Τα προσωπεία των ενσωματωμένων διανοούμενων.
Βρισκόμαστε, επίσημα, πλέον από προχθές στην επικίνδυνη ζώνη όπου θα επιχειρηθεί η «αποσυμπίεση» της κοινωνικής βαλβίδας. Η ανάληψη του πειθαναγκαστικού ρόλου ανήκει στην πολιτική τάξη και στους εκπροσώπους της, τα αποτελέσματά του όμως δεν εξαρτώνται ούτε και θα κριθούν αποκλειστικά απ’ τη δική της ικανότητα. Το τοπίο είναι πρωτόγνωρο, σκοτεινό και δυσανάγνωστο, τα παλιά εργαλεία ημι-αχρηστευμένα.
Κι είναι λογικό, καθώς ο κύκλος κλείνει βίαια και υπό ξένη «σημαία», χωρίς προς το παρόν να διαγράφονται με σαφήνεια οι γραμμές που θα σχηματοποιήσουν τον επόμενο (κύκλο). Είναι τόση και τέτοια η ρευστότητα και η σύγχυση που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά την επόμενη μέρα. Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων ανεβοκατεβάζουν το «μανόμετρο» καταπώς τους παραγγέλλουν οι χρηματοδότες τους, τα Μέσα Επικοινωνίας έχουν εντολή να διαχειριστούν και να διαμορφώσουν με κάθε θυσία ένα επιθυμητό για το καθεστώς αποτέλεσμα. Η ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» αποκτά διπλή έννοια και αντίστοιχη αξία. Όσο κι αν το «μέσο» όμως, είναι από μόνο του «μήνυμα», η αποτελεσματικότητα του εκπεμπόμενου σήματος θα κριθεί από τα πρόσωπα που θα κληθούν να το διαμεσολαβήσουν πειστικά.
Ο σπόρος, βέβαια, έχει ριχτεί προ καιρού με χονδρο-ειδή τρόπο από τον κ. Πάγκαλο, ο οποίος με τη γνωστή φράση «όλοι μαζί τα φάγαμε» εγκάλεσε το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας για εθελοδουλεία, άρα συνευθύνη. Πάνω σ’ αυτόν τον ενοχικό καμβά κεντά ήδη το μετεκλογικό τοπίο η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική τάξη αναζητώντας διακριτές εφεδρείες από την… απέναντι όχθη του πολιτισμού, ώστε να συνδράμουν το εργόχειρό της. Ο (ευρυ)χώρος των… γραμμάτων, ευεπίφορος στη ματαιοδοξία «πολιορκείται» (προσφέρεται για να ακριβολογούμε), με αιχμή κάποια προβεβλημένα μέλη του και δη εκείνα που διαπραγματεύθηκαν το αριστερό πρόσημο της εφηβείας τους ανταλλάσσοντάς το με ένα πουκάμισο αδειανό. Για τους καλοπληρωμένους της εικονικής και έντυπης δημοσιογραφίας ούτε λόγος βέβαια, καθώς αυτοί ναυλώθηκαν αδιαμαρτύρητα και εξαρχής στο καράβι του μνημονίου.
Το φαινόμενο της ενσωμάτωσης «αριστερών» διανοούμενων, πάντως, οι οποίοι κατά περίσταση και με το αζημίωτο προσχωρούν στο σύστημα δεν πρέπει να μας παραξενεύει, καθώς αποτελεί διεθνή τάση των καιρών κι όχι ελληνική πατέντα. Κάποιοι εγχώριοι «διανοούμενοι» λοιπόν (για να ξαναπιάσουμε το νήμα από τη «σπορά» Πάγκαλου όπου το αφήσαμε) επιστρατεύονται εθελουσίως για να διαμεσολαβήσουν τη «βρόμικη» δουλειά. Στεγασμένοι κατά προτεραιότητα στο «γενόσημο» μόρφωμα της Δημοκρατικής Αριστεράς κι έχοντας επίγνωση της επιρροής τους, παρεμβαίνουν συντεταγμένα με δηλώσεις, εμφανίσεις (σε ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα) και συλλογές υπογραφών, με μοναδικό στόχο να πειθαναγκάσουν ή να φοβίσουν τον ανώνυμο και ανυπεράσπιστο πολίτη εκβιάζοντάς τον να συνταχθεί με την κυρίαρχη οπτική.
Οι ίδιοι διατείνονται δημοσίως ότι δεν συντάσσονται με το Μνημόνιο -είπαμε είναι μεταμφιεσμένοι οι άνθρωποι- απλώς διαχέουν τις ευθύνες στο σύνολο της κοινωνίας και την καλούν να λειτουργήσει, επιτέλους, ως συλλογικό σώμα. Να προσπεράσει δηλαδή τα «οικονομίστικα» αιτήματα, να θεωρήσει λεπτομέρεια το γεγονός ότι συνθλίβεται, να αναγνωρίσει επιτέλους ότι το αίτιο της συντριβής είναι ότι η Ελλάδα αλώθηκε εκ των έσω, δεν κατακτήθηκε όπως διατείνεται το άκρο της αριστεράς, ότι η ευθύνη είναι επιμερισμένη και συλλογική.
Έτσι απλά αθωώνεται η πολιτική τάξη, έτσι μεγεθύνεται η ενοχή και ο συλλογικός αυτοοικτιρμός του «θέλαμε και τα… πάθαμε». Το θύμα και ο θύτης στο ίδιο τσουβάλι δηλαδή, γιατί έτσι επιτάσσει η καθαρόαιμη «δημοκρατική» ρητορεία και η μάσκα-προσωπείο που -υπό την ανοχή μας- φοράνε επί χρόνια αυτοί οι απίστευτοι καραγκιόζηδες…
Σταμάτης Μαυροειδής
