Του Μάριου Διονέλλη.
Τα τρίκυκλα είναι και πάλι εδώ. Σε μια Ελλάδα που πλήρωσε πολύ ακριβά το παρακράτος, που συμπλήρωσε 50 χρόνια από τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη.
Δεν είναι πια παρακράτος. Είναι του κράτους θεσμικοί εκπρόσωποι. Με θέση στο Κοινοβούλιο και βουλευτική ασυλία.
Ντύνονται με στυλ και κάτω από τα μανίκια κρύβουν τα τατουάζ με την κέλτικη γραμματοσειρά, οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα και στο κάθισμα του συνοδηγού χάσκει το κουμπούρι που ποτέ δεν έκρυψαν ότι το κουβαλούν παντού μαζί τους, ακόμα και μέσα στη Βουλή.
Ο Καιάδας λίγο έλειψε να το τραβήξει κατά του δημάρχου Αθηναίων. Τα μηχανάκια στις εισόδους της Βουλής βαράνε σαν τρελά όταν ανιχνεύουν το σιδερικό και εκείνοι περνάνε επιδεικτικά ξανά και ξανά, σαν κακομαθημένα παλιόπαιδα που το βρήκαν παιχνίδι.
Και η μαμά τους η Δημοκρατία, με τα νεύρα τσατάλια προσπαθεί να τα ανεχτεί και αυτά δίνοντας το παράδειγμα. Κι ας είναι ήδη ορκισμένοι εχθροί της, πριν καλά-καλά μεγαλώσουν.
Παραζαλισμένη εκείνη, μπερδεμένη στα μπλεγμένα καλώδια της συγκυβέρνησης προσπαθεί να ψηφίσει έστω έναν αντιρατσιστικό νόμο και δεν το καταφέρνει ούτε αυτό, αφού δε βγαίνουν οι συσχετισμοί…
Μάλλον δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ξυπνήσει. Το πρώτο μπαμ θα είναι αυτό που θα τη βγάλει από το λήθαργό της.
Μακάρι να βγω ψεύτης μα ένα από αυτά τα κουμπούρια σε λίγο καιρό θα χτυπήσει. Και τότε θα τρέχουμε. Και εμείς και η Δημοκρατία…
