Της Σοφίας Χατζηλάμπρου
Μια περιπλάνηση διαφορετική βασισμένη στην όσφρηση, όχι τη δική σου.
Σε μια ζωή που όλα πρέπει να έχουν σκοπό, σε μια καθημερινότητα που είναι προκαθορισμένη και ορισμένη με βάση τις υποχρεώσεις και την τήρηση του προγράμματος, με το μόνιμο μπαμπούλα της αργοπορίας να εκκρεμεί σαν τσεκούρι πάνω από τα κεφάλια μας…
Ο χρόνος παγώνει για κάμποσο το πρωί και για κάμποσο το βράδυ. Για σκοπό-χωρίς σκοπό, για υποχρέωση-χωρίς βάρος, για βόλτα χωρίς κόσμο ή και με φίλους.
Αφήνεσαι να σε πηγαίνει… Εγώ απλά συνοδεύω με μάτια κι αφτιά ανοιχτά και πόδια γρήγορα και πρόθυμα.
Η μεγαλύτερη παραχώρηση που μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς. Αφέσου! Kι ας σε πάει όπου θέλει για λίγο.
Ειλικρινά, πόσο καιρό έχεις να αφεθείς; Nα σε πάει κάποιος όπου θέλει;
Ίσως από τότε που ήμασταν παιδιά και οι μανάδες μας μάς κράταγαν σφιχτά από το χέρι κι απλά πηγαίναμε…
Η περιπλάνηση κάνει καλό, το χάζι στο γύρω-γύρω ηρεμεί… ή και όχι… Τουλάχιστον παρατηρείς κάθε μέρα την κίνηση, τους ανθρώπους, τα καλά και τα άσχημα, βλέπεις λεπτομέρειες που πριν δεν είχες καν διανοηθεί. Πού έχει παγίδες ο δρόμος, λακκούβες, «νάρκες» άλλων σκυλιών, πού μαζεύονται οι γάτες, σε ποιο σημείο του πάρκου πετάγονται οι ρίζες από το έδαφος, πού έχει σπάσει η σωλήνα του δήμου και τρέχουν τα νερά εδώ και τρεις ημέρες, τα τροχαία ατυχήματα των βιαστικών στις 9 παρά το πρωί. Πότε γεμίζουν τα σινεμά και πότε τα καφέ είναι άδεια, φαίνεται η διαφορά στην αρχή του μήνα και στο τέλος του, από την κίνηση στα μαγαζιά και τα σούπερ-μάρκετ.
Το φόβο του μαγαζάτορα μην κατουρήσει ο σκύλος έξω από την βιτρίνα του, ποιος περνάει με κόκκινο, ποιος σταματάει πάνω στη διάβαση, ποιος χαμογελάει στη θέα ενός σκύλου, ποιος αφήνει ξηρά τροφή στα πεζοδρόμια για τα αδέσποτα, ποιος φοβάται μην έρθει σε επαφή και αλλάζει πεζοδρόμιο, ποιοι κοιμούνται στα παγκάκια του πάρκου – κι όταν δεν τους δεις κάποιο βράδυ ανησυχείς ότι τους έπιασαν ή κάτι κακό τους συνέβη…
Ποιοι ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν φαγητό, ποιος φούρναρης αφήνει ψωμί κάθε βράδυ στα παγκάκια, σε ποιο σημείο καβατζάρουν τα στρωσίδια τους, πώς κάθονται και καλά αμέριμνοι στο πάρκο μέχρι να πέσει βαριά η νύχτα και να κόψει ο πολύς κόσμος.
Το άγχος να μην κάνεις θόρυβο και τους ξυπνήσεις περνώντας για την μεταμεσονύκτια βόλτα, μέχρι κι η σκύλα καταλαβαίνει ότι έχει πέσει σιωπητήριο και δεν βγάζει κιχ… ακόμα και λαχανιασμένη να ‘ναι, κρατάει την ανάσα της.
Πολλούς άλλους που όλο συναντιέστε και απλά αλλάζετε βλέμματα συγκαταβατικά σαν ένα δειλό «γεια!». Τον τύπο της ΕΛΠΑ που παίζει κρητική λύρα περιμένοντας να τον καλέσουν από το σι-μπι, όλες τις βάρδιες των περιπτεράδων, τους ρακοσυλλέκτες, τον σερβιτόρο από την καφετέρια, κι άλλους ακόμα που δεν έχεις προσέξει, αλλά εκείνοι ίσως ναι.
Ακόμα κι όταν ξεχνάς τι μέρα είναι, οι καλοντυμένοι θα σου φωνάζουν με τον τρόπο τους «Σάββατο είναι, βλάκα, βγες για κανά ποτό, τράβα κανά σινεμά!».
Οι κοινωνιολογικές αναλύσεις εσωτερικής καύσης δίνουν και παίρνουν ενώ περπατάς αμίλητος.
Τα σκυλιά μοιάζουν στα αφεντικά τους και μπορώ να το επιβεβαιώσω αν κρίνω από αυτά που βλέπω στις διαδρομές μου, την τρελή με τη βέργα και τα δυο σκυλιά της που αλυχτούν σαν δαιμονισμένα.
Τους νέους με τα όλο ενέργεια σκυλιά τους, τους γεροπαράξενους που αν κάνεις να πλησιάσεις, το σκυλί τους γαυγίζει για να σε διώξει. Τους ήρεμους και χαμογελαστούς που και τα σκυλιά τους είναι άνετα και φιλικά, τους εύσωμους με τα σκυλιά που γρυλίζουν και είναι συνήθως από ράτσα με άγρια ένστικτα εκπαιδευμένα με ξύλο και τρόμο από τα αφεντικά τους, που κάτω από τις μπλούζες τους κρύβουν τατουάζ με σβάστικες και «αίμα-τιμή».
Τα κορίτσια που το πήραν για να ξεπεράσουν κάποιον άντρα, ή τους άντρες που το σκυλί τούς ξέμεινε ενθύμιο από πρώην σχέση ή ακόμα κι εκείνους που πήραν σκύλο γιατί είναι τρελή γκομενοπαγίδα.
Τον τελευταίο καιρό, αυτή η βόλτα αρχίζει να είναι όλο και λιγότερο μοναχική μιας και αυξάνονται διαρκώς οι περιπλανώμενοι με σκύλους, όσο η μοναξιά σφίγγει τόσο θα αντικαθιστούμε τους ανθρώπους με τα ζώα.
Υπάρχει μια φράση άρρωστη και παρανοϊκή που λέει: «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα». Δεν την ασπάζομαι, αλλά όσο η κρίση θα είναι αξιακή και ηθική τόσο θα απογοητεύονται οι άνθρωποι από τους ανθρώπους, τόσο θα ψάχνουν να διοχετεύσουν αγάπη σε ασφαλείς αποδέκτες.
