Της Μαρίας Πετρίτση. Για τον περισσότερο κόσμο, οι γαλάζιες ακρογιαλιές, τα βελούδινα ηλιοβασιλέματα δίπλα στο κύμα, τα γραφικά ουζερί κάτω από τις βουκαμβίλιες ενός νησιώτικου στενού και η δροσιά του καταλύματος σε μια καταπράσινη πλαγιά γεμάτη έλατα φέτος είναι απλώς εικόνες μιας καρτ ποστάλ που καταφθάνει με το ταχυδρομείο κι από πίσω, ένας τυχερός που κατάφερε να αποδράσει, γράφει Ήλιος και θάλασσα της Αστυπάλαιας, πολλά φιλιά.
Ειδάλλως, είναι απλώς νοσταλγικές ματιές σε παλιές φωτογραφίες ή κουνημένα πλάνα γεμάτα αναμνήσεις από ένα παλιό καλοκαίρι που όλα ήταν διαφορετικά.
Για τους ανθρώπους των πόλεων το φετινό καλοκαίρι ανθίζει στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, στους κήπους και στις αυλές όσων διαθέτουν λίγα μέτρα χώμα μπροστά από το κατώφλι τους. Οι βουκαμβίλιες στολίζουν τους ακάλυπτους. Οι παρέες τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους κάτω από μια υφασμάτινη τέντα που κόβει τον ήλιο και τα βλέμματα των ξένων. Αντί για θαλερά έλατα, στις γλάστρες των μπαλκονιών θεριεύουν γιασεμιά και φτέρες. Στα θερινά σινεμά προβάλλονται ταινίες σε Α’ και Β’ προβολή και ο αέρας μυρίζει ποπ-κορν και καλαμπόκι. Στα πάρκα και στις πλατείες οι θαμώνες ενδίδουν στη μέθη του θέρους, που κάνει τον κόσμο πιο ωραίο. Τα βράδια, το σκοτάδι της πόλης τρυπούν οι κάφτρες των τσιγάρων και οι πυγολαμπίδες που στολίζουν τις λάμπες της ΔΕΗ. Τα πρωινά ο ήλιος υπενθυμίζει πως, παρά τα όποια μας δεινά, έχουμε ακόμα την τύχη να ζούμε σε έναν τόπο όπου συμβαίνει ένα όμορφο, αληθινό καλοκαίρι. Όσα χρειαζόμαστε υπάρχουν εδώ.
Γεύσεις βασικές, αγαπημένες, τροφή για το σώμα και την ψυχή, χρειάζονται. Που να θυμίζουν θέρος. Μια βανίλια υποβρύχιο, δυο κουταλιές βύσσινο μαζί με τον καφέ, ένας πλούσιος ντάκος, καρπούζι, δυόσμος, μέλι, και τα εδέσματα γίνονται εξωτικά. Απλές χαρές, πληρωτικές. Μια εφημερίδα κάτω από μια σκιά, βόλτες στους δρόμους με τα παρτέρια και τα σιντριβάνια. Πάρκα όπου αντηχούν παιδικές φωνές και μουσικές από ένα τρανζιστοράκι που επιμένει. Πλατεία Μαβίλη, Υμηττός, Ερμού, Εξάρχεια, Κεραμικός, Ψυρρή, Αριστοτέλους. Φεγγάρι μεγάλο και λαμπερό, Φιλοπάππου, Χίλια δέντρα, Μπιτ Παζάρ. Γλυφάδα ή Σούνιο τα Σαββατοκύριακα, βουτιές και άμμος στις πατούσες. Δεν θέλει πολλά κάποιος για να νιώσει ικανοποιημένος. Λίγα και καλά αρκούν – και αυτά τα βασικά, υπάρχουν.
Στιγμές που αντιστέκονται στην κατήφεια της εποχής, χρειάζονται. Από κείνες τις εγκάρδιες, που παραμερίζουν τη δύστροπη καθημερινότητα μέσα από απλά τεχνάσματα ευτυχίας. Μικροί θησαυροί, προσιτοί σε όλους. Ένας περίπατος χωρίς προορισμό σε μια περιοχή χωρίς τουρίστες. Ένα κυριακάτικο τραπέζι. Λίγες ώρες οικειότητας και μπόλικη αγάπη. Για αντίδωρο, αρκεί ένα βάζο με χειροποίητο γλυκό, ένα καλό βιβλίο, ένας βασιλικός που ψάχνει τη θέση του στο τραπεζάκι της βεράντας, ένα μπουκέτο λουλούδια από το παρτέρι. Έτσι γεννιέται κι έτσι μεταδίδεται η θαλπωρή και η χαρά της προσφοράς. Έτσι εξαπλώνεται η ομορφιά μιας ανθρωπιάς που κυριαρχεί με την απλότητά της. Αυτή είναι η αλάθητη συνταγή που νοστιμίζει ένα τρυφερό, αστικό καλοκαίρι.
Αλληλεγγύη σε όσους η τύχη δεν ευνόησε, χρειάζεται. Να γίνουμε όλοι μια αλυσίδα. Κοινωνικές κουζίνες, εθελοντισμός, συμπαράσταση σε όσους έχουν ανάγκη. Το νεύμα ενός αγνώστου που πλέον δεν πεινά, ένα άγγιγμα στο χέρι από ένα παιδί που απέκτησε ένα παιχνίδι, η ευγνωμοσύνη στα μάτια ενός ασθενή που δέχτηκε μια φιλική επίσκεψη, μια καλημέρα από έναν γείτονα που θέλει να νιώσει πως δεν είναι μόνος. Να τα καρυκεύματα της θερινής ζωής στην πόλη που κάνουν το καλοκαίρι να μοιάζει όλο και περισσότερο με παραδείσια εποχή.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό, με φόντο την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, λέει ένα παλιό τραγούδι. Οι άνθρωποι της πόλης, συνηθισμένοι να βιαζόμαστε και να αγκομαχάμε, αναγκασμένοι να παλεύουμε νυχθημερόν με το τσιμεντένιο τέρας, συχνά ξεχνάμε αυτό το μοναδικό δώρο που μας χαρίστηκε από τη φύση. Το προνόμιο να ζούμε κάτω από τον ήλιο της Ελλάδας. Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, είναι καιρός να θυμηθούμε. Και να αγαπήσουμε το κλεινόν άστυ που, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, θα ήταν όμορφο να μην το δούμε σαν εχθρό μας.
* Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας
