκε και του «ανέθεσε» χωρίς ψευδαισθήσεις τη σωτηρία του.
– Στην τελική και 1-2 απ’ όσα λένε να κάνουν, καλύτερα θα είμαστε, έλεγαν.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε πως της ήταν αρκετό να αξιοποιήσει και να «επενδύσει» σε τούτη την κοινωνική απόγνωση, για να ανοίξει ο δρόμος προς το Μαξίμου.
Και, δυστυχώς, έτσι και χειρότερα συνεχίζουν.
Γιατί εκτιμούν πως η λαϊκή απελπισία καλά κρατεί, η Αριστερά έχει ακόμα ιστορικά «αποθέματα» αγωνιστικής αξιοπιστίας, η κοινωνία είναι σαστισμένη και φοβισμένη, η Δεξιά τούς βοηθά πηγαίνοντας όλο δεξιότερα και το σύστημα εξυπηρετείται και δεν σκοπεύει, προς το παρόν, να τους κάψει.
Σ’ αυτή την τακτική, το κίνημα, η «γείωση», η λαϊκή παρέμβαση, θα ήταν εμπόδιο.
Άντε κανένας ακτιβισμός, ίσως και κανένα πανό της κομματικής νεολαίας και μέχρις εδώ.
Ο κόσμος είναι στην άκρη, γιατί τον θέλουν στην άκρη.
Το κίνημα είναι ανύπαρκτο, γιατί τους βολεύει έτσι.
Τη «γείωση» την επικαλούνται συνεχώς, γιατί ποτέ δε θα την επιχειρήσουν
Τούτο, όμως, δεν είναι Αριστερά.
Είναι μεγάλη ζημιά για την Αριστερά.
Νομίζω πως η υπογραφή μνημονίου, δεν θα είναι το πρώτο για το οποίο η Ιστορία θα εγκαλέσει κάποτε τούτη την κυβέρνηση.
Η κύρια κατηγορία θα είναι άλλη.
Θα κατηγορηθεί γιατί «λάβωσε» το όραμα και τη λαϊκή ελπίδα για το σοσιαλισμό.
Θα την εγκαλέσει γιατί πήγε να μας συνηθίσει στην ιδέα πως μπορεί να έχουμε μνημόνια, να είμαστε προτεκτοράτο, να έχουμε την κοινωνία εξαθλιωμένη και η κυβέρνησή μας να είναι «αριστερή».
Θα την τιμωρήσει γιατί ενώ εμφανιζόταν ως Αριστερά, μας έκρυψαν πως ήταν μόνο «κυβερνώσα Αριστερά».
Θα λογοδοτήσουν γιατί πάνε να μας συνηθίσουν στη «σιγουριά των δεσμών», να αποδεχτούμε τους βιαστές μας ως εταίρους, να αποδεχτούμε την Αριστερά ως το μικρότερο κακό.
-Και πού θα πάει αυτό ρε Μιχάλη;
– Πάντως μακριά δεν θα πάει.
Άντε, πες να μας φέρουν ένα μισόκιλο ακόμα…
