Θεσμοί σαν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν μελετούν την ιστορία προς αναζήτηση κάποιας αλήθειας ή για την εξαγωγή συμπερασμάτων αλλά μονάχα για λόγους πολιτικής. Επόμενο είναι λοιπόν, οι όποιες διατυπώσεις να έχουν πολεμικό χαρακτήρα, να υποδηλώνουν δηλαδή στρατόπεδα, εχθρούς και στοχεύσεις.
Κινδυνεύει σήμερα η Ευρώπη από τον «κομμουνισμό»; Μάλλον όχι. Έχει κάποια αίγλη στις κοινωνίες και τους λαούς, το παράδειγμά του, τα «σφυροδρέπανά» του, τέτοιας έκτασης που να απαιτούν χτύπημα; Ούτε. Για αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αναφερόμαστε εδώ σε δυναμικές και «φαντάσματα» που απαιτούν πάντα προληπτική αντιμετώπιση αλλά σε απτές απειλές που προτρέπουν σε ανάλογες στάσεις. Άρα προς τι όλο αυτό;
Η διάσταση ενός… παροξυσμού μετά από την «κατάρρευση» θρέφει σίγουρα τον αντικομμουνιστικό λόγο. Δεν είναι εποχή για προσχήματα, όταν απέναντι σου έχεις ένα πτώμα. Και βέβαια πάντα είναι καλύτερα να βγάζουν τη βρώμικη δουλειά οι «αναπληρωματικοί» –βλ. χώρες της ανατολικής Ευρώπης– πράγμα όμως που απαιτεί με τη σειρά του ερμηνείες. Γιατί η φιλελεύθερη δημοκρατία βγήκε όντως νικητής. Παρότι ούτε υπήρξε ακριβώς δημοκρατία, ενώ σήμερα απαλείφονται σταδιακά μανδύες και πραγματικές κατακτήσεις. Όσο μειώνεται η πραγματική δημοκρατία, τόσο θα αυξάνεται η δημοκρατική δημαγωγία μαζί πάντα με τον ανάλογο τραμπουκισμό. Άλλωστε έτσι δεν συμβαίνει και με τον «ανθρωπισμό» και τις ρητορικές του;
Σε απλή «γεωπολιτική μετάφραση», ο κομμουνισμός γέννησε τον Πούτιν και ως ολοκληρωτισμός θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Έχουμε εδώ μια μεγάλη προσπάθεια περιχαράκωσης απέναντι σε κινήσεις ή σκέψεις πλησιάσματος της Ρωσίας
Όμως απέναντι σε μια νέα εκδοχή «ελεύθερου κόσμου» τι θα προτάξει κανείς; Δεν είναι εύκολο το ερώτημα. Γιατί ούτε ο κατήφορος του δυτικού κόσμου αρκεί για να τον φθείρει, ούτε τα «περασμένα μεγαλεία» –αλλά και οι ασχήμιες– του «σοσιαλισμού γενικώς» μπορούν να οριοθετήσουν τις προοπτικές μας. Η απότομη μετάπτωση από τον «υπαρκτό» στις… σατραπείες δίνει ένα μέτρο του προβλήματος. Η τελική επικράτηση της ελευθερίας –τέτοιας κι αλλιώτικης– παρομοίως.
Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό. Τα σημεία 15 και 16 του ψηφίσματος είναι αποκαλυπτικά: «Η Ρωσία παραμένει το μεγαλύτερο θύμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού και η μετεξέλιξή της σε δημοκρατικό κράτος θα συναντά εμπόδια όσο η κυβέρνηση, η πολιτική ελίτ και η πολιτική προπαγάνδα συνεχίζουν να ξεπλένουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα και να εξυμνούν το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς. […]. Είναι βαθιά η ανησυχία για τις προσπάθειες της σημερινής ρωσικής ηγεσίας να διαστρεβλώσει τα ιστορικά γεγονότα και να ξεπλύνει τα εγκλήματα που διέπραξε το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς και τις θεωρεί ένα επικίνδυνο στοιχείο του πολέμου ενημέρωσης που έχει κηρυχθεί κατά της δημοκρατικής Ευρώπης, με στόχο τη διαίρεση της Ευρώπης, και, ως εκ τούτου, καλεί την Επιτροπή να αντιμετωπίσει αποφασιστικά αυτές τις προσπάθειες».
Σε απλή «γεωπολιτική μετάφραση», ο κομμουνισμός γέννησε τον Πούτιν και ως ολοκληρωτισμός θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Έχουμε εδώ μια μεγάλη προσπάθεια περιχαράκωσης απέναντι σε κινήσεις ή σκέψεις πλησιάσματος της Ρωσίας από μεριάς ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ο ευρωατλαντισμός τροφοδοτεί και προτιμά μια Ευρώπη πολυδιασπασμένη. Ιδεολογικά ανεπίτρεπτο να προσεταιριστεί και πρακτικά δύσκολο να αμφισβητήσει τις δυτικές επιδιώξεις. Σήμερα η Ρωσία, αύριο πιθανά η Κίνα, στοχοποιούνται έτσι από πολλαπλές αφετηρίες. Οι δρόμοι πρέπει να κοπούν και η νομιμοποίηση αυτής της επιλογής ζυμώνεται με κάθε μέσο.
