Ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει νέα εποχή για τη χώρα, για την ακρίβεια αυτό θέλει. Όχι επειδή διέλυσε τη «Μακεδονική» διαδήλωση. Αυτά τα κάνει και ο Μακρόν. Εδώ κατάλαβαν πως θα ήταν ηλίθιο να αποκαλέσουν φασίστες, όπως τις προηγούμενες φορές, όλους αυτούς τους συγκεντρωμένους ψηφοφόρους, παραμονές εκλογών. Αντί γι’ αυτό είπαν ότι, αορίστως, οι ακροδεξιοί, απέφυγαν να πουν οι Χρυσαυγίτες, ως κουκουλοφόροι εξοπλισμένοι με δακρυγόνα, βγαίνοντας από τη Βουλή, διέλυσαν την τεράστια συγκέντρωση. Το ψεύδος δεν φοβάται το γελοίο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κομμάτι της Αριστεράς (ΚΚΕ εσωτ.) που πάντα ήθελε να γίνει σαρξ εκ της σαρκός της «Ευρώπης», όχι απλώς να ενταχθεί στην Ε.Ε. Το έκανε σε βάρος της χώρας, ευτελίζοντας αξίες και θεσμούς. Η ηγεσία του παραμερίζει τις λαϊκές αντιδράσεις σαν οδοστρωτήρας. Είναι η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι απλώς ένα «υπάκουο σκυλάκι» των ξένων, αλλά έχει ενσωματώσει τον τρόπο του σκέπτεσθαι του ευρωιερατείου. Δεν εκτελεί απλώς εντολές, βαρυγκωμώντας. Τις συμμερίζεται. Χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών κυβερνητικών ελίτ είναι η άμεση, απροκάλυπτη αντιπαράθεσή τους με τη θέληση της πλειοψηφίας για κρίσιμα θέματα(π.χ. το ευρωπαϊκό Σύνταγμα ή το ελληνικό δημοψήφισμα) και η συκοφάντηση των λαϊκών αντιδράσεων.
Η αντιλαϊκή συμπεριφορά δεν έχει σχέση με ιδεολογία αλλά με την επίθεση των ελίτ στο επίπεδο ζωής και την εξέγερση/απάντηση των αστών και των πληβείων. Στην Ελλάδα είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα προσχωρεί σύσσωμο και υιοθετεί τις έξωθεν πολιτικές επιταγές χωρίς εσωκομματική αντίδραση. Δεν πρόκειται για πειθαρχία στην ηγεσία, εκφοβισμό, χρηματισμό κ.λπ. Κάποια από αυτά μπορεί να υπάρχουν. Στην ουσία, όμως, επαναλαμβάνω, πρόκειται για την πλήρη και ανεπιφύλακτη προσχώρηση στις κυρίαρχες αντιλήψεις του ευρωιερατείου. Δεν υπακούουν, συμμερίζονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει στον ιδανικό συνδυασμό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εντάσσει την Ελλάδα στη ζώνη υψηλής εκμετάλλευσης όπως προσδιορίζεται από τις μνημονιακές πολιτικές, της ενσωμάτωσης στην αντίληψη των Βρυξελλών για την (εχθρική) σχέση με τη Ρωσία (ο Κοτζιάς, υπερφιλόδοξος, ήταν απλώς άγαρμπος) και του ανενδοίαστου λαϊκισμού. Ως κυβέρνηση ήταν υπερπολύτιμος, ως αντιπολίτευση θα είναι αναντικατάστατος. Το ευρωιερατείο πιστεύει ίσως στην παλινόρθωση (του ΣΥΡΙΖΑ) για να ολοκληρώσει το έργο, αλλά οι προβλέψεις είναι επικίνδυνες. Όταν μας τέλειωσε η ακλόνητη Μέρκελ τι να πούμε για τους άλλους;
Η κυρίαρχη αστική τάξη, έλεγε προ τριάντα ετών ο Παναγιώτης Κονδύλης, ξεπουλάει τη γεωπολιτική αξία της χώρας με αντάλλαγμα την παραμονή της στην εξουσία. Και πρόσθετε ότι, όταν ξεπέσει αυτή η γεωπολιτική αξία, θα αρχίσει να ξεπουλάει την ίδια τη χώρα
Η κυρίαρχη αστική τάξη, έλεγε προ τριάντα ετών ο Παναγιώτης Κονδύλης, ξεπουλάει τη γεωπολιτική αξία της χώρας με αντάλλαγμα την παραμονή της στην εξουσία. Και πρόσθετε ότι, όταν ξεπέσει αυτή η γεωπολιτική αξία, θα αρχίσει να ξεπουλάει την ίδια τη χώρα. Λίγο ενδιαφέρει αν η ελίτ χρειάστηκε να φορέσει Αριστερό προσωπείο για να το καταφέρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπρώχνει με την τυφλή δύναμη του αναπόφευκτου πεπρωμένου(φυγείν αδύνατον…) προς μια «τελική» εκκαθάριση.
Σε άλλες εποχές ο Τσίπρας θεωρούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, ήταν κατάλληλο όχημα προς την εξουσία και δικαιώθηκε. Αυτή η περίοδος τέλειωσε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παλιώσει, είναι βαρίδι. Με Φίλη, Δρίτσα και Τασία είναι ζήτημα αν μπορεί να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Το πρόβλημα είναι ότι το ορατό, πιθανά φιλικό/συμμαχικό περιβάλλον, είναι φθαρμένο, άρρωστο, διεφθαρμένο, όχι αναγκαστικά επειδή «τα παίρνουν» αλλά επειδή βράζουν στη μετριότητα των τεμενάδων. Ξεγυμνώθηκαν με τις Πρέσπες. Ούτε τις μέρες της Αποστασίας, το 1965 –θα θυμούνται οι παλιοί– δεν είδαμε τέτοιον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας, των πολιτικών προσώπων, των αξιωμάτων.
ΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ η νεοφιλελεύθερη φιλοευρωπαϊκή ελίτ αμερικανικού προσανατολισμού κυριάρχησε στο ΠΑΣΟΚ, αλλά για την κοινωνία παρέμενε μειοψηφία, ξένο σώμα. Ο Σημιτισμός ήταν ανεκτός επειδή διατηρούσε στην εξουσία ένα πλέγμα συμφερόντων, νεόπλουτων αστών. Όποιος έχει διαβάσει τον Αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου, καταλαβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιον χώρο ούτε πρόλαβε να τον διαμορφώσει. Οι Συριζαίοι, όταν κέρδισαν τις εκλογές, απομάκρυναν κάθε πιθανό σύμμαχο για να ελέγξουν το κόμμα και την εξουσία. Και τώρα οι πιθανοί σύμμαχοι είναι υπό διάλυση. Με ρετάλια, το περισσότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι στολή αρλεκίνου, γνωστού και ως γελωτοποιού του βασιλιά. Ιδίως όταν τα μοντέλα που θα ανέβουν στην (πολιτική) πασαρέλα δείχνουν απλώς ξετσίπωτα, οι ραφτάδες παλαιομοδίτες, και το κοινό είναι σταθερά έτοιμο να γιουχάρει κάθε τέτοια απόπειρα από την εποχή που εδονείτο η πλατεία Συντάγματος από την κραυγή (προς τον βασιλιά) «δεν σε θέλει ο λαός, πάρ’ τη μάνα σου και μπρος».
Απομένει η ρύθμιση των λεπτομερειών: ποιοι θα ηγηθούν, από σήμερα έως αύριο, ποιοι θα μπουν στη συντήρηση, ποιοι πάνε στην λήθη, ποιοι θα πάνε με αυτούς τους επικυρίαρχους, ποιοι με τους άλλους, τους Αμερικανούς ή τους Γερμανούς, και ποιοι θα υπηρετήσουν και τους δυο: «την Κική την αγαπώ μα μ’ αρέσει κι η Κοκό». Το πρόβλημα είναι ότι μεταξύ δολαρίου και ευρώ (λέγε με μάρκο) η επιλογή είναι δύσκολη όχι επειδή το πρώτο είναι, όπως λένε, αδύναμο και το άλλο, λέει, πατάει καλύτερα, αλλά επειδή πολλοί πιστεύουν ότι και τα δυο ετοιμάζονται να κάνουν βαθιά βουτιά, όπως το 1929, λίγο πριν να μετακομίσει αυτός με το μουστακάκι από το Μόναχο στο Βερολίνο, ενώ ο άλλος, ο αγέρωχος Ιβάν, νόμιζε ότι έσωζε τον σοσιαλισμό κόβοντας τα κεφάλια των λιγόμυαλων συντρόφων του. Στην υγειά μας ρε παιδιά.
