Του Στάθη Τραχαναντζή*. Επτά παρατάξεις, χωρισμένες σε τρία ξενοδοχεία. Αυτή ήταν μία «σημαντική» καινοτομία του συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Καμία αγωνία για το αποτέλεσμα.
Τα περισσότερα «κουκιά» είχαν μοιραστεί εδώ και μερικές εβδομάδες. Οι σύνεδροι της ΠΑΣΚΕ μαζί με αρκετούς κομματάρχες (που δεν ήταν ούτε καν σύνεδροι) χειροκρότησαν όρθιοι την τελική ομιλία του Γ. Παναγόπουλου. Μου θύμισαν του υπερασπιστές πολίτες της Β. Κορέας που «έκλαιγαν» υποχρεωτικά τον ηγέτη τους που θα έχανε μια μάχη. Ο Γ. Παναγόπουλος άκρως συναισθηματικός, απολογητικός στο εσωτερικό ακροατήριο της ΠΑΣΚΕ. Μέχρι τον Αντρέα Παπανδρέου θυμήθηκε παραφράζοντας την ατάκα του λέγοντας ότι «Η ΠΑΣΚΕ δεν εκχωρείται, δεν τεμαχίζεται, δεν κληρονομείται» θέλοντας να απαντήσει στην νέα παράταξη ΕΜΕΙΣ που προήλθε από τα σπλάχνα της ΠΑΣΚΕ. Υπήρξε ιδιαίτερα αιχμηρός απέναντι στην Αυτόνομη Παρέμβαση, τον ΣΥΡΙΖΑ και την παράταξη ΕΜΕΙΣ. Ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ αφιέρωσε το 80% της ομιλίας του στο αντίπαλο δέος την Αυτόνομη Παρέμβαση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτόν δεν υπάρχει ούτε ΠΑΣΚΕ ούτε ΔΑΚΕ στο Συνέδριο. Τους βρήκε πάντως και τους δύο, υποστηρικτές στη «διαδικασία» της νομιμοποίησης των νόθων συνέδρων και αντιπροσώπων. Οι εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ αναλώθηκαν και μάλιστα με ιδιαίτερη «κινητική» διάθεση, στη διένεξη για την επικράτηση σαμαρικών ή καραμανλικών. Οι εκπρόσωποι της Αυτόνομης Παρέμβασης προσπάθησαν με τις ομιλίες τους να μιλήσουν για τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα, για την απόδραση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ από αυτήν και τους αγώνες των εργαζομένων. Το ερώτημα ήταν αν υπήρχε κανείς με διάθεση να τους ακούσει.
Το εκλογικό αποτέλεσμα του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, πάντως, αναμφισβήτητα αποτελεί μια μικρή ρωγμή στο «σύστημα» ΓΣΕΕ. Μια ρωγμή που μπορεί η ενωτική κινηματική δράση της ριζοσπαστικής συνδικαλιστικής Αριστεράς να την διευρύνει. Μια μικρή ρωγμή που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να βοηθήσει στην επιστροφή των συνδικάτων και του συνδικαλισμού. Προϋποθέσεις που έχουν να κάνουν με τις δικές μας κόκκινες γραμμές. Που έχουν να κάνουν με τη σταθερή αντίθεση μας με τον εργοδοτικό, κυβερνητικό, γραφειοκρατικό, αναθετικό και πολιτικάντικο συνδικαλισμό που διχάζει. Που έχουν να κάνουν με τη διαρκή και καθημερινή στήριξη μας στο μαχητικό, αδιαμεσολάβητο, αποτελεσματικό συνδικαλισμό που ενώνει στη δράση εργαζόμενους, επισφαλείς, άνεργους, νέους και νέα θεματικά κοινωνικά κινήματα. Μέσα από τη δράση των συνδικάτων αναδεικνύουμε την αξία της αλληλεγγύης, την ανιδιοτέλεια των συνδικαλιστών, την προσφορά στους συναδέλφους χωρίς ανταλλάγματα χωρίς κανένα προνόμιο για τους συνδικαλιστές. Γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και ποιους έχουμε αντιπάλους. Η ενοποίηση του αγώνα της εργατικής τάξης είναι σήμερα απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε.
Με την κοινή δράση τους εργαζόμενοι, συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα μπορούν γκρεμίσουν οριστικά τους ηγέτες της ήττας του εργατικού κινήματος. Όλους αυτούς που επέτρεψαν στις κυβερνήσεις, τους εργοδότες, την τρόικα, το ΔΝΤ, να κάνουν πλιάτσικο στα εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Όλους αυτούς που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου μεταξύ μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου που έχει πραγματοποιηθεί σε ευρωπαϊκή χώρα, τις τελευταίες δεκαετίες.
Μπορούμε να συμμετέχουμε αποφασιστικά στην προσπάθεια για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα.
της Αυτόνομης Παρέμβασης
