Δεν υπάρχει πλέον μέρα που να μην είναι φορτωμένη με γεγονότα, ειδήσεις, υπερβολές, αποκρύψεις κι αποκαλύψεις, διαγγέλματα, φρεγάτες, γκέτο, πυρκαγιές, λουκέτα, απολύσεις, κρούσματα και ανθρώπινες απώλειες. Πραγματικός καταιγισμός. Πυκνός χρόνος, με συνεχή γεγονότα και διεργασίες, με στιγμές κρίσης και εκρηκτικών καταστάσεων.
Με φοβερή «ψυχραιμία», ο τουρκικός στόλος αφήνεται να αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα για έναν περίπου μήνα. Και θέτουμε ως όρο την απομάκρυνσή του για να πάρουμε μέρος σε έναν διάλογο-παρωδία. Μας «γράφουν» κανονικά όλοι, Γερμανοί, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, και βεβαίως ο Ερντογάν. Αποκαλύπτουν πως ήδη γίνεται ένας «διάλογος» –και έπεται συνέχεια– ο οποίος θα σημάνει ψαλίδισμα της κυριαρχίας της Ελλάδας. Ψαλίδισμα που επέρχεται στην πράξη με τα τετελεσμένα των Τούρκων και την ολύμπια ψυχραιμία της Αθήνας…
Κοιμόμαστε την Τρίτη και Τετάρτη πρωί μαθαίνουμε ότι η Μόρια δεν υπάρχει. Κάηκε μετά από διαμαρτυρίες και ύποπτες κινήσεις. Τα νησιά, και ειδικά η Λέσβος, έχουν δοκιμαστεί πολλαπλά γύρω από το προσφυγικό και το γκριζάρισμά τους. Το ίδιο αγωνιά και το Καστελλόριζο, αν θα υπάρχει ως τμήμα της Ελλάδας με όσα γίνονται. Την Πέμπτη μαθαίνουμε ότι υπήρξε και γραπτή συμφωνία, πριν δύο μήνες, ανάμεσα σε Αθήνα και Άγκυρα, που όμως δεν τηρήθηκε. Το μαθαίνουμε από άρθρο του κ. Μητσοτάκη σε τρεις ευρωπαϊκές εφημερίδες… Ο Ερντογάν δείχνει ότι περικυκλώνει το σύμπλεγμα της Μεγίστης και κατακτά ό,τι θέλει ανάμεσα στον 32ο και τον 38ο μεσημβρινό.
Από την άλλη, στα γηροκομεία, τα εργοστάσια, τις δομές φιλοξενίας, στα πιο υποβαθμισμένα μέρη, ο κορωνοϊός δείχνει τα δόντια του. Οι ανορθολογικές απόψεις κατακτούν έδαφος. «Είναι ψέμα ο ιός, μήπως γνωρίζετε κανένα κρούσμα, μάλλον δεν υπάρχει»… «Κίνημα» ενάντια στις μάσκες αντί για απαίτηση δεσμεύσεων στήριξης της δημόσια υγείας.
Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία. Θα «κελαηδήσουν» τα κανάλια για πολλές μέρες. Θα παίξουν με την αγωνία της μισής Ελλάδας που σχετίζεται με την εκπαίδευση.
Στα ψιλά των ΜΜΕ η είδηση για τον θάνατο τριών εργατών σε μια μόνο μέρα, την Τετάρτη. Δεν αναφέρονται ονόματα, μόνο η ηλικία τους: Θεσσαλονίκη, 54χρονος οικοδόμος σκοτώθηκε σε εργοτάξιο. Ζάκυνθος, 32χρονος εργάτης έχασε τη ζωή του από ηλεκτροπληξία, ενώ εκτελούσε εργασίες στο δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ. Δράμα, 45χρονος σκοτώθηκε σε λατομείο όταν τον καταπλάκωσε βράχος. Λίγες μέρες πριν, ένας νέος εργάτης κάηκε στο αμπάρι ενός πλοίου. Κάποτε αυτά ήταν ειδήσεις, τώρα είναι ο Big Brother…
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ χάθηκαν 183.000 θέσεις εργασίας σε τρεις μήνες! Τον Μάρτιο είχαν καταγραφεί ως άνεργοι 653.686 άνθρωποι (14,4%), τον Ιούνιο έφτασαν 836.637 (18,3%). Τον Δεκέμβριο; Για να μην μιλήσουμε για συνθήκες εργασίας.
Αυτή είναι η «κανονικότητα» την οποία υποτίθεται ότι πρέπει να συνηθίσουμε, να αποδεχθούμε. Την αξίζει τέτοια πραγματικότητα αυτός ο τόπος, αυτή είναι η «μοίρα» του; Με ποιο τίμημα μπορεί να διασωθεί, να υπάρξει ως οντότητα, να διατηρήσει τη συνοχή και την πορεία του, την ιδιαιτερότητά του; Να μην καταπατηθεί γινόμενος λεία πλιατσικολόγων και διεθνών ληστών. Ποιο τίμημα; Ας το σκεφτούμε. Αλλιώς, ξανά ραγιάδες και δούλοι…
