Δύο χρόνια «απελευθέρωσης» γιόρτασε η Λιβύη στις 23 Οκτωβρίου.
Ωστόσο, η απαγωγή του πρωθυπουργού Αλί Ζεϊντάν στις 11 Οκτωβρίου, αναδεικνύει την αποτυχία του μετα-κανταφικού κράτους με τη συνεχιζόμενη ύπαρξη διαφόρων κέντρων εξουσίας. Η ολιγόωρη απαγωγή κορύφωσε την πολιτική κρίση, ωστόσο διέσωσε προσωρινά τον Ζεϊντάν ο οποίος κατονόμασε δύο ισλαμιστές βουλευτές για την απαγωγή του.
Υπάρχουν πολλοί εχθροί για τον τελευταίο.
Πρώτον, το Κογκρέσο όπου κυριαρχούν οι ισλαμιστές και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι οι οποίοι, θορυβημένοι από την προσέγγιση με το μετα-Μόρσι καθεστώς στην Αίγυπτο, επεδίωκαν τη διοργάνωση ψηφοφορίας για την αποπομπή του φιλελεύθερου Ζεϊντάν.
Δεύτερον, η ανερχόμενη «Σύνοδος Φυλών και Πόλεων Λιβύης», η οποία πέραν του αιτήματος για εκλογές, προωθεί μέτρα εθνικής συμφιλίωσης όπως η επιστροφή φιλοκανταφικών προσφύγων.
Τρίτον, οι ριγμένες μειονότητες (Τέμπου, Βέρβεροι, Τουαρέγκ), που κατέλαβαν το Κογκρέσο το καλοκαίρι.
Τέταρτον, κυβερνητικές δυνάμεις, συνδεόμενες με την παρακρατική ένοπλη ομάδα «Αίθουσα Επιχειρήσεων Λίβυων Επαναστατών» και την Υπηρεσία Κατά του Εγκλήματος, που ενεπλάκησαν στην απαγωγή του.
Τέλος, το φεντεραλιστικό «Μεταβατικό Συμβούλιο Κυρηναϊκής» που κατέλαβε τις εγκαταστάσεις πετρελαίου, βυθίζοντας την παραγωγή του πετρελαίου στο 10% συγκριτικά με το 2011.
Υπάρχει μια γενική δυσφορία που χρεώνει στον Ζεϊντάν την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας με την απαγωγή και μεταφορά στις ΗΠΑ, του Άμπου Α’Νας Α’Λίμπι, υπόπτου για τις αντιαμερικανικές επιθέσεις σε Κένυα και Τανζανία το 1998, οργανωτή της απόπειρας δολοφονίας του Μουμπάρακ το 1995 και στη συνέχεια φιλοξενούμενου στο Κατάρ. Ωστόσο, της δυσφορίας αυτής δεν επωφελούνται οι ισλαμιστές, εξίσου απομονωμένοι μετά το κύμα βίας και ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του αρχηγού της Στρατιωτικής Αστυνομίας στη Βεγγάζη.
Σε αυτό το διαλυτικό κλίμα δεν εξέπληξε κανέναν η παράταση, λόγω μειωμένης προσέλευσης, της προθεσμίας για κατάθεση υποψηφιοτήτων για την 60μελή Συντακτική Συνέλευση.
Πέτρος Αλ Αχμάρ
