Ο τυχοδιωκτισμός και η εκτροπή κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής του πρωθυπουργού. Του Γιώργου Τσίπρα
Η προκλητική κατάληψη του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ από τα ΜΑΤ ενώ η κυβέρνηση δεν έχει καν τολμήσει να φέρει για κύρωση στη Βουλή εντός της προθεσμίας την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που τυπικά έριξε το μαύρο στην ΕΡΤ, συνιστά μια ακόμη ενέργεια σε μια σειρά επιθετικών ενεργειών ως βασική μέθοδο διακυβέρνησης από έναν αδύναμο και γι’ αυτό επικίνδυνο πρωθυπουργό.
Η κυβέρνηση, που βρίσκεται σε αδιέξοδο μπροστά στην ανάγκη να πάρει νέα δυσβάστακτα μέτρα για να καλύψει τα κενά της αποτυχίας του προηγούμενου success story, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα πολλαπλασιάσει τους αντιπερισπασμούς, τις απόπειρες αλλαγής ατζέντας, τις επιθετικές κινήσεις εντός κι εκτός νομιμότητας, σε μια γενική πορεία εκτροπής. Όσο κι αν η ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής και η εισβολή στην ΕΡΤ είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα, από τα οποία το πρώτο συναντά τη συναίνεση του δημοκρατικού κόσμου και το δεύτερο την αποστροφή του, αποτελούν και τα δυο τις πιο πρόσφατες επιθετικές κινήσεις στην ίδια πορεία.
Η μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά μετρά όλους κι όλους 127 βουλευτές της Ν.Δ. και 28 του αλληλοσπαρασσόμενου ΠΑΣΟΚ, με τον αρχηγό του τελευταίου σε καθεστώς ομηρίας λόγω των σκανδάλων, με το μνημονιακό πρόγραμμα σε πορεία κατάρρευσης, την οικονομία καθηλωμένη, το λαό εξουθενωμένο και τις θυσίες του χαμένες, και με την εκλογική απήχηση όχι μόνο του καταποντισμένου ΠΑΣΟΚ αλλά και της Ν.Δ. να βρίσκεται σε ανησυχητική πτώση – και χωρίς το χαρτί της δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης που παίχτηκε στις εκλογές του 2012. Πρόκειται για μια αντικειμενικά αδύναμη κυβέρνηση.
Μια τέτοια αδύναμη κυβέρνηση δεν είναι πολύ δύσκολο να καταρρεύσει κάτω από το βάρος τυχαίων αρνητικών εξελίξεων ή της έκρηξης του κόσμου που δεν αντέχει άλλο. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχει μια αντιπολίτευση που όλες οι τακτικές της κινήσεις και ο σχεδιασμός συντείνουν στην καλλιέργεια και κυρίως στην αξιοποίηση τέτοιων όρων.
Ανεξαρτήτως αν αυτό το τελευταίο συμβαίνει πράγματι, ο πρωθυπουργός έχει συνείδηση της αδυναμίας του και διαθέτει ταυτόχρονα μια ιδιότητα που τον διακρίνει από προγενέστερους πρωθυπουργούς (με εξαίρεση τον Μητσοτάκη) και τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο: είναι πέρα για πέρα αδίστακτος και, «κλεισμένος» εντός μιας ακροδεξιάς αντίληψης και πλαισίου διαχείρισης των σωρευτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, είναι αποφασισμένος να προχωρήσει και «όπου τον βγάλει». Ενέχει, έτσι, η πολιτική του τον τυχοδιωκτισμό ως συστατικό της στοιχείο σε περίοπτη θέση – όπως και την εκτροπή.
Το προκλητικά παράνομο και παγκοσμίως πρωτότυπο κλείσιμο της ΕΡΤ, η διαρκής παρανομία που συνεχίζεται μέχρι και τώρα, και προχθές η προκλητική εισβολή στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο και «τακτική». Το στρίμωγμά του, με την έννοια της επιδίωξης να «πληρώνει» κάθε φορά το μέγιστο δυνατό κόστος για το θράσος που τον διακρίνει ώστε σωρευτικά αυτό το κόστος να οδηγήσει στην κατάρρευση της απονομιμοποιημένης κυβέρνησής του, θα έπρεπε να ήταν βασικό μέλημα της αντιπολίτευσης. Αλλιώς το θράσος Σαμαρά και η ακροδεξιά μικρόνοια δεν αποτελούν θράσος και μικρόνοια παρά απλώς σωστούς ψυχρούς υπολογισμούς ότι μπορεί, αν και από θέση εξαιρετικής αδυναμίας, να ελέγχει την κατάσταση και τις παρενέργειες των ακραίων ενεργειών του.
