Στην πρώτη περίπτωση εάν βάλεις και λίγο «αίσθημα», τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα για τον βιαζόμενο. Στην περίπτωση που πας να αντισταθείς, τα πράγματα δυσκολεύουν.
Πρέπει να είσαι αποφασισμένος για όλα. Τώρα, αν την ώρα του χαμού δεν επιλέξεις ούτε το ένα ούτε το άλλο και αποφασίσεις -ας πούμε- να καλέσεις «σύσκεψη των απανταχού βιασμένων» για να φωτίσεις το θέμα, τότε ή δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι σου συμβαίνει ή είσαι οπαδός της άποψης «πονούν ρε σύντεκνε τα παλικάρια;»
Πάνε δύο χρόνια τώρα που τούτη η κυβέρνηση κατ’ εντολή και με «ανάθεση έργου» από το σύστημα, βιάζει ποικιλόμορφα και κατ’ επανάληψη την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Και επειδή είμαστε μεσογειακός λαός και το θέλουμε το συναίσθημα στο πήδημα, βάζουμε λίγη «σωτηρία της πατρίδας» και καλούμε και Ευρωπαίους επιβήτορες που ξέρουν και άλλα κόλπα.
Τούτα, όμως, τα πρακτοράκια είναι τσογλάνια του κερατά.
Σε βιάζουν και σε κοροϊδεύουν, σε αλυσοδένουν και σε φτύνουν, σε ξευτελίζουν και σε φοβερίζουν και μας λένε κατάμουτρα πως θα συνεχίσουν και αύριο.
Βιάζουν το μυαλό μας, την ανθρωπιά μας, την αξιοπρέπειά μας, τη συνείδησή μας, ό,τι στοιχείο έκανε την αγέλη κοινωνία και το ζώο άνθρωπο.
Μέσα σε τούτον τον εφιαλτικό ορυμαγδό του βάρβαρου λαϊκού βιασμού, τι ακριβώς κάνει το εν δυνάμει και εξ ορισμού «αντίπαλο πολιτικό δέος»;
Η Αριστερά πραγματικά κάνει, ό,τι έχει μάθει να κάνει καλά. Συνεδριάζει και αναλύει σε βάθος, σε ύψος και σε πλάτος «την κρίση», συνδιασκέπτεται και αποφασίζει πως ήρθε πια η ώρα να «επανεκκινήσει», καταλήγει με σχετική βεβαιότητα πως τούτοι οι ταλιμπάν του συστήματος «είναι ανίκανοι τεχνοκράτες και άχρηστοι πολιτικοί». Προτείνει λύσεις και πρωτοβουλίες για την ανεργία και απολύει από τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς της σταθμούς.
Καλεί το λαό σε «λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία», μελετά και ξεσκονίζει τις δημοσκοπήσεις, προσθέτει το ΚΚΕ, τον Κουβέλη, το ΝΑΡ και τον Δημαρά και θριαμβολογεί που ξεπέρασε τα ποσοστά της ΕΔΑ και σαλπίζει τη συγκρότηση «ενός νέου συνασπισμού εξουσίας», όταν οσμίζεται εκλογές και θετικές δημοσκοπήσεις.
Διαπιστώνει, για χιλιοστή φορά, πως τούτη η πολιτική είναι βάρβαρη, αποφασίζει για χιλιοστή φορά πως πρέπει να διαμορφώσει πολιτική πρόταση, καταλήγει για χιλιοστή φορά πως πρέπει να προωθήσει άμεσα την πλήρη οργανωτική και πολιτική της ετοιμότητα και προετοιμάζει την επόμενη συνδιάσκεψη της για να «αποφασίσει» τα ίδια.
Εντάξει, καλοί μου σύντροφοι, δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Σταματήστε, όμως, τις αποφάσεις και τις «αναλύσεις» και τα ανούσια μικροκομματικά κολπάκια.
Όχι μόνο γιατί δεν ενδιαφέρουν κανέναν, αλλά και γιατί η αφασία σας μπορεί να παρεξηγηθεί…
[email protected]
