Ο Χριστός πέθανε, ο Μαρξ πέθανε και οι ελίτ αισθάνονται μια χαρά

Το κανονικό σύνθημα κατέληγε «κι εγώ δεν αισθάνομαι πολύ καλά» αλλά χρειάζεται μια ανακαίνιση. Τα αναρχικά συνθήματα του τοίχου είχαν συχνά καταλυτικό πνεύμα και προφητική δύναμη. Ο τίτλος, ο κανονικός και του κειμένου, απλώς επιβεβαιώνει ότι η επανάσταση είναι στο σανατόριο. Τα τελευταία τριάντα και περισσότερα χρόνια επικράτησε ότι άρχοντας είναι ο πλούτος και η καλύτερη μέθοδος να τον αποκτήσεις είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Ωστόσο φαίνεται ότι τελευταία φυσάει αλλιώς, όλο και περισσότεροι δυσφορούν. Στις αρχές του περασμένου μήνα, 2-5 Οκτωβρίου, μια δημοσκόπηση σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 5.000 ατόμων σε πέντε δυτικές χώρες τέθηκε το ερώτημα: Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα άλλο σύστημα εκτός από το νεοφιλελεύθερο; Τις απαντήσεις μπορείτε να τις δείτε στον πίνακα.

Η δημοσκόπηση έγινε από την εταιρία IFOP για λογαριασμό του γαλλικού παραρτήματος του ρωσικού ιστολογίου Σπούτνικ.

Τα ανωτέρω αποτελέσματα, εξηγούν την ταραχώδη εποχή μας αλλά δεν προαναγγέλλουν την ανατροπή του καπιταλισμού, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να γυρίσουν από το άλλο πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Η δημοσκόπηση διαπιστώνει απλώς ότι το νεοφιλελεύθερο πρόσωπο κακογέρασε, γρήγορα, άσχημα, αντιπαθητικά. Είναι ώρα να το θάψεις και να πας σε κάτι άλλο.

***

Ο σεμνός φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου (1925-1981), ένας από αυτούς που διέφυγαν με τη βοήθεια του Γαλλικού Ινστιτούτου από την Ελλάδα του εμφυλίου (Καστοριάδης, Σβορώνος κ.ά.), σημειώνει ότι ο καπιταλισμός παράγει πλούτο πολύ ταχύτερα από τα μαρξιστικά σχήματα, όπου αυτά επικράτησαν. Ο Παπαϊωάννου ήταν μαρξιστής, σφοδρός επικριτής του σταλινισμού και κριτικός στον ίδιο τον Μαρξ, τουλάχιστον τριάντα χρόνια πριν οι δυτικοί αριστεροί διανοούμενοι ανακαλύψουν και τολμήσουν να αντιπαρατεθούν στα γκουλάγκ. Η εκτίμηση του Κ.Π. για την ικανότητα του καπιταλισμού να παράγει γρήγορα πλούτο επιβεβαιώνεται από την θυελλώδη ανάπτυξη της Κίνας. Η εισβολή των ξένων κεφαλαίων ήταν θυελλώδης αλλά πρόκειται για άνευ προηγουμένου παρατεταμένη περίπτωση «ελεγχόμενου καπιταλισμού». Η πολιτική ηγεσία, ο σχεδιασμός, ο απόλυτος έλεγχος της οικονομίας, ανήκει αποκλειστικά στο Κομμουνιστικό Κόμμα, που επιτρέπει στον σημαντικό ιδιωτικό τομέα να λειτουργεί, υπό τον αυστηρό έλεγχό του.

Όπως ο καπιταλισμός άλλαξε πολλά πρόσωπα στα περίπου 400 χρόνια της ζωής του, έτσι και το «άλλο» σύστημα είναι λογικό ότι μπορεί να πάρει πολλές διαφορετικές μορφές, πιο άσχημες ή πιο ελκυστικές από το αποτυχημένο πρόσωπο της Σοβιετικής Ένωσης. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πόλεμοι, οι συμμαχίες, οι κοινωνίες, οι πολιτικές, αλλάζουν όπως τα φίδια πετάνε το παλιό δέρμα τους, μεταμορφώνονται, τίποτα δεν είναι απολύτως «καθαρό» και σταθερό, επικρατούν ρέουσες, υβριδικές μορφές. Τα συστήματα λειτουργίας και διακυβέρνησης, ανθρώπινα κατασκευάσματα, μεταβάλλονται όταν οι συνθήκες αλλάζουν.

Η κρίση, στον ευρύ δυτικό χώρο, δεν ήρθε ταυτόχρονα στην Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, περιλαμβάνοντας και τις ΗΠΑ. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ δημιούργησε την εντύπωση της τελικής νίκης όχι τόσο του καπιταλισμού, αλλά των ΗΠΑ φέρνοντας το «Τέλος της Ιστορίας». Το «Τέλος» ονειρεύτηκαν και οι ναζί με το χιλιόχρονο Ράιχ αλλά και οι κομμουνιστές, με την αταξική κοινωνία, αιώνιο ακύμαντο παράδεισο, τόσο κοντά στο θάνατο. Ψευδαισθήσεις.

Διαφορετικά πολιτικά συστήματα έχουν όμοιες συμπεριφορές σε παρόμοιες συνθήκες. Ο ισχυρός καταφεύγει στη βία ενώ οι διαπραγματεύσεις είναι για τους ισοδύναμους ή επιβάλλονται στον αδύναμο για να υπογράψει την ήττα του

Η διαμάχη των δυτικών χωρών με τη Ρωσία και ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας καθορίζουν στο παρόν τη ζωή μας. Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν δείχνει καθαρά ότι διαφορετικά συστήματα έχουν όμοιες συμπεριφορές σε παρόμοιες συνθήκες. Ο ισχυρός καταφεύγει στη βία, ως εύκολη λύση για να επιβληθεί, από αρχαιοτάτων χρόνων, ανεξάρτητα από διακηρύξεις, ιδεολογίες, πολιτικά συστήματα. Οι διαπραγματεύσεις είναι για τους ισοδύναμους ή επιβάλλονται στον αδύναμο για να υπογράψει την ήττα του. Επιστροφή στον Θουκυδίδη. Ο ισχυρός κάνει ό,τι κάνει επειδή μπορεί. Το ξεκαθάρισαν οι δημοκρατικοί Αθηναίοι στους κατοίκους της Μήλου, πριν τους σφάξουν.

Από την εποχή των Φαραώ, και του Περικλή, ως τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, βασιλιά Ήλιο, τον Κινέζο αυτοκράτορα, τον Τσάρο και σήμερα τις κυρίαρχες ελίτ, ο κανόνας είναι ότι ο κυβερνήτης είναι ένας ή μια ελάχιστη, μικρή ομάδα. Η πρώτη, ίσως και καλύτερη στη λειτουργία της, Δημοκρατία της Αθήνας ήταν «ενός ανδρός αρχή», του Περικλή, κατά τον Θουκυδίδη. Τότε, τουλάχιστον, λογοδοτούσε στο λαό. Σήμερα οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλερ, η κυβερνώσα ελίτ, δεν εμφανίζονται καν στην πολυκοσμία των «εκλεκτών» σε διάφορες Λέσχες Μπίντελμπεργκ όπου συνωστίζεται το υπηρετικό προσωπικό «πρώτης τάξης». Ο Σι Τζινπίνγκ έγινε αιωνόβιος ηγέτης… Έως ότου χάσει την «εύνοια του Ουρανού» και ανατραπεί, κατά την κινέζικη διατύπωση της αποπομπής του εκάστοτε αποτυχημένου αυτοκράτορα.

Οι ελίτ είναι μια χαρά, λέει ο τίτλος παραπλανώντας και επιβεβαιώνοντας την πραγματικότητα. Οι ελίτ κατάφεραν το φαινομενικά αδύνατο. Προστίθενται κάθε χρόνο νέοι δισεκατομμυριούχοι στους παλιούς, διατηρούνται οι υψηλότατες αμοιβές των ανώτατων στελεχών. Αυξάνονται οι φτωχοί, οι κατώτερες αμοιβές μένουν χαμηλές, και οι αντιδράσεις υπό έλεγχο. Η ανάπτυξη (στη Δύση) φυτοζωεί. Τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα περιμένουν, όπως οι πληβείοι της Ρώμης, τα κυβερνητικά επιδόματα που καθιέρωσαν οι συγκλητικοί του ΣΥΡΙΖΑ, για τον επιούσιο άρτο. Οι ελίτ, ανέμελες, σαν τη βασίλισσα που όταν η απλή διαμαρτυρία κάτω από το μπαλκόνι της γινόταν εξέγερση και μετατρέπονταν σε Επανάσταση διαμήνυε με τον υπηρέτη ότι «η βασίλισσα κεντάει».-από το θεατρικό έργο «το Μπαλκόνι» του Ζαν Ζενέ.

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!