Υπάρχουν κάποιοι (νομίζω ελάχιστοι) που προσδοκούν ότι μόλις «περάσει η κρίση» (και η πανδημία) θα επιστρέψουν στο επίπεδο ζωής που είχαν πριν από το 2010. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα! Όπως και να ’χει, η τεράστια πλειονότης δεν προσδοκά κάτι τέτοιο, ελπίζει όμως σε κάποια σταθεροποίηση.
Αποδέχεται δηλαδή όλες τις συμφορές που έχουμε υποστεί και πιστεύει ότι πάνω σε αυτόν τον «πάτο» που έχουμε φθάσει, σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να χτίζουμε το καλύτερο. Αυτές οι προσδοκίες είναι που συνοψίζονται στην αναμονή της «νέας κανονικότητας» – έναν «ευαγγελισμό» δηλαδή του πολιτικού συστήματος (από τις κορυφές του καπιταλισμού) που στην πραγματικότητα απεργάζεται έναν ακόμα «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» επικυρίαρχων και κολίγων.
Μια αδιαμεσολάβητη διακυβέρνηση των Εταιρειών
………….
Το πολιτικό βάρος των όποιων αποφάσεων μετατίθεται πλέον από τις απισχνούμενες αστικές Δημοκρατίες σε υπερκυβερνήσεις και «Λέσχες».
***
Για τον πολύ κοσμάκη η νέα κανονικότητα θα είναι μια διαρκής ρευστότητα. Θα μεταμορφίζεται συνεχώς. Τη μια μέρα θα είναι Κίρκη και την άλλη Πολύφημος.
Η κάθε φορά νέα (και νέα, και νέα, και νέα) κανονικότητα θα υπόσχεται στον καθένα ότι αυτόν θα τον φάει τελευταίο. Σε αυτήν την κανονικότητα θα υπάρχει πάντα «κάποιος σε χειρότερη μοίρα» απ’ τον άλλον – όπως στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης. Αυτή η κανονικότητα θα διασπείρει τον φόβο και θα βασίζεται σε αυτόν. Όπως επίσης και την Ύβριν στην οποία θα προσχωρούν όσοι θα νομίζουν ότι θα μπορούν να επωφεληθούν ή να τη γλιτώσουν μέσα σ’ αυτήν την αρένα.
Και όπως όλες οι φενάκες αυτή η κανονικότητα θα φαντάζει στα μάτια των οπαδών ή των σκλάβων της, ως μια διαδικασία ατέρμονη, ως ένας μονόδρομος που γεννήθηκε από το «τέλος της Ιστορίας», ως ένα κισμέτ.
Ουδέν ψευδέστερον
Όχι μόνον διότι ένα κίνημα ή μια επανάσταση θα μπορούσαν να ανατρέψουν αυτή τη διαδικασία, αλλά διότι αυτή η διαδικασία δεν έχει μπροστά της ορίζοντα μεγαλύτερο των 30 ετών. Καθ’ ότι τότε και νωρίτερα θα εξαντλούνται ή θα έχουν εξαντληθεί το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι πολύτιμες γαίες, ενώ το νερό και η τροφή θα είναι επίδικα πολέμων.
«Ο φόβος κυριαρχεί της ευφορίας στην ανθρώπινη συμπεριφορά»
Άλαν Γκρίνσπαν
Όσο λοιπόν βαδίζουμε προς αυτήν την (εγγύς) καταστροφή (με πολέμους και δικτατορίες), ταυτοχρόνως πολλοί βαυκαλίζονται με τις εναλλακτικές ενεργειακές λύσεις, την τεχνολογική πρόοδο και κάθε τι που ονομάζει «επανάσταση» ο μεταμορφισμός του καπιταλισμού. Διότι, όσο όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά «πράσινες μπίζνες» το αποτέλεσμά τους θα είναι πεπερασμένο. Πόσο λίθιο για μπαταρίες υπάρχει; Πόσες ανεμογεννήτριες και ηλιακά πάνελ μπορούν να στηθούν; Και τι μπορούν να προσφέρουν φερ ειπείν, στη Νιγηρία με τα 400 εκατομμύρια άγριας φτώχειας; μάλλον ό,τι της προσέφεραν και τα πετρέλαιά της! – τίποτα…
***
Με άλλα λόγια η νέα Κανονικότητα θα μεταμορφώνεται διαρκώς επί τα χείρω και θα εναρμονίζεται με τις μεταβάσεις της Άγριας Κανονικότητας προς το Τέλος. Διότι ο καπιταλισμός είναι τυφλός
και είναι ικανός να πουλήσει στην κλιματική αλλαγή και την εξάντληση των ενεργειακών πόρων το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν.
Και μαζί του κι εμάς…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
31•III•2021
