Δυο εικόνες-βόμβες σε ένα κλίμα γενικής απαξίωσης
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Τα τρέχοντα δημοσιογραφικά είναι καμιά φορά αληθινές βόμβες: Εικόνα πρώτη, ο κ. Πανούσης. Εικόνα δεύτερη, ο κ. Φίλης.
Πανούσης: Η εικόνα αρχίζει με τον ξυλοδαρμό του βουλευτή της Ν.Δ. κ. Κουμουτσάκου από χρυσαυγίτες, ενώ ωρύονται οι πάντες. Ωστόσο, η αστυνομία συλλαμβάνει το μόνο άτομο που δεν εμφανίζεται στην TV να χτυπάει τον βουλευτή, αλλά τον απομακρύνει από το πεδίο. Όσοι εμφανίζονται να χτυπάνε τον κ. Κουμουτσάκο παραμένουν άφαντοι από την Κυριακή ώς την Τετάρτη, οπότε η μια ύποπτος δεν συλλαμβάνεται αλλά προσέρχεται μόνη της ο δε άλλος συλλαμβάνεται ξημερώματα. Ο υπουργός κ. Τόσκας (που είχε υποσχεθεί συλλήψεις από την περασμένη Κυριακή) μένει κάπως έκθετος… Έως την Τετάρτη ουδεμία αγωνία για τη σύλληψη των «ναζί εγκληματιών» της Χ.Α., όλοι κάνουν υπομονή Βούδα.
Αμέσως μετά τον ξυλοδαρμό του Κουμουτσάκου, ο κ. Πανούσης θυμάται ξαφνικά ότι κάποιοι απειλούσαν τη ζωή του, όταν ήταν υπουργός. Και λέει ότι πολιτικά πρόσωπα, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, σχετίζονται με τις απειλές και την τρομοκρατία. Ακροδεξιοί τραμπούκοι και αριστεροί τρομοκράτες είναι η εικόνα, όπου οι αριστεροί αποσπούν τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο κ. Κουμουτσάκος δεν διευκρινίζει το ρόλο του «διασώστη», τον προφύλαξε ή όχι; Άγνωστο γιατί σωπαίνει. Αγνωμοσύνη; Σωπαίνει και η Αστυνομία για το ποιόν του «διασώστη», τις πολιτικές ή άλλες δραστηριότητές του. Η Δικαιοσύνη, όμως, τον στέλνει φυλακή. Ωστόσο, ο κ. Κουμουτσάκος περνάει σε δεύτερο πλάνο και τη σκυτάλη παίρνει θεαματικά ο κ. Πανούσης που καλείται να καταθέσει στη Βουλή, όπως και ο διοικητής της ΕΥΠ, κλήση τυπικά ορθή αν και δουλειά μιας μυστικής υπηρεσίας μάλλον δεν είναι να ρίχνει δημοσίως φως σε, προφανώς, αδιαφανείς υποθέσεις.
[Παρένθεση αρ. 1. Κάποιος Ευρωπαίος επίσημος ή σχολιαστής, δεν το συγκράτησα, είπε προσφάτως ότι η κυβέρνηση δεν ελέγχει απολύτως τους κρατικούς μηχανισμούς… (Η αναφορά/ανάρτηση έγινε σε ξένο ιστολόγιο).]
[Παρένθεση αρ. 2. Το κράτος συνομιλεί με τους πάντες και συναλλάσσεται (κρυφά) με τους πάντες εν ονόματι του κρατικού συμφέροντος. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες, υποκρισίες και βλακείες.]
Οι Πόντιοι κατηγορούνται (με τακτ…) ότι είναι συνυπεύθυνοι του ξυλοδαρμού, από τους χρυσαυγίτες, στην Αθήνα. Ακολουθεί αντίστροφος ξυλοδαρμός χρυσαυγιτών στη Θεσσαλονίκη, από Πόντιους. Ισοπαλία εντυπώσεων. Ωστόσο, υπάρχει η απορία: Κανείς δεν αναρωτιέται, ιδίως στην Αριστερά, πώς άραγε βλέπει ο κόσμος αυτό το μπάχαλο – τραμπουκισμοί των «ναζί», αριστερή «τρομοκρατία», κυβερνητικές μηνύσεις κατ’ αγνώστων (δηλαδή κατά Πανούση, πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ), Πόντιοι (βλ. και Φίλης), μετανάστες (όπου φήμες, καταφανώς κακόβουλες, ότι θα πάρουν τα σπίτια από «κακοπληρωτές» Έλληνες για να στεγάσουν δυστυχείς πρόσφυγες), κομμένες συντάξεις. Ποιος μπορεί να επωφεληθεί από τη γενική απαξίωση των πάντων;
[Η παρένθεση αρ. 3 παραπέμπει στα καφενεία και άλλους τόπους συνάθροισης όπου ψιθυρίζουν ότι θα μας βάλουν να αλληλοσκοτωθούμε και πάλι.]
Αυτή ακριβώς τη στιγμή στην Αριστερά αναρωτιούνται περιπαθώς αν η εξουσία χάθηκε από το ΕΑΜ, επειδή η πολιτική ήταν λαϊκομετωπική και όχι ταξική. Όταν έπεφτε η Πόλη οι καλόγεροι έλυναν το άλλο επίμαχο πρόβλημα της εποχής: πόσοι άγγελοι περνάνε από το μάτι της βελόνας – και όχι πόσοι Τούρκοι έσπρωχναν την πόρτα για να μπουν. Όχι, δηλαδή, ότι το ζήτημα απασχολεί τη Δεξιά. Μόλις βγάλουν αρχηγό θα τα δουν όλα αυτά, προσεκτικά.
Τώρα, ποια μύγα τσίμπησε, σ’ αυτή τη συγκυρία, τον κ. Πανούση να θυμηθεί απειλές κατά της ζωής του που χρονολογούνται από την εποχή που ήταν (αρμόδιος) υπουργός; Πάντως, ούτε ο κ. Πανούσης συνέλαβε τους («αριστερούς») τρομοκράτες ούτε ο κ. Τόσκας συλλαμβάνει τους «ακροδεξιούς» τραμπούκους (προσθέτω: φασίστες, ναζί, καθάρματα – οι χαρακτηρισμοί, στην περίπτωση, είναι απολύτως επιβαλλόμενοι, προστατευτική ασπίδα ενός εκάστου ως πιστοποιητικό δημοκρατικών φρονημάτων). Η κυβέρνηση παραπέμπει στη Δικαιοσύνη αλλά αποφεύγει να κάνει τη δουλειά της: Να ασκήσει πολιτική εξουσία. Όπως, άλλωστε, απόφευγαν και οι προκάτοχοι. Οι κυβερνήσεις, όμως, και τα κόμματα δεν καταριούνται τα προβλήματα. Η κυβέρνηση τα λύνει και τα κόμματα, τουλάχιστον, προτείνουν λύσεις. Με τη Χ.Α. προσφεύγουν όλοι «στη συνταγή της γιαγιάς», ξορκίζουν με τον απήγανο. Την αριστερή «τρομοκρατία» τη στέλνουν στον εισαγγελέα. Υπάρχει λύση για όλα.
Δεύτερη εικόνα, ο κ. Φίλης: Είναι προφανές ότι όταν ο υπουργός Παιδείας βλέπει φωτογραφίες με σωρούς νεκρών, Ποντίων ή Αρμενίων, της εποχής εκείνης, διακρίνει πάραυτα τη διαφορά εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας. Και η επιστημονική προσωπική του κατάρτιση του επιτρέπει να γνωρίζει ότι η εθνοκάθαρση (που υποστηρίζει) δεν έχει ποινικές επιπτώσεις ενώ η γενοκτονία επισύρει ποινική δίωξη. Η ικανότητα λεπτών διαχωρισμών του υπουργού (εθνοκάθαρση/γενοκτονία) και η απορρέουσα δημιουργία «καλού κλίματος», ενόψει της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία ασφαλώς θα ληφθεί μελλοντικώς στα υπ’ όψιν. Την πολιτική άποψη της κυβέρνησης για τα ελληνοτουρκικά θα τη μάθουμε εν καιρώ. Ωστόσο, για να προσφέρω κι εγώ κάτι, επαναλαμβάνω ότι θα κάνει λάθος, πιθανώς το μοιραίο λάθος, όποιος νομίζει ότι μεταστροφές στα εθνικά θέματα θα είναι τόσο ανώδυνες όσο το δημοψήφισμα. Λάθος, επειδή οι παλαιές και εθνομηδενιστικές απόψεις του υπουργού Παιδείας είναι ίσως, πλέον, πλειοψηφικές στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως στην ελληνική κοινωνία. Συνοπτικά, αν η κατατονική ελληνική κοινωνία αδυνατεί να βρει καταλύτη εκ των έσω, τότε ο καταλύτης θα είναι εισαγόμενος, όπως και παλαιότερα στην Ιστορία μας. Μήπως, από δω με τα μυστηριώδη του Πανούση, από κει με τον αχαλίνωτο Φίλη την ώρα που οι πρόσφυγες κατακλύζουν τη χώρα, ο (ξένος) καταλύτης είναι ήδη εδώ;
