Του Θεόδωρου Τσελεπή. Πριν από 2 χρόνια, επισκέφθηκα στο Αίγιο τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου της ΕΑΣ.
Δεν ήξερα τι θα δω και χάρηκα όταν η Ουρανία, η πρόεδρος του Σωματείου και τα υπόλοιπα παιδιά με ξενάγησαν στους χώρους παραγωγής. Δεν τους είχα πει τίποτα τότε, μα σήμερα μπορώ να πω πως με μεγάλη δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα μου αντικρίζοντας τον χώρο.
Τεράστιες εγκαταστάσεις που θα ζήλευε κάθε εργοστασιάρχης. Πρέσες υπερσύγχρονες. Ηλεκτροκολλήσεις argon, φρέζες, τόρνοι, βούτες, δράπανοι. Σαν το παιδάκι στο παιχνιδάδικο τα ήθελα όλα.
Κάποτε στο εργοστάσιο αυτό δούλευαν 3 βάρδιες. Κατασκεύαζαν τα πάντα. Το προσωπικό έμπειρο και αν του δίνονταν η δυνατότητα θα μπορούσε να κατασκευάσει από θήκη για όπλο μέχρι το πιο σύγχρονο όπλο. Πολλοί από τους εργαζόμενους μπήκαν στην εταιρία παιδάκια και σήμερα έχουν εγγόνια. Το έβλεπα στα μάτια τους. Αγωνιούσαν για τη ζωή τους και για την επιχείρηση. Την αισθάνονται δική τους. Το εργοστάσιο ήταν μια μικρογραφία της Ελλάδας. Οι εργαζόμενοι σε αναβρασμό ζητούσαν, απλά, το αυτονόητο. Δουλειά. Τίποτα άλλο. Να τους αφήσουν να δουλέψουν και να τους πληρώνουν στην ώρα τους. Και το κράτος της αλητείας, τους άφηνε απλήρωτους, τους συκοφαντούσε και τους οδηγούσε σε μαρασμό και απόγνωση.
Σήμερα έρχεται ο ακροδεξιός αποτυχημένος πρωθυπουργός Σαμαράς, μαζί με τον εκπρόσωπο των τραπεζιτών Στουρνάρα και τη Φώφη που έκανε καριέρα με το επίθετο του πατέρα της (άραγε, τι να λέει αν τη βλέπει από κάπου ψηλά;) κρυβόμενοι πίσω από τις επιταγές της τρόικας και μιλάν για κλείσιμο της Αμυντικής Βιομηχανίας. Είμαι σίγουρος πως το κλείσιμο θα είχε έρθει προ πολλού, αν οι εργαζόμενοι στο Αίγιο καθόντουσαν στα αβγά τους όλο αυτό το διάστημα. Όμως, ποτέ δεν το έβαλαν κάτω. Με μαζικές συνελεύσεις, με σωματείο πραγματικά μαχητικό, με πορείες στην Πάτρα, στο Αίγιο, στην Αθήνα τους χαλούσαν τη σούπα.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τις αποφάσεις των εντολοδόχων της τρόικας, ξέρω μόνο τι αισθάνομαι. Αισθάνομαι οργή. Αν είσαι «μουτζούρης» και δεις τα εργαλεία στο χώρο του εργοστασίου, τους εργάτες με τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα και τα σκληρά χαρακωμένα χέρια, ματώνει η ψυχή σου. Άραγε, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έπαιρναν το εργοστάσιο στα χέρια τους; Αν είχαν το κράτος δίπλα τους να τους παραγγέλνει προϊόντα; Αν δεν είχαν τον κάθε τυχάρπαστο τεμπέλη, χαραμοφάη, άσχετο, αποτυχημένο πολιτευτή με παχυλό μισθό να το παίζει διευθυντής; Αν τους άφηναν να αυτοσχεδιάσουν δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη για την πείρα και τις γνώσεις τους; Σίγουρα όλοι θα μιλούσαμε για πρότυπο επιχείρησης. Δεν θέλουν όμως. Δεν θέλουν να αφήσουν να αναπτυχθεί καμία βιομηχανία στην Ελλάδα. Δεν θέλουν οι εργαζόμενοι να έχουν λόγο. Δεν θέλουν να χάσουν τις μίζες τους και τους παχυλούς τους μισθούς.
Αυτό πλέον είναι γνωστό σε όλους και κυρίως στους ίδιους τους εργαζόμενους. Το ερώτημα που προκύπτει, πλέον, είναι ένα. Μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει την κατάσταση; Μπορεί και θέλει να αφουγκραστεί τις αγωνίες και τα όνειρα των εργαζομένων των ΕΑΣ και της κάθε ΕΑΣ; Θα στηρίξει και θα στηριχθεί στην πείρα των εργαζόμενων; Αυτό είναι το στοίχημα της επόμενης μέρας.
Και κάτι ακόμα τελευταίο μα πολύ σημαντικό, κατά τη γνώμη μου. Όλοι αυτοί που αποφασίζουν για το κλείσιμο των ΕΑΣ και των υπολοίπων τμημάτων και εργοστασίων, είναι άνθρωποι που πληρώνουν ηλεκτρολόγο για να αλλάξουν μία λάμπα στο σπίτι τους. Που ποτέ δεν πείνασαν. Που ποτέ δεν είδαν το ψυγείο του σπιτιού τους αδειανό. Είναι άνθρωποι που μισούν όλους εμάς, που με τα χέρια μας και το μυαλό μας μπορούμε να κατασκευάσουμε τα πάντα από το μηδέν. Και το ξέρουμε, εμείς οι «μουτζούρηδες», πως η χαρά της δημιουργίας και η αναγνώριση του ταλέντου μας, είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε υλική ανταμοιβή. Αυτό το ξέρουν οι λακέδες της εξουσίας και γι’ αυτό μας μισούν Ουρανία.
Καλή αντίσταση αδέρφια…
