Του Μάριου Διονέλλη
Δεν μπαίνω συχνά στα χωράφια του πολιτισμού. Δεν είμαι ο ειδικότερος και μιλώ κυρίως ως θεατής και όχι ως γνώστης εικαστικών, θεατρικών ή ευρύτερα καλλιτεχνικών τάσεων, ρευμάτων και νοοτροπιών.
Έχω όμως την εντύπωση ότι με την υπόθεση Φαμπρ η Αριστερά έχασε στα μάτια της κοινωνίας και το τελευταίο, ίσως, προνομιακό της πεδίο, τον πολιτισμό. Και δε μιλώ φυσικά για την «προσβολή» με τα πέη (εξάλλου δεν έχω σοκαριστεί τόσο όσο οι φυλλάδες και τα κανάλια, που κατά κανόνα πουλάνε κώλους και βυζιά στο φιλοθεάμον κοινό). Δε μιλώ ούτε για τον παραγκωνισμό των γνωστών Ελλήνων καλλιτεχνών (που έχουν βγάλει το σκασμό τόσα χρόνια για όσα συμβαίνουν γύρω μας και τώρα θυμήθηκαν να μιλήσουν με εκπρόσωπο την… Ντενίση).
Μιλώ για την τακτική και για την τσαπατσουλιά που έβαλε ξανά την Αριστερά σε θέση απολογούμενου. Ακόμα και στον πολιτισμό. Το κόνσεπτ ήταν περίπου ως εξής: «Επειδή φέτος δεν έχουμε λεφτά, ευτυχώς που βρέθηκε ο καλός κύριος αυτός να μας φέρει σχεδόν τσάμπα όλο το έργο του για να εντρυφήσουμε στον φλαμανδικό πολιτισμό. Από του χρόνου βλέπουμε».
Πρώτον, ποιος σου λέει ότι του χρόνου θα έχεις λεφτά;
Και δεύτερον, αφού δεν έχεις λεφτά, γιατί πρέπει να πουλήσεις αυθεντία και δήθεν; Γιατί πρέπει να έχεις το μεγάλο όνομα στη βιτρίνα; Αυτό είναι η Αριστερά; Αυτό είναι ο πολιτισμός για την Αριστερά; Γιατί δεν άνοιξες με ό,τι δυνάμεις είχες τα θέατρα (ναι, ακόμα και την Επίδαυρο) σε νέους θιάσους, σε ερασιτεχνικές ομάδες από την Ελλάδα και το εξωτερικό – πολλοί θα σου ζητούσαν μόνο τα εισιτήρια και τη διαμονή, όπως και αυτοί του Φαμπρ, με τα πέη.
Και να κριθείς αργότερα για τα λάθη και τις τυχόν «ιεροσυλίες» των πιτσιρικάδων και όχι για την αυθεντία του κυρίου τάδε. Αλλά να μας έχεις μαζί σου ακόμα και στα λάθη που ίσως γίνονταν.
Ενώ τώρα;
