Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα πλατιά λαϊκά στρώματα που τον εμπιστεύτηκαν. Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Ζούμε εδώ και καιρό τώρα, ένα καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο απερίγραπτων και πολύμορφων επιθέσεων ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και απ’ ό,τι φαίνεται αυτές σίγουρα θα συνεχιστούν και θα ενταθούν.
Σ’ αυτή την επιχείρηση, το σύστημα έχει επιστρατεύσει ό,τι ντόπιο και διεθνές «όπλο» διαθέτει, αξιοποιεί κάθε μέθοδο που χρησιμοποίησε στην πολύχρονη καπιταλιστική του διαδρομή, πιέζει, εκβιάζει, τρομοκρατεί, κοροϊδεύει, αναδιπλώνεται, λοιδορεί, ταπεινώνει, ξεφτιλίζει, έναν ολόκληρο λαό και μένει δογματικά και αταλάντευτα στοχοπροσηλωμένο, αδιαφορώντας για τις «παράπλευρες» οικονομικές απώλειες.
Έχουν επιστρατευθεί οι πάντες σε τούτη την πολύμορφη μάχη.
Από τον Ομπάμα και τη Λαγκάρντ, μέχρι τον Πρετεντέρη και τον Ψωμιάδη. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μέχρι τον Κώστα Καραμανλή τον Γ’!
Πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτή την πανστρατιά του καπιταλισμού -που ακόμα δεν είδαμε όλο το απάνθρωπο πρόσωπό του- ενάντια σε μια χώρα που το χρέος της είναι μικρότερο από το χρέος μιας μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας, που τα οικονομικά της μεγέθη είναι μικρότερα μιας πολυεθνικής, που η αγορά της είναι μικρότερη απ’ αυτή του κρατιδίου της Βαϊμάρης;
Γιατί τόσος φόβος, τέτοια κινητοποίηση, τόσο διεθνές «ενδιαφέρον»;
Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, πολιτικά, την ένταση τούτης της ταξικής επίθεσης.
Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στη προσπάθεια ανασυγκρότησής του επέλεξε τη χώρα μας για την πειραματική εφαρμογή ενός μοντέλου σκληρού καπιταλισμού, που θα μπορούσε να γίνει «οδηγός» και για άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, αντίστοιχων οικονομικών προβλημάτων.
Οι λόγοι τούτης της επιλογής είναι πολλοί.
Υπήρχε ένα πρόθυμο και υπάκουο πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, ένας διεφθαρμένος -άρα χειραγωγήσιμος- κρατικός μηχανισμός, μια αστική τάξη κρατικοδίαιτη, ένα συνδικαλιστικό κίνημα στην πλειοψηφία του υποταγμένο στο σύστημα και μια Αριστερά κατακερματισμένη, περιορισμένη κυρίως στη διαμαρτυρία και η οποία δεν κατάφερνε να συγκινήσει και να συνεγείρει πλατιές λαϊκές μάζες για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αναδιατάξεις.
Σ’ ένα τέτοιο, σε γενικές γραμμές, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν τα πιο άγρια καπιταλιστικά μέτρα που εφαρμόστηκαν ποτέ σε κράτος-μέλος της Ε.Ε.
Και άρχισαν να εφαρμόζονται, προκλητικά και «νταϊλίδικα», ξεκληρίζοντας και ταυτόχρονα πολιτικοποιώντας «βίαια», πλατιά λαϊκά στρώματα που μέχρι σήμερα ήταν διαχειρήσιμα από το σύστημα ακόμα και φιλικά μαζί του.
Στις εκλογές της 6ης Μάη, διαψεύστηκαν οι εκτιμήσεις των επιτελείων της Ε.Ε. και οι διαβεβαιώσεις των ντόπιων υπαλλήλων τους πως το πείραμα στην Ελλάδα θα πετύχει.
Η λαϊκή οργή έγινε εντολή και ρεαλιστική ελπίδα για ριζοσπαστικές πολιτικές αλλαγές και «ανατέθηκε» στον ΣΥΡΙΖΑ και τούτο το ορατά υλοποιήσιμο ενδεχόμενο, ήταν που κινητοποίησε τον επιθετικό μηχανισμό του συστήματος.
Ο φόβος από πετυχημένο πείραμα άγριας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, να γίνει η Ελλάδα ευρωπαϊκό παράδειγμα «ανυπακοής», παράδειγμα προοδευτικών αλλαγών και διεργασιών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ -είτε το συνειδητοποιεί στην ολότητα του είτε όχι, είτε το μπορεί είτε όχι- εκ των πραγμάτων τού έχει ανατεθεί η ευθύνη να διαχειρισθεί με όρους της Αριστεράς τα λαϊκά οράματα, τη λαϊκή ελπίδα για μια ανθρωποκεντρική κοινωνία, για μια κυβέρνηση των λαϊκών συμφερόντων.
Η ψήφος του λαού έδωσε σ’ αυτή τη φάση, την πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ, με την εντολή να τη διαχειριστεί ως αντισυστημική δύναμη που θα προχωρήσει με τόλμη και σύνεση, σε ρήξεις.
Μέσα στην προεκλογική παραζάλη, δεν πρέπει να «ενταφιαστεί» ένα μεγάλο βήμα κοινωνικής χειραφέτησης που έγινε και βασανίζει και κινητοποιεί τα συστημικά επιτελεία.
Πλατιά λαϊκά στρώματα, εμπιστεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να υπάρξει η Αριστερά ως κυβέρνηση.
Πλατιές λαϊκές δυνάμεις με μια πρωτόγνωρη πολιτική υπέρβαση, έφεραν στο πολιτικό προσκήνιο το ρεαλισμό της ρήξης με το σύστημα όχι ως μελλοντική υπόσχεση, αλλά ως χειροπιαστή και άμεση δυνατότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντικειμενικά, ανέλαβε την τεράστια πολιτική ευθύνη να διαχειρισθεί την ελπίδα ενός λαού για μια καλύτερη ζωή, να διαχειρισθεί ποικίλα ταξικά συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων και κυρίως να δημιουργήσει μαζικές κοινωνικές υποδομές που θα στηρίζουν μια αριστερή κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, σ΄ ένα πολύ δύσκολο ταξικό αγώνα που έτσι κι αλλιώς έχει ξεκινήσει.
Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει αναλάβει τέτοιες ευθύνες.
Η λαϊκή εντολή ρήξης με το σύστημα, αφορά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και με καμιά ανάγνωση της εκλογικής δύναμης που τους έδωσε, δεν βγαίνει ότι τη δύναμη αυτή πρέπει να την αξιοποιήσουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, συντασσόμενες αντικειμενικά με τον ταξικό αντίπαλο.
Είναι μια δύσκολη αλλά και μια ευλογημένη ώρα για την Αριστερά.
Τελικά, το ιστορικό επίδικο τούτης της στιγμής, δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ή όχι κυβέρνηση.
Είναι, νομίζω, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να τιμήσει έμπρακτα τη λαϊκή ελπίδα για μια άλλη, ανθρώπινη κοινωνία, αν θα καταφέρει να κρατήσει ζωντανό το όνειρο για μια σοσιαλιστική προοπτική.
Σ’ αυτή την επιχείρηση, το σύστημα έχει επιστρατεύσει ό,τι ντόπιο και διεθνές «όπλο» διαθέτει, αξιοποιεί κάθε μέθοδο που χρησιμοποίησε στην πολύχρονη καπιταλιστική του διαδρομή, πιέζει, εκβιάζει, τρομοκρατεί, κοροϊδεύει, αναδιπλώνεται, λοιδορεί, ταπεινώνει, ξεφτιλίζει, έναν ολόκληρο λαό και μένει δογματικά και αταλάντευτα στοχοπροσηλωμένο, αδιαφορώντας για τις «παράπλευρες» οικονομικές απώλειες.
Έχουν επιστρατευθεί οι πάντες σε τούτη την πολύμορφη μάχη.
Από τον Ομπάμα και τη Λαγκάρντ, μέχρι τον Πρετεντέρη και τον Ψωμιάδη. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μέχρι τον Κώστα Καραμανλή τον Γ’!
Πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτή την πανστρατιά του καπιταλισμού -που ακόμα δεν είδαμε όλο το απάνθρωπο πρόσωπό του- ενάντια σε μια χώρα που το χρέος της είναι μικρότερο από το χρέος μιας μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας, που τα οικονομικά της μεγέθη είναι μικρότερα μιας πολυεθνικής, που η αγορά της είναι μικρότερη απ’ αυτή του κρατιδίου της Βαϊμάρης;
Γιατί τόσος φόβος, τέτοια κινητοποίηση, τόσο διεθνές «ενδιαφέρον»;
Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, πολιτικά, την ένταση τούτης της ταξικής επίθεσης.
Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στη προσπάθεια ανασυγκρότησής του επέλεξε τη χώρα μας για την πειραματική εφαρμογή ενός μοντέλου σκληρού καπιταλισμού, που θα μπορούσε να γίνει «οδηγός» και για άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, αντίστοιχων οικονομικών προβλημάτων.
Οι λόγοι τούτης της επιλογής είναι πολλοί.
Υπήρχε ένα πρόθυμο και υπάκουο πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, ένας διεφθαρμένος -άρα χειραγωγήσιμος- κρατικός μηχανισμός, μια αστική τάξη κρατικοδίαιτη, ένα συνδικαλιστικό κίνημα στην πλειοψηφία του υποταγμένο στο σύστημα και μια Αριστερά κατακερματισμένη, περιορισμένη κυρίως στη διαμαρτυρία και η οποία δεν κατάφερνε να συγκινήσει και να συνεγείρει πλατιές λαϊκές μάζες για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αναδιατάξεις.
Σ’ ένα τέτοιο, σε γενικές γραμμές, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν τα πιο άγρια καπιταλιστικά μέτρα που εφαρμόστηκαν ποτέ σε κράτος-μέλος της Ε.Ε.
Και άρχισαν να εφαρμόζονται, προκλητικά και «νταϊλίδικα», ξεκληρίζοντας και ταυτόχρονα πολιτικοποιώντας «βίαια», πλατιά λαϊκά στρώματα που μέχρι σήμερα ήταν διαχειρήσιμα από το σύστημα ακόμα και φιλικά μαζί του.
Στις εκλογές της 6ης Μάη, διαψεύστηκαν οι εκτιμήσεις των επιτελείων της Ε.Ε. και οι διαβεβαιώσεις των ντόπιων υπαλλήλων τους πως το πείραμα στην Ελλάδα θα πετύχει.
Η λαϊκή οργή έγινε εντολή και ρεαλιστική ελπίδα για ριζοσπαστικές πολιτικές αλλαγές και «ανατέθηκε» στον ΣΥΡΙΖΑ και τούτο το ορατά υλοποιήσιμο ενδεχόμενο, ήταν που κινητοποίησε τον επιθετικό μηχανισμό του συστήματος.
Ο φόβος από πετυχημένο πείραμα άγριας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, να γίνει η Ελλάδα ευρωπαϊκό παράδειγμα «ανυπακοής», παράδειγμα προοδευτικών αλλαγών και διεργασιών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ -είτε το συνειδητοποιεί στην ολότητα του είτε όχι, είτε το μπορεί είτε όχι- εκ των πραγμάτων τού έχει ανατεθεί η ευθύνη να διαχειρισθεί με όρους της Αριστεράς τα λαϊκά οράματα, τη λαϊκή ελπίδα για μια ανθρωποκεντρική κοινωνία, για μια κυβέρνηση των λαϊκών συμφερόντων.
Η ψήφος του λαού έδωσε σ’ αυτή τη φάση, την πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ, με την εντολή να τη διαχειριστεί ως αντισυστημική δύναμη που θα προχωρήσει με τόλμη και σύνεση, σε ρήξεις.
Μέσα στην προεκλογική παραζάλη, δεν πρέπει να «ενταφιαστεί» ένα μεγάλο βήμα κοινωνικής χειραφέτησης που έγινε και βασανίζει και κινητοποιεί τα συστημικά επιτελεία.
Πλατιά λαϊκά στρώματα, εμπιστεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να υπάρξει η Αριστερά ως κυβέρνηση.
Πλατιές λαϊκές δυνάμεις με μια πρωτόγνωρη πολιτική υπέρβαση, έφεραν στο πολιτικό προσκήνιο το ρεαλισμό της ρήξης με το σύστημα όχι ως μελλοντική υπόσχεση, αλλά ως χειροπιαστή και άμεση δυνατότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντικειμενικά, ανέλαβε την τεράστια πολιτική ευθύνη να διαχειρισθεί την ελπίδα ενός λαού για μια καλύτερη ζωή, να διαχειρισθεί ποικίλα ταξικά συμφέροντα διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων και κυρίως να δημιουργήσει μαζικές κοινωνικές υποδομές που θα στηρίζουν μια αριστερή κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, σ΄ ένα πολύ δύσκολο ταξικό αγώνα που έτσι κι αλλιώς έχει ξεκινήσει.
Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει αναλάβει τέτοιες ευθύνες.
Η λαϊκή εντολή ρήξης με το σύστημα, αφορά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και με καμιά ανάγνωση της εκλογικής δύναμης που τους έδωσε, δεν βγαίνει ότι τη δύναμη αυτή πρέπει να την αξιοποιήσουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, συντασσόμενες αντικειμενικά με τον ταξικό αντίπαλο.
Είναι μια δύσκολη αλλά και μια ευλογημένη ώρα για την Αριστερά.
Τελικά, το ιστορικό επίδικο τούτης της στιγμής, δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ή όχι κυβέρνηση.
Είναι, νομίζω, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να τιμήσει έμπρακτα τη λαϊκή ελπίδα για μια άλλη, ανθρώπινη κοινωνία, αν θα καταφέρει να κρατήσει ζωντανό το όνειρο για μια σοσιαλιστική προοπτική.
Σχόλια
