Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, μου θυμίζει, στην κυριολεξία, σκηνικό θεάτρου.
Δηλαδή, κρεμασμένα καραβόπανα, βαμμένα και ζωγραφισμένα, σκαλωσιές με σωλήνες και μαδέρια, τοιχία με κοντραπλακέ και νοβοπάν, καρέκλες, καναπέδες και τραπέζια δανεισμένα από εταιρία επίπλων και ανθρώπους που υποδύονται άλλους, που υποκρίνονται ότι είναι κάποιοι που δεν είναι στην πραγματικότητα, ενώ επαναλαμβάνουν εις επήκοον των καθημένων αυτά που τους υπαγορεύει ο κρυμμένος υποβολέας. Το έργο περιλαμβάνει τερατολογίες, ψέματα, συκοφαντίες, παραπληροφόρηση, κοροϊδίες και άφθονη λάσπη που αποκτούν σάρκα καθώς λέγονται από γνωστούς ηθοποιούς και με τη βαρύτητα που προσδίδει στα λεγόμενά τους η υπερυψωμένη σκηνή που διαχωρίζει τους θεατές, τους κανονικούς ανθρώπους, με την καθημερινή μορφή και συμπεριφορά τους, από τους ηθοποιούς που άλλοι είναι και άλλα λένε και πράττουν, σύμφωνα με το έργο που έχει γράψει ο συγγραφέας και έχει σκηνοθετήσει ο σκηνοθέτης που δεν είναι παρόντες, για την παράσταση που ανεβάζει ο εκτελεστής θιασάρχης.
Πάνω στη σκηνή, λοιπόν, όλα είναι στημένα και ψεύτικα, και όλα όσα λέγονται δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά κατασκευάζουν και διαπλάθουν μια εικονική, μια θεατρική πραγματικότητα, που όσο πιο καλοί και πειστικοί είναι οι συντελεστές της παράστασης, τόσο πιο εύληπτη και αποδεκτή είναι η εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν. Μια οικογένεια είναι όλοι, που εμφανίζονται να ζουν αρμονικά, με μικροπροβλήματα και μικροδιαφορές, πού είναι φυσικές μέσα σε μια πολυμελή ομήγυρη.
Μέχρι εδώ καλά. Μάλιστα, όπως δείχνει η εξέλιξη των διαδραματιζομένων επί σκηνής, πάμε και για ευτυχές τέλος, για χάπι έντ. Στόχος είναι να φεύγει το κοινό για το σπίτι του ευχαριστημένο, εξημερωμένο, καθησυχασμένο, βέβαιο ότι η ζωή κυλάει ομαλά και όλα πάνε κατ’ ευχήν, ότι οι δυσκολίες δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαίνονται, η κατάσταση που ζούμε δεν είναι τόσο τραγική και, εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν και χειρότερα, τα οποία μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα αν δεν δεχτούμε αναντίρρητα όσα μας συμβαίνουν.
Κάπως έτσι είναι το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Προβλήματα υπάρχουν, μικρά και μεγάλα, αλλά τα διαχειρίζονται στιβαρά χέρια και μυαλά που ξέρουν τι κάνουν, για το καλό όλων. Αν όμως, δει κανείς το σκηνικό από τα παρασκήνια, παρακολουθήσει όσα γίνονται στα καμαρίνια και περάσει από το λογιστήριο της επιχείρησης, η εικόνα, η πραγματική, είναι εντελώς διαφορετική.
Χωρίς σκηνοθέτη στην αθέατη πλευρά του έργου, χωρίς σκηνογράφο, χωρίς κοστούμια και χωρίς κοινό, μένει κανείς εμβρόντητος απ’ αυτό που αντικρίζει. Οι εισπράξεις είναι πενιχρές, τα χρέη πελώρια, τα εξώδικα, τα ειδοποιητήρια και τα κατασχετήρια σωρό, ο ταμίας και ο λογιστής πελαγωμένοι και ο επιχειρηματίας τρελαμένος. Οι ηθοποιοί δεν μιλιούνται μεταξύ τους και αλληλοκατηγορούνται για την αποτυχία, οι κομπάρσοι πηγαίνουν μια με τον ένα πρωταγωνιστή και μια με τον άλλο, ομαδοποιούνται, διασπώνται και αλλάζουν συνεχώς τις συμμαχίες τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν απομακρυνόμενοι από τον πιο αδύναμο και προσκολλούμενοι στον εκάστοτε ισχυρότερο. Μερικές φορές, πέφτει και μπουνίδι, και μαχαιριές πισώπλατες, όταν οι βρισιές και οι λάσπες δεν επαρκούν. Ο ένας πουλάει τον άλλον σε κάθε φιάσκο κι όλοι μαζί συμφωνούν μόνο στο ό,τι πρέπει να εμφανίζονται ενωμένοι ενώπιον του κοινού το οποίο οφείλουν να συνεχίσουν να εξαπατούν αξιοποιώντας το μέγιστο των υποκριτικών τους ταλέντων.
Το μπουλούκι της Δεξιάς
Το κόμμα της Δεξιάς ήταν ανέκαθεν ένα μπουλούκι κυνηγών του χρήματος και της εξουσίας που λεηλατούσε τον τόπο υπηρετώντας ξένους κηδεμόνες που ανέκαθεν έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος, με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι στην αρχή, Γερμανοί μετά, πάλι Άγγλοι, Αμερικάνοι, και σήμερα Γερμανοί, Αμερικάνοι, Γάλλοι, Άγγλοι κι από κοντά παραπληρωματικοί, Ισραηλινοί, Κινέζοι, Ρώσοι, Άραβες και funds, οι περίφημοι διεθνείς επενδυτές, τοκογλύφοι περιωπής.
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο δεξιό σχηματισμό. Είναι ένα τόσο αρπαχτικό μόρφωμα, τόσο ξενόδουλο και ληστρικό, που όμοιό του ίσως να μην έχει γνωρίσει η Ελλάδα, ούτε καν στα χρόνια της Κατοχής. Είναι δε τόσο κανιβαλικό αυτό το κομματικό μόρφωμα που αφενός ενσωμάτωσε και έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στα ακροδεξιά ρετάλια που απορρόφησε από το καρατζαφερικό τσίρκο, και αφετέρου επέπεσε με μανία όχι μόνο πάνω στα κοινωνικά στρώματα που ανέκαθεν αποτελούν τα πάγια θύματα της εκμετάλλευσης, τους εργάτες και τους χαμηλόμισθους υπαλλήλους, αλλά επέπεσε και πάνω στα μεσαία στρώματα που δημιουργήθηκαν στα χρόνια της παντοδυναμίας της και μέχρι τώρα στήριζαν την εξουσία, είτε την καθαρή Δεξιά είτε τη μεταλλαγμένη πρώην Σοσιαλδημοκρατία. Κι έχει πάρει τέτοια φόρα που, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, επέπεσε πάνω και σε τμήματα της όποιας αστικής τάξης έχει η χώρα.
Επί της ουσίας, η Δεξιά σήμερα, αυτό το παραγκοειδές κατασκεύασμα, εκπροσωπεί μια μικρή ολιγαρχία, μερικές εκατοντάδες οικογένειες με ονοματεπώνυμο, προνομιούχους και κρατικοδίαιτους ολιγάρχες και μερικές χιλιάδες άλλους που ευνοήθηκαν, πλούτισαν, δεν φορολογήθηκαν, έκαναν οφσόρ εταιρίες και έβγαλαν τα μετρητά τους στο εξωτερικό, στη Γερμανία, την Ελβετία, τη Μ. Βρετανία και όλα τα νησιά που είναι προτεκτοράτα και τελούν υπό την φορολογική ασυλία των μητροπόλεων για να συγκεντρώνουν όλο το μαύρο χρήμα της οικουμένης.
Η σημερινή Δεξιά δεν εκπροσωπεί πια τα συμφέροντα της μεγάλης εκλογικής της βάσης, αλλά παραμένει πολιτικός και ιδεολογικός εκφραστής της. Πολιτικά δείχνουν να κινούνται ενιαία, ενώ κοινωνικά και οικονομικά το χάσμα μεταξύ τους διευρύνεται ασταμάτητα. Αυτή είναι μια μεγάλη αντίφαση που κάποια στιγμή θα σκάσει σαν οβίδα μέσα στα σκέλια της Δεξιάς, γιατί και οι πολιτικοϊδεολογικές συγγένειες και εμμονές έχουν τα όρια τους. Όλο και περισσότεροι στη Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνονται ότι στέκονται πάνω σε κινούμενη άμμο, που ξαφνικά μπορεί να τους ρουφήξει και να τους εξαφανίσει, όπως έγινε με την παραδοσιακή Δεξιά άλλων χωρών, στην Τουρκία πριν από μερικά χρόνια, στην Τσεχία προσφάτως και αλλού. Γι’ αυτό και οι ακροδεξιοί τελάληδες στη Νέα Δημοκρατία, τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη και Άδωνη Γεωργιάδη, με τις ευλογίες του Σαμαρά, αλλά και οι κολαούζοι του συγκροτήματος, έχουν ανεβάσει τα ντεσιμπέλ και χύνουν χολή προς κάθε κατεύθυνση. Όχι μόνο για να τρομάξουν τους πολίτες που διαμαρτύρονται, αλλά και για να συγκρατήσουν, δημιουργώντας φόβο και θολούρα, το δικό τους μπλοκ που είναι έτοιμο να θρυμματιστεί.
Το ΠΑΣΟΚ είναι για φυλακή, αύτανδρο. Οι λίστες Λαγκάρντ, οι λίστες της Ζίμενς, οι λίστες των υποβρυχίων και των αρμάτων μάχης, κι ένα σωρό άλλες λίστες που είναι στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών, των κυβερνήσεων των μητροπόλεων και των ολιγοπωλίων που τους έχωναν τις μίζες, περιέχουν όλα τα ονόματα των υπουργών και βουλευτών, ή των συγγενών τους, ή των συνεργών τους, που τα έπαιρναν. Αυτοί δεν μπορούν να κάνουν ούτε πίσω ούτε μπρος. Ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπακωνσταντίνου διώχτηκαν όχι κυρίως για να δείξουν στο λαό ότι τάχα μου αποδίδεται δικαιοσύνη, αλλά για να δώσουν ένα χειροπιαστό δείγμα στους υπόλοιπους τι θα πάθουν εάν τολμήσουν να αθετήσουν τις συμφωνίες με τους κηδεμόνες τους, τους εμπόρους όπλων και τους δανειστές τοκογλύφους. Και τα παραδείγματα είναι ακραία ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό. Τόσο του Τσοχατζόπουλου που παρά λίγες ψήφους θα είχε γίνει πρωθυπουργός αντί του Σημίτη, όσο και του Παπακωνσταντίνου που τους υπηρέτησε με μέγιστο ζήλο, αλλά δεν κατάλαβε ποτέ ότι ήταν αναλώσιμος, όπως αναλώσιμοι για τις μητροπόλεις είναι όλοι οι δουλοπρεπείς συνεργάτες των ισχυρών αφεντικών.
Βουλωμένες μύτες
Είναι πολύ σάπιο το οικοδόμημα της Δεξιάς, αλλά οι αρωματισμένες μύτες των νεοαντικομμουνιστών δεν ενοχλούνται από την μπόχα. Ακόμα κι αυτών που προέρχονται από την Αριστερά. Όχι πως είναι κομμουνιστική η Αριστερά μας, αλλά αυτοί, παντού, σε κάθε αντιφρονούντα, σε κάθε αντιμνημονιακό, σε κάθε αντιευρωπαϊστή, σε κάθε διαμαρτυρόμενο πολίτη, βλέπουν έναν κομμουνιστή και, μάλιστα, αιμοβόρο. Οι ίδιοι, μέσα στα χρόνια εξοικειώθηκαν με τη σαπίλα. Πέρασαν καλά, βολεύτηκαν, θεσούλες, γκόμενες (δεν λέω και γκόμενοι, γιατί σχεδόν όλοι της ΔΗΜΑΡ που βγαίνουν μπροστά είναι αρσενικού γένους), εξοχικά, τζιπάκια, αρμανάκια, αναγνώριση, τηλεόραση, τι άλλο μπορεί να θέλει ένας βολεμένος αριστερούλης σε συνθήκες καπιταλισμού;
Τώρα, λοιπόν, που όλα γκρεμίζονται, αντί να εξεγερθούν ακόμα κι αυτοί εναντίον εκείνων που θέτουν σε κίνδυνο το βόλεμά τους, στρέφονται εναντίον των πρώην συντρόφων τους. Γιατί, πιο πολύ και πάνω απ’ όλα, κι απ’ τα βολέματα, τα τηλεπαράθυρα, τις θεσούλες και τις γκομενούλες, την πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική μετάλλαξή τους θέλουν να υπερασπιστούν.
Δεν είναι πολύ εντυπωσιακό ότι όλοι αυτοί οι προοδευτικοί, τα επαγγελματικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ, οι δημοσιογράφοι, οι πανεπιστημιακοί και οι συγγραφείς που μισούν και εκτοξεύουν δηλητήρια εναντίον της Αριστεράς, δεν βρίσκουν ούτε μία λεξούλα να πουν για το καθεστώς, για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Να μην τους χαλάει τίποτα; Να μην τους βρομάει τίποτα; Να μην αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με την κυβέρνηση, με τους δανειστές, με τους Γερμανούς; Ότι δύο εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν δουλειά, εκατοντάδες χιλιάδες μαγαζιά έχουν ήδη κλείσει, ότι κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν σπίτι να κοιμηθούν και ένα πιάτο φαΐ να φάνε, ότι πολλοί περισσότεροι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, ότι όλη η δημόσια περιουσία περιέρχεται σε ξένους, ότι η δημοκρατία είναι για κλάματα, ότι, ότι, ότι… Και να θεωρούν ότι ο κακός στην Ελλάδα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Καλά, μπορεί το ατομικό σου συμφέρον να σε κάνει άδικο και ψεύτη. Μπορεί να σε κάνει και τόσο μαλάκα; Αυτό πια δεν είναι πολιτικό ζήτημα. Πρέπει εφεξής να απευθυνόμαστε σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και νευρολόγους. Ίσως και δεσποτάδες, εάν η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, με τον Κουβέλη, τον Λυκούδη, τον Μπίστη, τον Ψαριανό, τη Σώτη και τον Χωμενίδη. Μόνο ο θεός…
Έτσι, λοιπόν, η σάρα και η μάρα, και μαζί και μόνοι, με νύχια και με δόντια, προσπαθούν να διασώσουν την καθεστηκυία τάξη, νεοδημοκράτες, πασοκτζήδες και δημαρίτες, γλείφοντας τον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη, για να γλιτώσουν μερικοί τη φυλακή και οι υπόλοιποι να μην στραπατσαριστούν από το ωστικό κύμα που ακόμα δεν φαίνεται, αλλά είναι πολύ πιθανό να έχει ήδη ξεκινήσει και να πλησιάζει…
Στέλιος Ελληνιάδης
