Ελληνική Νύχτα
Την ακούμπησε ο Άνεμος στον Εξώστη
όπως θ’ ακουμπούσε ένα πουλί ή ένα φλάουτο.
Με κοίταζε χρόνια, καμιά φορά την ξεχνούσα,
όμως ήξερα πως με κοίταζε. Την ώρα του ύπνου,
ονειρευόταν μαζί μου. Ένα ταξίδι
στην άνοιξη ενός καιρού που δεν θα ’ρθει,
στο χιόνι μιας ατελεύτητης ερημιάς.
Άπλωνε κάποτε το χέρι
για να πάρει ένα τίποτα. Το χνούδι μιας θύμησης,
την αγκίθα μιας θλίψης,
την αρχή ενός χαμόγελου
που μετανιώνει. Νομίζω πως δεν άκουσα
ποτέ τη φωνή της. Την είχε ακουμπήσει
στον ουρανό.
Χάθηκε όπως χάνεται ένα πουλί ή ένα φλάουτο
στο παιχνίδι του ανέμου.
Από τότε κελαρύζει αδιάκοπα
χωρίς να με κοιτάζει ποτέ.
Η Άννα στο θαλασσινό μου απόγεμα
Αχνή ζωγραφιά το ακρογιάλι.
Γαλαζωπό φως ακύμαντο,
χωρίς αναβαθμούς, στα νερά,
στ’ αντικρινά βουνά, στον ουρανό.
Σταματημένο φως, σαν έτοιμο
να ξαναγεννηθεί ή να πεθάνει.
Και το μάκρος του απέραντο κι έρημο,
κατακεί που μ’ εγκαταλείπανε,
χορευτικά, τα μαλλιά της.
Ο ένοχος
Λίγο πριν φύγει, απολογήθηκε: «Τίποτ’ άλλο δεν ξέρω.
Βέβαια, πουλιά μιλούσανε στο ύπνο μου θυμούμαι
με μια ένταση τρομαχτική, ώσπου χάνονταν
στο θαμπό φως. Έπειτα, εκείνα
των κοριτσιών τα γυμνά χέρια, τόσο αλλόφρενα
πριν απ’ τον έρωτα, στον έρωτα, μετά απ’ τον έρωτα,
μελετώντας το απελπισμένο ταξίδι. Ακόμα,
τα μάτια μιας γυναίκας που μ’ αγάπησε σιωπηλά
και που την ξέχασα σε μια γωνιά της ψυχής μου.
Και το ζεστό μαντίλι της μητέρας. Τι άλλο…
Άραγε εσείς, συλλογιέμαι, κουβαλάτε στο στήθος σας
μια μοίρα πιο όμορφη και πιο σκληρή,
για να μου λέτε να φύγω;»
Μιλούσε ο φίλος
Μιλούσε ο φίλος κι ήταν όλος μέσα
στην ποίηση. Σκυμμένοι ακούγαμε. Φτερά και φώτα
σπαθίζανε τον ουρανό κι άνοιγε ο δρόμος
για μια απροσδόκητη νεότητα. Ήταν βέβαιο,
κανείς δεν πρόφταινε ν’ αγγίξει κάποιο νόημα
άλλο απ’ την έξοχη ελευθερία. Σε μια στιγμή,
γυρίζοντας τον κοίταξα. Το πρόσωπό μου,
τρόπαιο των χρόνων, το μισό στη νύχτα,
το άλλο μισό παλεύοντας με άξαφνες λάμψεις,
αναζητούσε από το νέο κορίτσι
που ονειρευόταν πλάι του, μια υπόσχεση σπαραχτική
για ένα ταξίδι μες στην ποίηση, μετά απ’ το ποίημα
που είχε τελειώσει.
