Δεν κατανοώ τις θρηνωδίες στην πτώση των κρατικιστικων απόψεων των καπιταλιστικών, σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών οικονομικών συστημάτων. Δεν κατανοώ το να προσπαθούμε τη διατήρηση αυτών των συστημάτων. Αλλά κατανοώ ότι το χθες πάντα επιβάλλεται, απαντώντας με φόβο στην αδιάκοπη διαδικασία τού γίγνεσθαι και του μεταβατικού.
ΚΡΙΣΗ. Δεν κατανοώ το να ακυρωνόμαστε σε «επιπεδοτητες» franchise προτύπων. Επενδύουμε και συνομιλούμε με το μπάσταρδο είδος, αντιφέγγισμα της διεθνούς τέχνης. Δεν κατανοώ το να μας οδηγούν σε νόθες αξίες και μεγέθη, οι προικοθήρες της τεχνεμπορίας. Κατανοώ την τέχνη που πάλλεται χωρίς να εγκιβωτίζεται σε ιδεολογήματα. Ο λόγος των μορφών, των ιδεών, του ήχου, πάντα βρίσκει τις απαντήσεις και συναντά το «νέο» μέσα από τις εσωτερικές του αλληλουχίες.
ΚΡΙΣΗ. Στα συρματόσχοινα του Santiago Calatrava, δόξα στην καύση του εφήμερου συμβάντος, κρέμεται η πολιτιστική μας παθογένεια. Εκεί τα ντοπαρίσματα των αθλητών μας, η Siemens, εκεί το κιτς-πάρτι του νέου ρωμαϊκού παραληρήματος, να ίπταται του ολυμπιακού σταδίου ως εκδοχή της τεχνολογίας στην τέχνη …
ΚΡΙΣΗ. Κατανοώ την αγωνία, εάν το «νέο» μάς συμπεριλάβει ή μας επιχωματώσει, μα προσδοκώ τη συγκρότηση ενός κοινωνικού λόγου, την σχέση της κοινωνίας με τη φύση και τη δημοκρατική αντίληψη της τεχνολογίας και επιστήμης.
Χρήστος Ν. Θεοφίλης
ΚΡΙΣΗ. Στα συρματόσχοινα του Santiago Calatrava, δόξα στην καύση του εφήμερου συμβάντος, κρέμεται η πολιτιστική μας παθογένεια. Εκεί τα ντοπαρίσματα των αθλητών μας, η Siemens, εκεί το κιτς-πάρτι του νέου ρωμαϊκού παραληρήματος, να ίπταται του ολυμπιακού σταδίου ως εκδοχή της τεχνολογίας στην τέχνη …
ΚΡΙΣΗ. Κατανοώ την αγωνία, εάν το «νέο» μάς συμπεριλάβει ή μας επιχωματώσει, μα προσδοκώ τη συγκρότηση ενός κοινωνικού λόγου, την σχέση της κοινωνίας με τη φύση και τη δημοκρατική αντίληψη της τεχνολογίας και επιστήμης.
Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Σχόλια
