Έχει σημασία να δούμε μια μικρή και εντελώς γενική περιοδολόγηση της πορείας της ιταλικής Αριστεράς.
Το 1991 είναι ένα έτος σημαντικό για την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος στην Ιταλία. Αποφασίζεται η μετατροπή του ΚΚΙ σε Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς και φυσικά η απότομη ή βαθμιαία αποκοπή του από την ιστορική παράδοση και τις καταβολές του εργατικού κινήματος. Πρώτος πρόεδρος ο Ακίλε Οκέτο και τελευταίος ο Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα. Το Κόμμα Δημοκρατικής Αριστερά «ζει» μέχρι το 1998. (Από τότε μέσα από πολλές παλινωδίες και παραλλαγές το πολιτικό προσωπικό συμμετέχει στο επίσημο πολιτικό σκηνικό, κυβερνάει ή αντιπολιτεύεται και τελευταία λανσάρει την εκδοχή του Δημοκρατικού Κόμματος, κατά τα πρότυπα του αμερικάνικου Δημοκρατικού Κόμματος).
Εν τω μεταξύ, ένα αρκετά ισχυρό ρεύμα που διαφωνεί με αυτήν την μετάλλαξη, αρχικά υπό τον Αρμάντιο Κοσσούτα (που θεωρείται ο εκφραστής μιας σκληρής φιλοσοβιετικής πτέρυγας στο ΚΚΙ), μαζί με στελέχη της Προλεταριακής Δημοκρατίας (οργανισμού που άντεξε την πολλαπλή διάλυση του μαζικότατου εξωκοινοβουλευτικού ιταλικού χώρου) ιδρύουν την Κομμουνιστική Επανίδρυση. Στην ηγεσία της Επανίδρυσης από το 1994 βρίσκεται ο Φάουστο Μπερτινότι που θα παραμείνει για 14 χρόνια ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της. Το 1998 ο Μπερτινότι παύει να στηρίζει την κυβέρνηση Ντ’ Αλέμα, ο Κοσσούτα διαφωνεί (διατηρεί υπουργείο) και η Κομμουνιστική Επανίδρυση διασπάται. Έτσι γεννιέται το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών. Η χρυσή εποχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης είναι τα πρώτα χρόνια του 2000 όταν στηρίζει με επιτυχία όλο το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και είναι δυο τρία χρόνια που της ξαναδίνουν μια χαμένη αίγλη, η οποία όμως ξαναεπενδύεται το επόμενο διάστημα στο περίφημο αντιμπερλουσκονικό μέτωπο και ξαναπαίρνει μέρος στην κυβέρνηση υπό τον Πρόντι (2006- 2008).
Όταν υπερψηφίζει τις στρατιωτικές δαπάνες και τη συνέχιση της παρουσίας ιταλικού εκστρατευτικού σώματος στο Αφγανιστάν γνωρίζει επανωτές διασπάσεις προς τα αριστερά (Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, Αριστερή Κριτική, Κόμμα Κομμουνιστικής Προοπτικής κ.λπ.) Τότε ο Φ. Μπερτινόττι κατορθώνει το ακατόρθωτο: Ηγείται του «Ουράνιου Τόξου-Αριστερά» που αποτελείται από την Κομμουνιστική Επανίδρυση, το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, τους Πράσινους και τους Δημοκράτες της Αριστεράς και συνθλίβεται τελείως από την δικομματική αναμέτρηση. Μετά από την συντριβή αυτή ο Φ. Μπερτινότι παραιτείται και η Κομμουνιστική Επανίδρυση μπαίνει σε μια κρίση που την αναγκάζει να δει αυτοκριτικά την μέχρι τότε πορεία της. Τώρα με την Ομοσπονδία της Αριστεράς ξαναεμφανίζεται μια αποτυχημένη γραμμή και αξιολογείται από πολλούς σαν μια «φωνή από το παρελθόν» χωρίς προοπτική.
Εν τω μεταξύ, ένα αρκετά ισχυρό ρεύμα που διαφωνεί με αυτήν την μετάλλαξη, αρχικά υπό τον Αρμάντιο Κοσσούτα (που θεωρείται ο εκφραστής μιας σκληρής φιλοσοβιετικής πτέρυγας στο ΚΚΙ), μαζί με στελέχη της Προλεταριακής Δημοκρατίας (οργανισμού που άντεξε την πολλαπλή διάλυση του μαζικότατου εξωκοινοβουλευτικού ιταλικού χώρου) ιδρύουν την Κομμουνιστική Επανίδρυση. Στην ηγεσία της Επανίδρυσης από το 1994 βρίσκεται ο Φάουστο Μπερτινότι που θα παραμείνει για 14 χρόνια ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της. Το 1998 ο Μπερτινότι παύει να στηρίζει την κυβέρνηση Ντ’ Αλέμα, ο Κοσσούτα διαφωνεί (διατηρεί υπουργείο) και η Κομμουνιστική Επανίδρυση διασπάται. Έτσι γεννιέται το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών. Η χρυσή εποχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης είναι τα πρώτα χρόνια του 2000 όταν στηρίζει με επιτυχία όλο το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και είναι δυο τρία χρόνια που της ξαναδίνουν μια χαμένη αίγλη, η οποία όμως ξαναεπενδύεται το επόμενο διάστημα στο περίφημο αντιμπερλουσκονικό μέτωπο και ξαναπαίρνει μέρος στην κυβέρνηση υπό τον Πρόντι (2006- 2008).
Όταν υπερψηφίζει τις στρατιωτικές δαπάνες και τη συνέχιση της παρουσίας ιταλικού εκστρατευτικού σώματος στο Αφγανιστάν γνωρίζει επανωτές διασπάσεις προς τα αριστερά (Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, Αριστερή Κριτική, Κόμμα Κομμουνιστικής Προοπτικής κ.λπ.) Τότε ο Φ. Μπερτινόττι κατορθώνει το ακατόρθωτο: Ηγείται του «Ουράνιου Τόξου-Αριστερά» που αποτελείται από την Κομμουνιστική Επανίδρυση, το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, τους Πράσινους και τους Δημοκράτες της Αριστεράς και συνθλίβεται τελείως από την δικομματική αναμέτρηση. Μετά από την συντριβή αυτή ο Φ. Μπερτινότι παραιτείται και η Κομμουνιστική Επανίδρυση μπαίνει σε μια κρίση που την αναγκάζει να δει αυτοκριτικά την μέχρι τότε πορεία της. Τώρα με την Ομοσπονδία της Αριστεράς ξαναεμφανίζεται μια αποτυχημένη γραμμή και αξιολογείται από πολλούς σαν μια «φωνή από το παρελθόν» χωρίς προοπτική.
Σχόλια
