Δεν νομίζω πως είναι υπερβολή.
Τούτη η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση, έχει δυσφημίσει όσο κανείς την Αριστερά.
Καίρια, μακροπρόθεσμα και από τα «μέσα».
Μέσα σε 2-3 χρόνια, τέτοια υπονόμευση και τόση δυσφήμηση της Αριστεράς κανείς δεν κατάφερε.
Το νοιώθουν πολύ καλά οι απλοί αριστεροί άνθρωποι, η κοινωνική Αριστερά.
Το νοιώθουν ακόμα και όσοι εντός ΣΥΡΙΖΑ γαντζώνονται από την ψευδαίσθηση πως μαζί με την «κανονικότητα» θα επιστρέψει και η χαμένη τιμή της Αριστεράς,.
Η πολιτική πρακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν πλήττει απλά την «εικόνα» της Αριστεράς, αλλά στο όνομα του «αριστερού εκσυγχρονισμού και ρεαλισμού», στοχεύει στην πλήρη ανακατασκευή θεμελιωδών προτύπων και αξιών της Αριστεράς.
Αξιών που οικοδομήθηκαν με αίμα και θυσίες, ενστερνίσθηκαν και διαφυλάχτηκαν με αίμα και θυσίες για δεκαετίες από πλατιά λαϊκά στρώματα.
Είναι ορατή μια υπονόμευση και δυσφήμιση της Αριστεράς, που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε στο όνομα της «κυβερνητικής απειρίας», ούτε με την «κρισιμότητα» της πολιτικής στιγμής, ούτε βέβαια με τη λογική αναγκαίων αριστερών ελιγμών στη «μάχη» του ΣΥΡΙΖΑ με το σύστημα.
Απλά, η πλήρης και γρήγορη ενσωμάτωση του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα και η στρατηγική επιλογή του στον «κυβερνητισμό», τον αναγκάζει από τη μια να κρατά επαφή με το όποιο «αριστερό» ακροατήριο του έμεινε και από την άλλη να διαβεβαιώνει τους συστηματικούς πολιτικούς πάτρωνές του πως είναι ο μόνος ικανός «να κάνει τη δουλειά».
Βασικό ζητούμενο, του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, είναι η παραμονή στην κυβέρνηση και η διεκδίκηση της πραγματικής εξουσίας, με την ταυτόχρονη δημιουργία ενός νέου «αριστερού» πολιτικού μηχανισμού και ενός νέου κοινωνικού στρώματος, που θα τους στηρίζει στο όνομα των απαραίτητων «μεταρρυθμίσεων» και στην αποτροπή της ανακατάληψης της κυβέρνησης από τη δεξιά.
Ένας τέτοιος πολιτικός στόχος είναι απαραίτητο να συνοδευτεί και με την ανάλογη «αριστερή» ιδεολογική επένδυση.
Δύσκολο εγχείρημα που μέχρι τώρα, όμως, το φέρνουν σε πέρας με αξιοθαύμαστη μαεστρία, χάρις και στη πρότερη ευδόκιμη θητεία τους στο άθλημα «πατώ σε δυο βάρκες», επί εποχής ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, της αριστεράς και της προόδου, βεβαίως.
Επιχειρείται να οικοδομηθεί και να υιοθετηθεί από πλατιές κοινωνικές δυνάμεις μια νέου τύπου «αριστερή» ιδεολογία και πολιτική πρακτική.
Μια «αριστερά» στα μέτρα τους.
Μια «νέα» αριστερή κοινωνική συνείδηση και, μάλιστα, στο όνομα του εκσυγχρονισμού της Αριστεράς.
Γίνεται μια πολύμορφη προσπάθεια από το ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει κοινωνικά αποδεκτό ότι «άλλη λύση δεν υπάρχει».
Το βασικό «γήπεδο» είναι ο καπιταλισμός, η Ε.Ε., οι «αγορές» και ο μόνος που «κάτι καλύτερο μπορεί να κάνει», σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε άλλη αριστερή φωνή, αυτόματα εξοβελίζεται ως ουτοπική, ως σταλινική, ως γραφική και παλιομοδίτικη.
Γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια από τα επιτελεία της κυβέρνησης να γίνει πλατιά αποδεκτή η λογική της πολιτικής «ανάθεσης» σε νέους, άφθαρτους, «καθαρούς» ανθρώπους.
Το λαϊκό κίνημα είναι καλό για διαμαρτυρία και πορείες, αλλά μέχρις εδώ.
Επιδιώκουν να φτιάξουν ένα νέο τύπο αριστερού. Τον αντιδεξιό, τον αντίπαλο του «Κούλη».
Επιχειρούν την πολιτική κάθαρση και την πάταξη της διαφθοράς, μέσω δημοσιοποίησης σκανδάλων και όχι με μέτρα που θα χτυπούν στη ρίζα τη διαπλοκή πολιτικής και οικονομίας.
Η διαφορά με τη «δεξιά» δεν έχει να κάνει με τον τρόπο άσκησης της πολιτικής, αλλά επικεντρώνεται στο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, στον πρότερο έντιμο βίο του.
Οι «αριστερές» πολιτικές της λαϊκής εξαθλίωσης είναι προϊόντα ανάγκης και όχι δεξιά πολιτική.
Είναι το τίμημα για να έχουμε –η μόνη χώρα στην Ευρώπη- μια «αριστερή» κυβέρνηση.
Με κάθε τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
«Τον Πάνο να τον αγαπάτε. Να έχετε διαφωνίες, αλλά να τον αγαπάτε», δήλωσε ο Βίτσας απερχόμενος.
Και τον Κουβέλη που σκυλοβρίζατε να τον αγαπάτε, θα πρόσθετα.
Η πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ, συντηρητικοποιεί συνολικά την κοινωνία και πληγώνει καίρια και μακροπρόθεσμα την Αριστερά.
Μια Αριστερά, που δε φαίνεται να το πολυκαταλαβαίνει.
