του Μάριου Διονέλλη
Σ’ αυτή τη δουλειά είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Ειδικά αν σε πνίγει το δίκιο. Ειδικά αν βλέπεις ένα-ένα να επαληθεύονται όσα καταμαρτυρούσες σε περασμένες ηγεσίες του τόπου, έχοντας τότε μαζί σου το δίκιο της Αριστεράς που θα άλλαζε τον κόσμο. Και τώρα παρελαύνουν μπροστά σου τα ξεχασμένα εκατομμύρια, χάσκουν και σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα τα κενά στα σχολεία, σε κοιτούν κατάματα οι συνταξιούχοι που ακούνε για τις νέες μειώσεις. Κι από πίσω τους οι αγρότες, οι μεροκαματιάρηδες που θα πληρώσουν και φέτος και του χρόνου ΕΝΦΙΑ, οι γονείς που δεν βλέπουν λύση με τον ΦΠΑ στα φροντιστήρια.
Τι ψυχραιμία να κρατήσεις όταν νιώθεις πως πρέπει και συ ως ένα βαθμό να απολογηθείς απέναντί τους. Και χωρίς να έχεις τον χρόνο να σκεφτείς ένα λεπτό, γιατί η κατηφόρα είναι μεγάλη και αμέσως από πίσω έρχονται οι αυξήσεις στους αρχαιολογικούς χώρους, έρχεται το ασφαλιστικό, έρχεται η απαλλαγή της Εκκλησίας από τους φόρους που πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Και τι να πεις εσύ τώρα που υπερασπιζόσουν την Αριστερά όταν μιλούσε για τον χωρισμό του κράτους από το παπαδαριό.
Κατηφόρα πραγματική και απότομη και το μόνο που σου μένει είναι να γκρινιάζεις. Αλλά και τότε θα βρεθεί ένας Μιχελογιαννάκης να σου πει «μη λες μαλακίες, ο κόσμος ήξερε τι ψήφισε…»
Κατηφόρα σου λέω…
